Jan Czapla (duchowny)

duchowny polski, scholastyk płocki

Jan Czapla (zm. 1239 w Płocku) – polski duchowny, scholastyk płocki i włocławski.

Jan Czapla
Data i miejsce śmierci

1239
Płock

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

katolicki

Prezbiterat

Życiorys

edytuj

Godność scholastyka płockiego otrzymał ok. 1207, scholastyka włocławskiego ok. 1227. Według Kroniki wielkopolskiej miał być wychowawcą synów księcia Konrada mazowieckiego i zginął w 1239.

Na polecenie ojca uwięził, a następnie powiesił Czaplę książę Siemowit. Konrad uznał duchownego za winnego nieposłuszeństwa innego syna, Kazimierza kujawskiego. Bardziej prawdopodobna wydaje się teoria, że Czapla padł ofiarą gniewu księcia mazowieckiego w związku z konfliktem majątkowym panującego z kapitułą płocką. Świadczyłoby o tym m.in. demonstracyjne powieszenie zwłok naprzeciw katedry, kiedy dominikanie starali się o godny pochówek. Gdy ci zdjęli ciało z szubienicy, chcąc je pogrzebać, księżna Agafia nie pozwoliła na to mnichom i rozkazała powtórnie je tam powiesić[1].

Konrad mazowiecki po straceniu Jana Czapli został obłożony interdyktem przez arcybiskupa gnieźnieńskiego Pełkę. Zmuszony do odbycia pokuty, nadał Kościołowi płockiemu i włocławskiemu oraz arcybiskupstwu gnieźnieńskiemu liczne przywileje.

Przypisy

edytuj
  1. Jerzy Besala, Skanadale, mity i anegdoty historyczne, Warszawa: Bellona, 2013, s. 24, ISBN 978-83-11-12919-1, OCLC 869931976 [dostęp 2018-08-27].

Bibliografia

edytuj