Jedna Rosja

prawicowa partia rosyjska

Jedna Rosja[6] (ros. Единая Россия, Jedinaja Rossija, dosłownie Zjednoczona Rosja) – największa partia polityczna w Federacji Rosyjskiej, obecnie w posiadaniu 324 z 450 miejsc w Dumie Państwowej[5]. Określa się jako partia konserwatywna, jej liderem jest Michaił Miszustin. Stanowi zaplecze polityczne Prezydenta Rosji, Władimira Putina. Partia została założona 2 grudnia 2001 na zjeździe scalającym trzy organizacje partyjne: Jedność (z liderem Siergiejem Szojgu), Ojczyzna (z liderem Jurijem Łużkowem) i Cała Rosja (z liderem Mintimerem Szajmijewem), powstała z niej nowa Wszechrosyjska Polityczna Partia Jedność i Ojczyzna – Jedna Rosja.

Jedna Rosja
Единая Россия
Ilustracja
Państwo

 Rosja

Skrót

JR

Lider

Dmitrij Miedwiediew (od 2012)

Data założenia

1 grudnia 2001

Adres siedziby

129110, Bannyj Pierieułok, Moskwa, d. 3a

Ideologia polityczna

centryzm[1]
liberalny konserwatyzm[2] putinizm

Poglądy gospodarcze

etatyzm[3]

Liczba członków

2 073 772[4]

Młodzieżówka

Młoda Gwardia Jednej Rosji

Barwy

     biały
     niebieski
     czerwony

Obecni posłowie
324/450
[5]
Obecni senatorowie
128/170
Obecni radni wojewódzcy
3091/3980
Strona internetowa
9. Kongres partii Jedna Rosja, 15 kwietnia 2008
„Rosja Putina. Zjednoczona i niezwyciężona”

Według danych z dnia 20 września 2005, partia posiadała łącznie około 29 856 biur lokalnych na terenie całego kraju, a także jedno zagraniczne biuro w Izraelu[7], prowadzone w związku z umową z izraelską partią Kadima[7].

W 2018 r. partia przegrała drugie tury wyborów gubernatorów w Kraju Chabarowskim i obwodzie władimirskim, a w Chakasji kandydat JR wycofał się z drugiej tury mimo uzyskania w pierwszej drugiego miejsca[8].

Szefem Centralnego Komitetu Wykonawczego na zjeździe 4 grudnia 2021 roku został Aleksander Sidiakin.[9][10][11]

Ideologia edytuj

Partia określa się jako konserwatywna. Według manifestu politycznego partii z 2003 celem partii jest: „Ścieżka narodowego sukcesu, zjednoczenie sił politycznych odpowiedzialnych za kraj, mające na celu zminimalizować różnice między bogatymi i biednymi, młodymi i starymi, państwa, gospodarki i społeczeństwa. Gospodarka powinna łączyć wolność rynku i państwa, oraz jego odpowiednią regulację. Partia, przynajmniej oficjalnie, odrzuca ideologie lewicowe i prawicowe, w zamian za «polityczny centryzm», którym można zjednoczyć wszystkie warstwy społeczeństwa”[12]. W partii istnieją lub istniały m.in. grupy liberalno-konserwatywne, konserwatywne, konserwatywno-liberalne i socjalkonserwatywne[13].

Badacze, mimo samych deklaracji partii, określają ją jako ugrupowanie nacjonalistyczne i skrajnie prawicowe[14].

Poparcie w wyborach edytuj

Wybory parlamentarne[15] edytuj

Wybory Duma Państwowa Rząd
Głosy Mandaty
Liczba % +/− Liczba +/−
2003 22 779 279 37,57%
223/450
Większość
2007 44 714 241 64,30%   26,73
315/450
  92 Większość
2011 32 379 135 49,32%   14,98‬
238/450
  77 Większość
2016 28 527 828 54,20%   4,88‬
343/450
  105 Większość
2021 28 064 258 49,82%   4,38
324/450
  19 Większość

Wybory prezydenckie edytuj

Wybory Kandydat I tura II tura
Głosów % Głosów %
2004 Władimir Putin 49 565 238 71,3 (Zwycięstwo)
2008 Dmitrij Miedwiediew 52 530 712 71,2 (Zwycięstwo)
2012 Władimir Putin 46 602 075 63,6 (Zwycięstwo)
2018 Władimir Putin 56 430 712 76,7 (Zwycięstwo)

Elektorat edytuj

Według badań wyborcy Jednej Rosji byli młodsi i bardziej obeznani w sprawach rynkowych niż przeciętny wyborca. Dużą część elektoratu partii stanowią pracownicy państwowi, emeryci i personel wojskowy, czyli ludzie, których warunki bytowe uzależnione są od państwa[16]. 64% wyborców Jednej Rosji to kobiety. W wyborach do Dumy Państwowej w 2011 zaobserwowano wzrost liczby wyborców wśród młodych osób[17].

Ważni członkowie edytuj

Przypisy edytuj

  1. Parties and Elections in Europe, www.parties-and-elections.eu [dostęp 2019-09-03] (niem.).
  2. В Кремле рассказали о правом сдвиге «Единой России» :: Политика :: РБК, www.rbc.ru [dostęp 2019-09-11].
  3. New Russian “Patriots” – Institute of Modern Russia, imrussia.org [dostęp 2019-09-03] (ang.).
  4. ИНФОРМАЦИЯ о численности членов Всероссийской политической партии «ЕДИНАЯ РОССИЯ» в каждом из ее региональных отделений (по состоянию на 1 января 2011 года). minjust.ru. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-10-25)].
  5. a b ЦИК опубликовал распределение мандатов по итогам выборов в Госдуму, ria.ru [dostęp 2021-09-23] (ros.).
  6. Rosja. Partie polityczne, [w:] Encyklopedia PWN [online] [dostęp 2017-09-07].
  7. a b Lily Galili and Haaretz Correspondent: Russian PM Putin to open official party branch in Israel. [dostęp 2011-04-19]. (ang.).
  8. Wacław Radziwinowicz, Wyborcy pokazali Putinowi żółtą kartkę, wyborcza.pl, 24 września 2018 [dostęp 2018-09-25].
  9. Александр Сидякин оставляет должность главы администрации Радия Хабирова, www.kommersant.ru, 17 listopada 2021 [dostęp 2023-03-31] (ros.).
  10. Сидякин Александр Геннадьевич руководитель Центрального исполнительного комитета партии «Единая Россия», БИЗНЕС Online [dostęp 2023-03-31] (ros.).
  11. Что-то пошло не так..., dzen.ru [dostęp 2023-03-31].
  12. White, Stephen: The Political Parties. Durham: Duke University Press, 2005, s. 6.Developments in Russian Politics. ISBN 0-8223-3522-0. (ang.).
  13. Remington, Thomas F. (2010). „Parliamentary Politics in Russia”. In White, Stephen. Developments in Russian Politics 7. New York: Palgrave Macmillan. ISBN 978-0-230-22449-0.
  14. Marcel Van Herpen Putinism: The Slow Rise of a Radical Right Regime in Russia s. 203
  15. IFES Election Guide | Country Profile: Russia, electionguide.org [dostęp 2021-12-23] (ang.).
  16. Stephen Aris, Matthias Neumann, Robert Orttung, Jeronim Perović, Heiko Pleines, Hans-Henning Schröder, Aglaya Snetkov: Russian Analytical Digest No 102: Political Parties. files.ethz.ch. [dostęp 2011-11-26]. (ang.).
  17. Yevgeny Utkin: Seven parties, one virtually certain outcome. asia.rbth.com. [dostęp 2011-11-23]. (ang.).

Linki zewnętrzne edytuj