Język staroruski
Język staroruski (star. rus. рѹсьскъ ѩꙁꙑкъ, translit. rusĭskŭ językŭ, zwany także językiem wschodniosłowiańskim) – język wschodniosłowiański używany od X do XV wieku, protoplasta współczesnych języków: białoruskiego, rusińskiego, ukraińskiego i rosyjskiego. Powstał w wyniku rozpadu języka prasłowiańskiego i stał się językiem literackim na Rusi. Zapisywany pierwotnie alfabetem cyrylicznym, jednak w związku ze specyfiką języka staroruskiego i jego odmiennością od języka staro-cerkiewno-słowiańskiego, dużo rzadziej stosowano litery: Ђ, Ҁ (koppa) i jusy (Ѧ, Ѫ, Ѩ i Ѭ). Zabytki piśmiennicze w głagolicy występują rzadko, często reprezentując zachodniosłowiańskie naleciałości. Po litewskich podbojach podzielił się na dwa języki: współczesny język rosyjski (na który największy wpływ miał język cerkiewnosłowiański, który był językiem obrzędowym cerkwi prawosławnej), oraz język ruski (z którego wywodzą się współczesne języki białoruski, rusiński i ukraiński, używany w Wielkim Księstwie Litewskim, na który duży wpływ wywierał język polski i łacina). Endonim języka staroruskiego, ruskiego i współczesnego rosyjskiego jest identyczny.
| Pismo/alfabet | |||
|---|---|---|---|
| Klasyfikacja genetyczna | |||
| Status oficjalny | |||
| UNESCO | 6 wymarły↗ | ||
| Kody języka | |||
| Kod ISO 639-3↗ | orv | ||
| IETF | orv | ||
| Glottolog | oldr1238 | ||
| GOST 7.75–97 | дрр 188 | ||
| W Wikipedii | |||
| |||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||
