Jan Witowski (oficer piechoty)
Jan Witowski (ur. 30 sierpnia 1891 w Kobylem-Gródku, zm. 3 lipca 1963 w Krakowie) – major piechoty Wojska Polskiego.
 major piechoty
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
3 lipca 1963 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
II zastępca dowódcy pułku |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
  
| |
Życiorys edytuj
Urodził się we wsi Kobyle-Gródek, w ówczesnym powiecie nowosądeckim Królestwa Galicji i Lodomerii. Do Wojska Polskiego został przyjęty z byłej armii generała Hallera. W czasie wojny z bolszewikami walczył jako dowódca 7. kompanii 52 pułku piechoty. Wyróżnił się w trzeciej dekadzie lutego 1920, w bitwie o Latyczów, w trakcie której został przydzielony ze swoją kompanią do I batalionu 19 pułku piechoty i obsadził odcinek przyczółka mostowego na rzece Boh pod wsią Zalatyczówka[1][2]. Działanie na tym odcinku spotkało się z uznaniem ówczesnego dowócy 19 pp Eugeniusza Żongołłowicza, który 31 stycznia 1922 sporządził wniosek o odznaczenie Jana Witowskiego Orderem Virtuti Militari[3]. W toku dalszych walk porucznik Witowski dowodził II batalionem pułku. Ponownie wyróżnił się w dniach 25–27 kwietnia w bitwa pod Barem, w nocy z 11 na 12 czerwca 1920 w walce pod wsią Strotijawka oraz 3 września 1920 pod Przemyślanami, gdzie dowodząc 7. kompanią został ciężko ranny w głowę i dostał się do niewoli[4][5]. Po wyleczeniu uciekł z niewoli[6]. Za opisane wyżej czyny ówczesny dowódca pułku kapitan Piotr Kończyc sporządził 7 stycznia 1924 wniosek o odznaczenie kapitana Witowskiego Orderem Virtuti Militari[7].
Po zakończeniu działań wojennych pozostał w wojsku jako oficer zawodowy i kontynuował służbę w 52 pułku piechoty w Złoczowie[8][9][10]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 1350. lokatą w korpusie oficerów piechoty[11]. W 1924 był dowódcą 9. kompanii[12]. W listopadzie 1927 został wyznaczony w macierzystym pułku na stanowisko oficera przysposobienia wojskowego[13]. 18 lutego 1928 został mianowany majorem ze starszeństwem z 1 stycznia 1928 i 106. lokatą w korpusie oficerów piechoty[14]. W tym samym roku został wyznaczony na stanowisko obwodowego komendanta przysposobienia wojskowego 52 pp[15]. W marcu 1932 został przesunięty na stanowisko dowódcy batalionu[16][17]. W czerwcu 1933 został przeniesiony do 1 pułku strzelców podhalańskich w Nowym Sączu na stanowisko kwatermistrza[18]. W 1938 zajmowane przez niego stanowisko otrzymało nazwę „II zastępca dowódcy pułku”[19].
Po kampanii wrześniowej przebywał w Oflagu VI E Dorsten i Oflagu VI B Dössel[20]. Do kraju wrócił 11 listopada 1945[21].
Zmarł 3 lipca 1963. Został pochowany na cmentarzu wojskowym przy ul. Prandoty w Krakowie (kwatera 6 WOJ-7-11)[22].
Był żonaty z Emilią z Rosnerów (ur. 1898), z którą miał dwie córki: Jadwigę (ur. 1924) i Zofię (ur. 1932)[20]. Emilia była siostrą Heleny (ur. 1897), żony generała Bernarda Monda[20]. 30 listopada 1943 w Zakliczynie funkcjonariusze niemieckiej Policji zatrzymali żonę majora, obie córki oraz Helenę Mond i dwie siostry generała: Zofię Czajkowską (ur. 1900) i Henrykę Mościskierową (ur. 1891). Wszystkie kobiety zostały wywiezione do tarnowskiego Getta i tam zamordowane[23].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Walecznych trzykrotnie[24]
- Złoty Krzyż Zasługi – 10 listopada 1928 „w uznaniu zasług położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”[25][26]
- Odznaka za Rany i Kontuzje z dwiema gwiazdkami
Przypisy edytuj
- ↑ Wniosek 1 ↓, s. 2, tu Zeletyczewka.
- ↑ Mapa Taktyczna Polski 1:100 000, arkusz MIĘDZYBOŻ. Archiwum Map Wojskowego Instytutu Geograficznego 1919 - 1939. [dostęp 2023-03-12]..
- ↑ Wniosek 1 ↓, s. 1–2.
- ↑ Wniosek 2 ↓, s. 2–3.
- ↑ Pawlik 1928 ↓, s. 13–14, 21.
- ↑ Wniosek 2 ↓, s. 3.
- ↑ Wniosek 2 ↓, s. 1.
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 167, 948.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 272, 416.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 249, 360.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 60.
- ↑ Wniosek 1 ↓, s. 2.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 25 z 31 października 1927 roku, s. 294.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 21 lutego 1928 roku, s. 46.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 66, 183.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 marca 1932 roku, s. 225.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 32, 580.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 28 czerwca 1933 roku, s. 131.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 21, 652.
- ↑ a b c Kotarba 2011 ↓, s. 368.
- ↑ Kotarba 2011 ↓, s. 381.
- ↑ Lokalizator Grobów - Zarząd Cmentarzy Komunalnych [online], www.zck-krakow.pl [dostęp 2022-11-02].
- ↑ Kotarba 2011 ↓, s. 382.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 32.
- ↑ Monitor Polski nr 260, poz. 634. 1928-11-10. [dostęp 2023-03-12].
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 11 listopada 1928, s. 408.
Bibliografia edytuj
- Witowski Jan. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.95-9376 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-03-11].
- Witowski Jan. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.95-9205 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-03-11].
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Ryszard Kotarba. Zamordowanie rodziny gen. bryg. Bernarda Monda przez Niemców w 1943 r.. „Przegląd Archiwalny Instytutu Pamięci Narodowej”. 4, 2011. ISSN 1899-1254.
- Tadeusz Pawlik: Zarys historji wojennej 52-go Pułku Piechoty Strzelców Kresowych. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1928, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.