Wikipedia

Jan Tatara

podpułkownik dyplomowany kawalerii Wojska Polskiego

Jan Tatara (ur. 30 listopada 1897 w Wieliczce, zm. 24 października 1930 pod Drobinem) – podpułkownik dyplomowany kawalerii Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Jan Tatara
Ilustracja
podpułkownik dyplomowany kawalerii podpułkownik dyplomowany kawalerii
Data i miejsce urodzenia

30 listopada 1897
Wieliczka

Data i miejsce śmierci

24 października 1930
Drobin

Przebieg służby
Lata służby

1914–1930

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

2 Pułk Piechoty
9 Pułk Ułanów Małopolskich
Oddział II SG

Stanowiska

dowódca szwadronu
szef ekspozytury
szef wydziału

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-ukraińska
wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Odznaka honorowa za Rany i Kontuzje
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Złoty Krzyż Zasługi

Życiorys edytuj

Jan Tatara urodził się 30 listopada 1897 roku w Wieliczce. Jako uczeń gimnazjum związał się z ruchem strzeleckim. Z chwilą wybuchu I wojny światowej przerwał studia rolnicze i wstąpił do 2 pułku piechoty Legionów Polskich. Został ciężko ranny w czasie kampanii karpackiej. Po zakończeniu leczenia i rekonwalescencji został przydzielony do 5 szwadronu ułanów porucznika Józefa Dunin-Borkowskiego. Awansował na podoficera[1].

Od 1918 roku walczył w szeregach 9 pułku ułanów na froncie ukraińskim i wołyńskim. Jako dowódca 3 szwadronu wyróżnił się w walkach pod Kilikijowem[2] i Żółtańcami[1]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu rotmistrza ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 98. lokatą w korpusie oficerów jazdy (od 1924 roku - kawalerii)[3]. Po zakończeniu działań wojennych pozostał w służbie czynnej, w macierzystym pułku. W 1923 roku pełnił obowiązki komendanta kadry szwadronu zapasowego 9 pułku ułanów w Stanisławowie, a w następnym roku dowódcy szwadronu zapasowego 9 pułku ułanów[4][5][6].

1 grudnia 1924 roku awansował na majora ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 roku i 24. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[7]. 2 listopada 1927 roku został powołany do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza Kursu Normalnego 1927–1929[8]. 23 sierpnia 1929 roku, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera dyplomowanego, został przeniesiony do Oddziału II Sztabu Głównego na stanowisko szefa Ekspozytury Nr 3 Oddziału II SG. Na podpułkownika został awansowany ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930 roku i 5. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[9]. 29 stycznia 1930 roku został przeniesiony do Oddziału II Sztabu Głównego w Warszawie na stanowisko pełniącego obowiązki szefa wydziału[10].

Zmarł w piątek 24 października 1930 roku około godz. 7.30 pod Drobinem w następstwie obrażeń ciała doznanych w wypadku drogowym na szosie gdańskiej. Sprawcą wypadku był porucznik rezerwy i radca ministerialny Stanisław Zaćwilichowski, który kierując samochodem nie dostosował prędkości jazdy do warunków panujących na drodze (mgła). Porucznik Zaćwilichowski zmarł tego samego dnia o godz. 17.40 w Szpitalu Ujazdowskim w następstwie obrażeń ciała doznanych w wypadku drogowym. Trzeci uczestnik wypadku, szofer Zawistowski doznał jedynie ogólnych potłuczeń. Obaj oficerowie jechali do Grudziądza, gdzie mieli złożyć zeznania w charakterze świadków, w procesie o szpiegostwo przed Wojskowym Sądem Okręgowym Nr VIII. Proces został przeprowadzony bez ich udziału, a oskarżony o szpiegostwo Bronisław Fude został skazany na 11 lat ciężkiego więzienia, pozbawienie praw obywatelskich na okres 10 lat i grzywnę w wysokości 50 tys. zł. Pułkownik Tatara został pochowany we wtorek 28 października 1930 roku na Cmentarzu Obrońców Lwowa. W imieniu pracowników Ekspozytury Oddziału II Sztabu Głównego pożegnał go kapitan Jan Żychoń. Pułkownik Tatara osierocił żonę i córkę[11]. W miejscu wypadku w maju 1932 odsłonięto pomnik ku pamięci ppłk. Tatary i por. Zaćwilichowskiego[12]. Podczas uroczystości Jan Karczewski odczytywał list od byłego premiera Kazimierza Bartla[13].

Podpułkownik Tatara był autorem wydanego w 1929 roku, w Warszawie, Zarysu historji wojennej 9-go Pułku Ułanów.

Ordery i odznaczenia edytuj

Przypisy edytuj

  1. ↑ a b Śp. ppłk dypl. Jan Tatara, „Panteon Polski” nr 73, listopad 1930, s. 15-16.
  2. ↑ „Polska Zbrojna” (R.10, nr 293), Warszawa , 25 października 1930, s. 3.
  3. ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Załącznik do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 13 z 8 czerwca 1922 roku, Zakłady Graficzne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1922, s. 160.
  4. ↑ Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Dodatek do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 37 z 24 września 1921 roku, s. 252, 916.
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 617, 679.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 559, 600.
  7. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 131 z 17 grudnia 1924 roku, s. 736.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 329, 340.
  9. ↑ Rocznik oficerów kawalerii 1930 ↓, s. 58, 71.
  10. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 3 z 29 stycznia 1930 roku, s. 34.
  11. ↑ Straszna katastrofa samochodowa pod Płońskiem, „Gazeta Bydgoska” nr 249 z 26 października 1930 roku, s. 2. Sensacyjna rozprawa sądowa o szpiegostwo w Grudziądzu, „Gazeta Bydgoska” nr 250 z 28 października 1930 roku, s. 2. Straszna katastrofa samochodowa pod Drobinem, „Ilustrowany Kurier Codzienny” nr 290, 26 października 1930 roku, s. 6. Katastrofa samochodowa, „Kurier Warszawski” nr 292 z 24 października 1930 roku, wydanie wieczorne, s. 13. Zgon por. Stanisława Zaćwilichowskiego, „Kurier Warszawski” nr 293 z 25 października 1930 roku, wydanie poranne, s. 2. Pogrzeb Zasłużonych Synów Ojczyzny, „Polska Zbrojna” nr 296 z 28 października 1930 roku, s. 3. Pogrzeb ś.p. ppłk. dypl. Jana Tatary, „Polska Zbrojna” nr 299 z 31 października 1930 roku, s. 4.
  12. ↑ Na podstawie fotografii [1]
  13. ↑ Zbiory NAC on-line [online], audiovis.nac.gov.pl [dostęp 2018-04-10] (pol.).
  14. ↑ M.P. z 1931 r. nr 132, poz. 199
  15. ↑ M.P. z 1930 r. nr 260, poz. 352 „za zasługi na polu bezpieczeństwa Państwa”.
  16. ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.
  17. ↑ Na podstawie fotografii [2].

Bibliografia edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Jan_Tatara&oldid=68627254”