Jerzy Jachowicz
Jerzy Mieczysław Jachowicz (ur. 15 maja 1938 w Sochaczewie) – polski dziennikarz, publicysta.
.JPG)
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Zawód, zajęcie | |
| Odznaczenia | |
 
| |
Życiorys
edytujPrzed 1989 działał w opozycji demokratycznej (NSZZ „Solidarność”). W latach 1989–2005 był dziennikarzem „Gazety Wyborczej”, jednym z prekursorów dziennikarstwa śledczego w Polsce[1].
Zajmował się głównie problematyką przestępczości zorganizowanej i jej powiązań z dawnym aparatem bezpieczeństwa PRL. Pisał m.in. o zabójstwie Grzegorza Przemyka, niszczeniu dokumentów na zlecenie gen. Buły.
Od 2005 pracował jako dziennikarz tygodnika „Newsweek Polska”, zaś od 2006 w „Dzienniku”. Od 2008 na antenie Programu III Polskiego Radia w porannym wydaniu audycji „Zapraszamy do Trójki” prowadził cykl „Z Archiwum Jerzego Jachowicza”, gdzie opowiadał o wybranych przez siebie wydarzeniach, które badał jako dziennikarz śledczy. Zrezygnował z tej pracy 2 marca 2009 w reakcji na odwołanie Krzysztofa Skowrońskiego z funkcji dyrektora Programu III[2].
Jerzy Jachowicz do końca 2010 współpracował z informacyjnym portalem internetowym Telewizji Polskiej – tvp.info[3], a do listopada 2012 z tygodnikiem „Uważam Rze”.
Obecnie prowadzi audycję „W Jamie Jachowicza”[4] w internetowym Radiu Wnet. Publikuje również w „Gazecie Polskiej Codziennie”, a od listopada 2012 jest stałym felietonistą-komentatorem tygodnika W Sieci[5].
Jest członkiem Stowarzyszenia Wolnego Słowa. Autor książki Z archiwum Jerzego Jachowicza (Kraków: Wydawnictwo Otwarte 2008).
W styczniu 2023 został prawomocnie skazany z art. 212 par. 2 kodeksu karnego, za zniesławienie prokuratora Dariusza Korneluka[6]. W grudniu 2023 został ułaskawiony przez Andrzeja Dudę[7].
Życie prywatne
edytujW kwietniu 1990 nieznani sprawcy podpalili jego mieszkanie w Pruszkowie. W wyniku pożaru zginęła żona dziennikarza, Maria (z domu Chiniec)[8]. Jego syn, Piotr Jachowicz (ur. 1967), jest scenarzystą.
O losach Jerzego Jachowicza opowiada film fabularny Tomasza Dudziewicza Tu stoję... (1993)[9]. W rolę dziennikarza (w filmie o nazwisku Lech Bentkiewicz) wcielił się Lech Łotocki.
Odznaczenia
edytuj11 listopada 2017 został odznaczony przez Prezydenta RP Andrzeja Dudę Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski za wybitne zasługi w działalności na rzecz przemian demokratycznych w Polsce, za osiągnięcia w pracy dziennikarskiej i publicystycznej[10]. W 2018 został wyróżniony Medalem Stulecia Odzyskanej Niepodległości[11].
Przypisy
edytuj- ↑ Przemysław Harczuk, Jerzy Jachowicz o GW: Parasol ochronny dla zbrodniarzy [online], 20 czerwca 2015 [dostęp 2018-02-10] (pol.).
- ↑ Jachowicz odchodzi z „Trójki”. rp.pl, 2 marca 2009.
- ↑ Jerzy Jachowicz odchodzi z portalu tvp.info. press.pl, 30 grudnia 2010. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-09-19)].
- ↑ Audycja Jerzego Jachowicza w Radiu Wnet. radiownet.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-11-06)].
- ↑ Nowoczesny, niezależny, odważny dwutygodnik osobistych opinii „Sieci” już w sprzedaży. wpolityce.pl. [dostęp 2012-11-29]. (pol.).
- ↑ Wyborcza.pl [online], wyborcza.pl [dostęp 2023-12-07].
- ↑ Wyborcza.pl [online], wyborcza.pl [dostęp 2023-12-07].
- ↑ Byłych esbeków bałem się bardziej niż mafii [online], Dziennik.pl, 25 października 2008 [zarchiwizowane z adresu 2008-10-25].
- ↑ filmpolski.pl: Tu stoję.
- ↑ Odznaczenia z okazji Narodowego Święta Niepodległości. prezydent.pl, 2017-11-11. [dostęp 2017-11-12].
- ↑ Prezydent nadał Medale Stulecia Odzyskanej Niepodległości. prezydent.pl, 2018-12-12. [dostęp 2018-12-16].
Bibliografia
edytuj- Jerzy Jachowicz, Z archiwum Jerzego Jachowicza, Kraków: Wydawnictwo Otwarte, 2008, ISBN 978-83-7515-055-1, OCLC 297775957.
- Kto jest kim w Polsce, edycja IV (zespół redakcyjny Beata Cynkier i inni), Warszawa 2001, s. 322
Linki zewnętrzne
edytuj- Audycje. radiownet.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-07-12)]. Jerzego Jachowicza w Radiu Wnet
- Teksty w portalu wPolityce.pl
- Felietony. sdp.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-05-16)]. na stronie SDP