Jan Siewko (ur. 12 lutego?/24 lutego 1900 w guberni grodzieńskiej, zm. 18 lutego 1969 w Rostowie nad Donem) – pułkownik ludowego Wojska Polskiego.

Jan Siewko
pułkownik pułkownik
Data i miejsce urodzenia

24 lutego 1900
gubernia grodzieńska

Data i miejsce śmierci

18 lutego 1969
Rostów nad Donem

Przebieg służby
Lata służby

1918–1944 Armia Czerwona
1944–1946 Wojsko Polskie

Siły zbrojne

Armia Czerwona
ludowe Wojsko Polskie

Stanowiska

dowódca 5 Dywizji Piechoty

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa

Odznaczenia
Order Lenina Order Czerwonego Sztandaru Order Aleksandra Newskiego (ZSRR) Order Wojny Ojczyźnianej I klasy Order Czerwonej Gwiazdy

Życiorys

edytuj

Jan Siewko urodził się na Ziemi Grodzieńskiej. Białorusin z pochodzenia. W stopniu szeregowego 3 pułku piechoty uczestniczył w rewolucji październikowej oraz wojnie domowej. Walczył w 1918 na froncie południowym, a w 1919 na froncie wschodnim. Szef kancelarii kwatermistrzostwa 35 Dywizji Piechoty. Jako pomocnik dowódcy pułku ds. gospodarczych w 1921 walczył w Mongolii. W 1929 był zastępcą dowódcy pułku w Mandżurii. Zastępca dowódcy 25 bsap w latach 1941–1942. Dowódca 221 i 306 pułku piechoty w latach 1943–1944[1].

Skierowany do ludowego Wojska Polskiego w drugiej połowie 1944. Od 26 września 1944 dowódcą 13 pułku piechoty 5 Dywizji Piechoty. W czasie działań bojowych w rejonie Köenigswartha został ranny w głowę i stracił prawe oko. Po zakończeniu wojny w czerwcu 1945 został zastępcą dowódcy ds. liniowych. Od 12 grudnia 1945 do 7 sierpnia 1946 był dowódcą 5 Saskiej Dywizji Piechoty[1].

Wyjechał do Związku Radzieckiego pod koniec lat czterdziestych.

Ordery i odznaczenia

edytuj

Przypisy

edytuj

Bibliografia

edytuj
  • Zygmunt Traczyk, Stanisław Komar: Dowódcy 5 Saskiej Dywizji Piechoty (1945–1957) noty biograficzne. Gubin: Muzeum Gubińskich Pancerniaków, 1988, s. 13–14.