Jan Oberfeld
Jan Oberfeld (ur. 31 sierpnia 1896 w Płocku, zm. w 1942 w Warszawie) – żołnierz Legionów Polskich, kapitan piechoty Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.
| |
 kapitan piechoty
| |
| Data i miejsce urodzenia |
31 sierpnia 1896 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
1942 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1915–1942 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
.jpg)
| |
| Odznaczenia | |
     
| |
Życiorys
edytujUrodził się 31 sierpnia 1896 w Płocku w rodzinie Rudolfa (Chaima Rubina) (1859–1933), adwokata i Franciszki z Bernsztajnów[1][2][3][4].
Od kwietnia 1915 w II Brygadzie Legionów, gdzie został przydzielony do V batalionu 7 pułku piechoty Legionów Polskich. Za udział w walkach pod Radawczykiem w 1915 odznaczony Orderem Virtuti Militari. Po kryzysie przysięgowym w 1917 internowany w Szczypiornie i Łomży. W marcu 1918, po zwolnieniu z internowania, wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej w Płocku, a później w Warszawie[5].
W listopadzie 1918 wstąpił do 1 pułku polowej artylerii lekkiej, gdzie objął stanowisko instruktora, brał też udział w walce pod Lwowem[6].
Do 1922 jako d-ca kompanii 25 batalionu Straży Celnej przemianowanego na 25 batalion Straży Granicznej. W tym samym roku został przeniesiony do 52 pułku piechoty w Złoczowie, w którym zajmował kolejne stanowiska: dowódcy plutonu, dowódcy kompanii, w zastępstwie dowódcy batalionu i dowódcy szkoły podoficerskiej[6][7][4]. We wrześniu 1930 został zwolniony z zajmowanego stanowiska i oddany do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr VI, a z dniem 31 maja 1931 przeniesiony w stan spoczynku[8][9]. W 1934, jako oficer stanu spoczynku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Płock. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”[10]. Mieszkał w Płocku przy pl. Kanonicznym 5, a w od 1937 w Warszawie przy ul. Chocimskiej 31 m. 7[11].
W 1931 rozpoczął studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego[6]. Podczas kampanii wrześniowej brał udział w walkach obronnych w Warszawie. Włączył się w działalność ruchu oporu.
Pod koniec 1942 aresztowany przez gestapo, osadzony na Pawiaku i tam zamordowany. Miejsce pochówku nieznane[4].
Był żonaty z Anielą z Markowiczów, dzieci nie miał[4].
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 6620[4][12][13]
- Krzyż Niepodległości – 2 maja 1933 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[14][2][15]
- Srebrny Krzyż Zasługi – 10 listopada 1928 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”[16][17]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[18]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[18]
- Odznaka „Za wierną służbę”[18]
- Odznaka Pamiątkowa Więźniów Ideowych[18][19]
Przypisy
edytuj- ↑ Kolekcja ↓, s. 1.
- ↑ a b Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-10-14].
- ↑ Rudolf Oberfeld. Fundacja Nobiscum, 2019-11-13. [dostęp 2022-10-14].
- ↑ a b c d e Polak (red.) 1991 ↓, s. 107.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 3, 4.
- ↑ a b c Kolekcja ↓, s. 4.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 66, 206.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 20 września 1930, s. 288.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 3 sierpnia 1931, s. 247.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 329, 843.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 9.
- ↑ Bąbiński 1929 ↓, s. 82.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-10-14].
- ↑ M.P. z 1933 r. nr 102, poz. 123.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-10-14].
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 636.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 11 listopada 1928, s. 413.
- ↑ a b c d Kolekcja ↓, s. 3.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-10-14].
Bibliografia
edytuj- Oberfeld Jan. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.37-2745 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-01-31].
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
- Kazimierz Bąbiński: Zarys historji wojennej 5-go pułku piechoty Legionów. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.