Język kamoro
Język kamoro (a. kamora), także: kaokonau, lakahia, mimika, mukamuga, nafarpi (a. nefarpi, neferipi), nagramadu (a. nagramandu), umar (a. umari)[1][2] – język papuaski używany przez grupę ludności w indonezyjskiej części Nowej Gwinei. Według danych z 1987 roku mówi nim 8 tys. osób[1].
| Obszar | |||
|---|---|---|---|
| Liczba mówiących |
8 tys. (1987)[1] | ||
| Klasyfikacja genetyczna | |||
| |||
| Status oficjalny | |||
| Ethnologue | 6a żywy↗ | ||
| Kody języka | |||
| ISO 639-3 | kgq | ||
| IETF | kgq | ||
| Glottolog | kamo1255 | ||
| Ethnologue | kgq | ||
| BPS | 0982 6 | ||
| WALS | kmr | ||
| W Wikipedii | |||
| |||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||
Posługują się nim członkowie ludu Kamoro (określanego różnymi nazwami)[3]. Publikacja Peta Bahasa podaje, że jego użytkownicy zamieszkują wieś Atuka oraz okoliczne tereny w prowincji Papua (dystrykt Mimika Tengah, kabupaten Mimika)[4]. Timothy Usher informuje, że ludność używająca tego języka zamieszkuje tereny w okolicach jeziora Yamur i wzdłuż wybrzeża Nowej Gwinei, od południowo-wschodniego brzegu zatoki Etna na zachodzie do rejonu rzeki Mukumuga na wschodzie[5]. W użyciu jest także język indonezyjski[1].
Jest silnie zróżnicowany dialektalnie (w 1953 wyróżniono dialekty: zachodni, tarjà, środkowy, kàmora, wània, mukumùga). Różnice między nimi mogą być na tyle poważne, że nie można wykluczyć, iż chodzi raczej o odrębne języki. Nie przeprowadzono jednak analizy leksykostatystycznej[5]. W węższym ujęciu Kamoro to nazwa pewnej podgrupy w ramach języka i kultury Mimika, w szerszym ujęciu określenia te są równoznaczne[3][6].
Sporządzono słownik oraz opis jego gramatyki[7][8]. Opis dialektu tarjà opublikowano w 1953 roku[5]. Jeden z najwcześniej poznanych języków papuaskich (1828)[5]. Nie wykształcił piśmiennictwa[1].
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d e David M. Eberhard, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Kamoro, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 [dostęp 2019-06-06] [zarchiwizowane z adresu 2019-06-06] (ang.).
- ↑ Harald Hammarström, Robert Forkel, Martin Haspelmath, Sebastian Bank: Kamoro. Glottolog 4.6. [dostęp 2022-08-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-08-24)]. (ang.).
- ↑ a b Zulyani Hidayah: Ensiklopedi Suku Bangsa di Indonesia. Wyd. 2. Jakarta: Yayasan Pustaka Obor Indonesia, 2015, s. 155. ISBN 978-979-461-929-2. OCLC 913647590. [dostęp 2022-08-25]. (indonez.).
- ↑ Bahasa Kamoro. [w:] Peta Bahasa [on-line]. Badan Pengembangan dan Pembinaan Bahasa, Kementerian Pendidikan dan Kebudayaan. [dostęp 2022-08-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-08-24)]. (indonez.).
- ↑ a b c d Timothy Usher: Kamoro. NewGuineaWorld. [dostęp 2022-08-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-08-24)]. (ang.).
- ↑ M. Junus Melalatoa: Ensiklopedi Suku Bangsa di Indonesia Jilid L–Z. Jakarta: Direktorat Jenderal Kebudayaan, Departemen Pendidikan dan Kebudayaan, 1995, s. 560–562. OCLC 1027453789. [dostęp 2022-08-25]. (indonez.).
- ↑ Buku Tata Bahasa Serta Kamus Bahasa Amungme dan Kamoro Diminati Banyak Kalangan. Salam Papua, 2020-09-15. [dostęp 2022-08-24]. (indonez.).
- ↑ Kamus Bahasa Kamoro: akwere naata. Gereja Katolik Kokonao, 2000. [dostęp 2022-08-24]. (indonez.).