Iwajło Kałfin
Iwajło Georgiew Kałfin, bułg. Ивайло Георгиев Калфин (ur. 30 maja 1964 w Sofii) – bułgarski ekonomista i polityk, jeden z założycieli Bułgarskiej Partii Socjalistycznej, deputowany do Zgromadzenia Narodowego, wicepremier i minister spraw zagranicznych w rządzie Sergeja Staniszewa (2005–2009), wicepremier oraz minister pracy i polityki socjalnej w drugim rządzie Bojka Borisowa (2014–2016). Poseł do Parlamentu Europejskiego VII kadencji. Kandydat w wyborach prezydenckich w 2011 i 2016.
| |
| Data i miejsce urodzenia |
30 maja 1964 |
|---|---|
| Minister spraw zagranicznych Bułgarii | |
| Okres |
od 17 sierpnia 2005 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| |
Życiorys edytuj
Jest absolwentem wyższego instytutu ekonomicznego WII „Karl Marks”, przekształconego później w Uniwersytet Gospodarki Narodowej i Światowej (studiował tam w latach 1983–1988). Kształcił się także na Loughborough University (1999). Pracował w przedsiębiorstwach handlowych i konsultingowych, był członkiem komisji doradczej Narodowego Banku Bułgarii i wykładowcą akademickim.
W 1995 został wybrany do Zgromadzenia Narodowego 37. kadencji. Po raz kolejny mandat uzyskiwał w 38. i 40. kadencji. W parlamencie zasiadał w okresach 1995–1997, 2000–2001 i 2005. Był członkiem Komisji Spraw Zagranicznych oraz Komisji ds. Budżetu. W latach 2002–2005 pełnił obowiązki doradcy prezydenta Georgiego Pyrwanowa ds. ekonomicznych.
W gabinecie Sergeja Staniszewa objął funkcję wicepremiera i ministra spraw zagranicznych (w 2005). Jako członek rządu wystartował z listy BSP w wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2009. Był jednym z czterech przedstawicieli tej partii, którzy wywalczyli mandat[1]. Przystąpił do grupy Postępowego Sojuszu Socjalistów i Demokratów, został wiceprzewodniczącym Komisji Budżetowej.
Był kandydatem socjalistów w wyborach prezydenckich w 2011. W pierwszej turze zajął 2. miejsce z wynikiem 28,96% głosów[2]. W drugiej turze otrzymał 47,42% głosów, przegrywając z ministrem rozwoju regionalnego Rosenem Plewneliewem z rządzącej partii GERB[3].
W 2014 Iwajło Kałfin został wykluczony z BSP, współtworząc wraz z byłym prezydentem Georgim Pyrwanowem nową partię pod nazwą Alternatywa na rzecz Bułgarskiego Odrodzenia[4]. Polityk otwierał listę wyborczą w wyborach europejskich, jednak partia nie przekroczyła progu wyborczego. W tym samym roku z jej ramienia został natomiast wybrany do Zgromadzenia Narodowego 43. kadencji[5].
7 listopada 2014 objął urząd wicepremiera oraz ministra pracy i polityki socjalnej w drugim rządzie Bojka Borisowa[6]. Zrezygnował z tego stanowiska w maju 2016, kiedy to jego ugrupowanie opuściło koalicję rządową[7].
W 2016 ponownie wystartował w wyborach prezydenckich, otrzymując w pierwszej turze głosowania 3,28% głosów (7. miejsce)[8]. Był później dyrektorem instytutu badawczego w Sofii. W 2021 został mianowany dyrektorem wykonawczym Europejskiej Fundacji na rzecz Poprawy Warunków Życia i Pracy[9].
Życie prywatne edytuj
Jest żonaty, ma córkę.
Przypisy edytuj
- ↑ MEP Elections 2009 Final Results Issued. novinite.com, 10 czerwca 2009. [dostęp 2014-10-09]. (ang.).
- ↑ Избори 2011: Гласове за избиране на президент и вицепрезидент: I Тур. cik.bg. [dostęp 2021-04-09]. (bułg.).
- ↑ Избори 2011: Гласове за избиране на президент и вицепрезидент: II Тур. cik.bg. [dostęp 2021-04-09]. (bułg.).
- ↑ Bulgaria's Socialists pick new leader as election looms. reuters.com, 27 lipca 2014. [dostęp 2014-10-06]. (ang.).
- ↑ Кои са депутатите от 43-тото Народно събрание?. vevesti.bg, 8 października 2014. [dostęp 2014-10-09]. (bułg.).
- ↑ Фотогалерия: Кои ще са министрите във втория кабинет на Бойко Борисов. dnevnik.bg, 6 listopada 2014. [dostęp 2014-11-07]. (bułg.).
- ↑ Bulgaria's Deputy PM and Labour Minister Kalfin Resigns. novinite.com, 20 maja 2016. [dostęp 2016-05-11]. (ang.).
- ↑ Президент и вицепрезидент на републиката и национален референдум 2016: Резултати от избори за президент и вицепрезидент на републиката: I Тур. cik.bg. [dostęp 2016-11-08]. (bułg.).
- ↑ Ivailo Kalfin: Executive Director, Eurofound. eurofound.europa.eu, 20 października 2021. [dostęp 2022-12-05]. (ang.).
Bibliografia edytuj
- Profil na stronie Parlamentu Europejskiego. [dostęp 2014-10-09].