Jerzy Ignatowski
Jerzy Wojciech Ignatowski pseud. „Obrzynek” (ur. w 1938 w Warszawie, zm. w 1995[1]) – działacz podziemnego ruchu wydawniczego w PRL.
| Data urodzenia |
1938 |
|---|---|
| Data śmierci |
1995 |
| Zawód, zajęcie |
drukarz, kierowca |
| Miejsce zamieszkania |
Warszawa |
| Odznaczenia | |
| |
Jerzy Ignatowski w młodości stracił obie nogi w wypadku, poruszał się na taborecie na kółkach albo na wózku inwalidzkim. Wraz z żoną, Różą, utrzymywał się z prac chałupniczych.
Działalność w podziemnym ruchu wydawniczym w PRL edytuj
Zetknął się z opozycją demokratyczną w 1977 roku[2]. Zaczął udostępniać swoje mieszkanie i garaż (przy ul. Juliana Bartoszewicza 1a w Warszawie) i altanę na działce przy ulicy Kosiarzy w Wilanowie na potrzeby KSS „KOR” i Niezależnej Oficyny Wydawniczej „NOWA”. W latach 1978–1980, współpracując z Tomaszem Chlebowskim, zajmował się transportem papieru do drukarni Nowej w swojej altance (dysponował dwoma inwalidzkimi trabantami kombi), drukiem takich wydawnictw jak Biuletyn KSS „KOR”, Placówka i wielu wydawnictw Nowej. Drukowali u niego w altance tacy drukarze jak m.in. Jan Walc, Jerzy Geresz, Zenon Pałka i wielu innych.
Po 1981 roku związał się wydawnictwami Przedświt i In Plus oraz miesięcznikiem Vacat[2]. W jego mieszkaniu dokonano większości opraw introligatorskich książek wydawanych przez Przedświt w latach 1982–1989[3]. Jednocześnie od kwietnia 1982 roku udostępniał swoją altankę na druk Tygodnika Mazowsze. Drukarzami byli Tomasz Jurkowski (obecnie profesor Uniwersytetu w Nantes we Francji), Krzysztof Siemieński[4]. Matryce dostarczał Teodor Klincewicz[5]. Książki drukował w altance Ignatowskiego m.in. Krzysztof Leski[6].
Jerzy Ignatowski drukował czasopisma i książki również w wielu innych lokalizacjach, współpracując m.in. z innymi drukarzami Nowej: Konradem Głowikiem, Adamem Grzesiakiem, Tomaszem Jurkowskim[7].
Zmarł w 1995 roku, jego żona zmarła wkrótce po nim. Nie mieli dzieci.
Odznaczenia edytuj
Dzięki inicjatywie Wacława Holewińskiego[3] Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej Lech Kaczyński odznaczył pośmiertnie Jerzego Ignatowskiego Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski 5 czerwca 2009 roku za wybitne zasługi w działalności na rzecz przemian demokratycznych w Polsce, za osiągnięcia w podejmowanej z pożytkiem dla kraju działalności zawodowej i społecznej[8]. Order odebrała jego siostra Zofia Waleryś[9].
Przypisy edytuj
- ↑ Ludzie Nowej 1977–2007. Niezależna Oficyna Wydawnicza Nowa, 2007, s. 159.
- ↑ a b Słownik: Niezależni dla kultury 1976–1989, Jerzy Ignatowski. [dostęp 2014-07-28].
- ↑ a b Bohdan Wrocławski rozmawia z Wacławem Holewińskim: Zapis czasu, czyli tak było .... 2013-12-22. [dostęp 2014-07-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-03-02)].
- ↑ Krzysztof Siemieński. [dostęp 2014-07-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-08-26)].
- ↑ Ignatowski Jerzy. „Wyborcza.pl”, 2006-12-01. [dostęp 2014-07-28].
- ↑ Słowo o nienawiści. 2010-12-05. [dostęp 2014-07-28].
- ↑ Grzegorz Boguta, Przemysław Cieślak, Marek Chimiak, Mirosław Chojecki, Andrzej Górski, Maciej Radziwiłł, Piotr Szwajcer, Adam Widmański: Ludzie NOWEJ 1977–2010. Warszawa: Niezależna Oficyna Wydawnicza, 2010. ISBN 978-83-61710-99-8.
- ↑ M.P. z 2009 r. nr 165, poz. 823
- ↑ Wydawnictwo Przedświt 1982–1989. [dostęp 2014-07-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-08-27)].