Izabela Plantagenet

Izabela Plantagenet zwana również Elżbietą (ur. 1214, zm. 1 grudnia 1241 w Foggii) – księżniczka angielska, królowa sycylijska i cesarzowa niemiecka.

Izabela Plantagenet
ilustracja
Cesarzowa Świętego Cesarstwa Rzymskiego
Okres

od 1235
do 1241

Jako żona

Fryderyk II Hohenstauf

Poprzedniczka

Jolanta Jerozolimska

Następczyni

Elżbieta Bawarska

Dane biograficzne
Dynastia

Plantageneci

Data urodzenia

1214

Data i miejsce śmierci

1 grudnia 1241
Foggia

Miejsce spoczynku

katedra w Andrii

Ojciec

Jan bez Ziemi

Matka

Izabela z Angoulême

Mąż

Fryderyk II Hohenstauf

Dzieci

5 synów
Małgorzata Hohenstauf

Była druga córką króla Jana bez Ziemi i jego drugiej żony – Izabeli z Angoulême (córki wicehrabiego Aymera Taillefera). Jej starszymi braćmi byli: Henryk III, król Anglii, i Ryszard z Kornwalii, antykról niemiecki. Jej starszą siostrą była Joanna Plantagenet, królowa Szkocji, a młodszą – Eleonora Plantagenet, hrabina Leicester.

Małżeństwo

edytuj

W 1235 poślubiła cesarza Fryderyka II (26 grudnia 1194 – 13 grudnia 1250), wdowca po Jolancie Jerozolimskiej, syna cesarza Henryka VI i Konstancji Sycylijskiej, córki króla Sycylii Rogera II. Małżeństwo to zostało Fryderykowi zaproponowane przez papieża Grzegorza IX. Fryderyk dzięki temu małżeństwu chciał doprowadzić do sytuacji, w której Anglia przestałaby popierać jego przeciwników.

Izabela miała wówczas 21 lat i słynęła z urody. Fryderyk jednak, dla którego było to małżeństwo czysto polityczne, trzymał ją w ciągłym zamknięciu w towarzystwie czarnoskórych eunuchów. Izabela mogła zatrzymać tylko dwie angielskie dwórki, pozostałe zostały odesłane z powrotem do Anglii. Kiedy jej brat, Ryszard z Kornwalii, przejeżdżał przez Sycylię wracając z VI krucjaty, musiał błagać Fryderyka, aby pozwolił mu przez chwilę porozmawać z siostrą.

Potomstwo

edytuj

Izabela i Fryderyk mieli 5 dzieci. Wszyscy ich synowie zmarli w dzieciństwie, przeżyła jedynie córka – Małgorzata Sycylijska. Izabela zmarła w połogu razem ze swoim nowo narodzonym dzieckiem w Foggii w 1241 r.

Jak podaje Thomas Costain, Fryderyk pochował ją obok jednej ze swoich saraceńskich kochanek w katedrze w Andrii.