Jan Bierzin
Jan Karłowicz Bierzin[1], ros. Ян Карлович Берзин, łot. Jānis Bērziņš, właśc. Pēteris Ķuzis; (ur. 13 listopada?/25 listopada 1889 w ujeździe ryskim guberni inflanckiej, zm. 29 lipca 1938 w Kommunarce) – komunista pochodzenia łotewskiego, szef wywiadu wojskowego (Razwiedupr Sztabu Armii Czerwonej) w latach 1924–1935 i w 1937, ostatecznie w stopniu armkoma 2 rangi, wojskowy doradca sowiecki w czasie hiszpańskiej wojny domowej.
 Jan Bierzin po aresztowaniu przez NKWD 1937 | |
 armkom
| |
| Data i miejsce urodzenia |
25 listopada 1889 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Stanowiska |
szef wywiadu wojskowego 1924–1935 |
| Główne wojny i bitwy |
wojna domowa w Rosji, |
| Odznaczenia | |
  
| |
Życiorys edytuj
Pochodził z rodziny chłopskiej[2]. W latach 1902–1905 uczył się w seminarium nauczycielskim, zamkniętym w ramach represji administracyjnych w czasie rewolucji 1905 roku. Od 1904 członek SDPRR, zwolennik frakcji bolszewików. W 1906 działał w oddziale partyzanckim „Leśnych Braci”, w starciu z policją ranny, schwytany, postawiony w 1907 przed sądem wojennym w Rewlu, skazany na śmierć za zabójstwo policjanta. Z uwagi na młodocianość karę zamieniono na 8 lat katorgi, z której odsiedział dwa lata. W 1911 ponownie aresztowany, zesłany do guberni irkuckiej, z zesłania zbiegł w 1914, wykorzystując dokumenty na nazwisko Jan Karłowicz Bierzin, którym od tej pory się posługiwał.
W 1915 powołany do armii rosyjskiej, z której zdezerterował w 1916, przyjechał do Piotrogrodu, gdzie pracował jako ślusarz. Po rewolucji lutowej i obaleniu caratu redaktor łotewskiej gazety bolszewickiej. W czasie rewolucji październikowej członek komitetu SDPRR(b) dzielnicy wyborskiej Piotrogrodu i komitetu miejskiego Piotrogrodu. Był uczestnikiem zajęcia Pałacu Zimowego w listopadzie 1917. Zaciągnął się do nowo utworzonej Czeka. Od grudnia 1917 pracował w aparacie NKWD.
Zwolennik zaprowadzenia rządów komunistycznych na Łotwie, od stycznia do maja 1918 zastępca ludowego komisarza spraw wewnętrznych Łotwy sowieckiej. Uczestniczył następnie w tłumieniu powstania lewicowych eserowców i powstania w Jarosławiu w lipcu 1918.
Od lipca 1919 naczelnik wydziału politycznego 11 Dywizji Strzelców, od sierpnia 1919 naczelnik wydziału specjalnego (CzK) 15 Armii. Wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej.
W grudniu 1920 przeniesiony do aparatu wywiadu wojskowego Registrupr, od 1921 Razwiedupr Armii Czerwonej. W nagrodę za sukcesy na Łotwie mianowany zastępcą ówczesnego szefa Razwiedupru Arvīdsa Zeibotsa. W 1924 mianowano go szefem Razwiedupru. Brał aktywny udział w przygotowaniach do nieudanego komunistycznego puczu w Estonii w 1924. Faktyczny organizator systemu wywiadu wojskowego Armii Czerwonej. Był inicjatorem nowoczesnego dekryptażu, strategicznego wywiadu radiowego, twórcą sieci zagranicznej agentury. Osobiście dobierał i weryfikował kadry[3]. Do agentów zwerbowanych przez Bierzina należeli Richard Sorge i Leopold Trepper.
Od kwietnia 1935 do czerwca 1936 drugi zastępca dowódcy Specjalnej Armii Dalekowschodniej, marszałka ZSRR Wasilija Blüchera ds. wywiadu. Po wybuchu w lipcu 1936 hiszpańskiej wojny domowej i rozpoczętym jesienią 1936 zaangażowaniu ZSRR (i jego służb specjalnych) w ten konflikt, od października 1936 główny sowiecki doradca wojskowy przy armii Republiki Hiszpanii (ps. Griszyn). W końcu maja 1937 odwołany do ZSRR, awansowany do stopnia armkoma 2 rangi i mianowany ponownie szefem Razwiedupru, którym pozostawał do 1 sierpnia 1937. Po odwołaniu, dwukrotnie – 11 i 16 września spotkał się ze Stalinem, oczekując ponownego wysłania do Hiszpanii, później osadzony w areszcie domowym[4]. Aresztowany przez NKWD w nocy z 27 na 28 listopada 1937 pod zarzutem „udziału w kontrrewolucyjnej organizacji terrorystycznej i szpiegostwie”. 29 lipca 1938 skazany przez Kolegium Wojskowe Sądu Najwyższego ZSRR na karę śmierci. Stracony tego samego dnia w miejscu egzekucji Kommunarka pod Moskwą i tam pochowany anonimowo[5].
Zrehabilitowany 28 lipca 1956 postanowieniem Kolegium Wojskowego SN ZSRR.
Odznaczenia edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ Od ucieczki z zesłania w 1914 posługiwał się paszportem na nazwisko Jan Karłowicz Bierzin, jednak później w wywiadzie sowieckim, przybrał (również w dokumentach oficjalnych) imię i otczestwo Pawieł Iwanowicz. Paweł Wieczorkiewicz, Łańcuch śmierci: czystka w Armii Czerwonej 1937–1939. Warszawa: 2001. ISBN 83-88-79471-X s. 682.
- ↑ Ян Карлович Берзин na portalu hrono.ru
- ↑ Paweł Wieczorkiewicz, Łańcuch śmierci: czystka w Armii Czerwonej 1937–1939, Warszawa: „Rytm”, 2001, s. 683, ISBN 83-88794-71-X, OCLC 830343132.
- ↑ Paweł Wieczorkiewicz, Łańcuch śmierci: czystka w Armii Czerwonej 1937–1939, Warszawa: „Rytm”, 2001, s. 704, ISBN 83-88794-71-X, OCLC 830343132.
- ↑ Берзин Ян Карлович
Bibliografia edytuj
- Paweł Wieczorkiewicz, Łańcuch śmierci: czystka w Armii Czerwonej 1937–1939, Warszawa: „Rytm”, 2001, ISBN 83-88794-71-X, OCLC 830343132.
- Ян Карлович Берзин na portalu hrono.ru
- Берзин Ян Карлович
- Евгений Горбунов Второе пришествие Берзина