John R. Hodge
John R. Hodge (ur. 12 czerwca 1893 w Golconda, zm. 12 listopada 1963 w Waszyngtonie) – amerykański generał.
| |
 generał
| |
| Data i miejsce urodzenia |
12 czerwca 1893 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
12 listopada 1963 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1917–1953 |
| Siły zbrojne | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
              
| |
Wczesne lata
edytujUrodzony w Golconda w stanie Illinois, Hodge uczęszczał do Southern Illinois Teachers College i University of Illinois. Po ukończeniu programu szkolenia oficerskiego w U.S. Army Officer Candidate School w Fort Sheridan otrzymał stopień podporucznika piechoty w 1917 roku. Służył w czasie I wojny światowej we Francji i Luksemburgu[1].
Pozostał w armii po zakończeniu wojny, wykładał nauki wojskowe na Mississippi State University od 1921 do 1925 roku i ukończył Infantry School w 1926 roku. Po przeniesieniu na Hawaje wstąpił do Command and General Staff School, którą ukończył w 1934 roku, kontynuując naukę w Army War College i Air Corps Tactical School[1].
II wojna światowa
edytujNa początku II wojny światowej pełnił funkcję szefa sztabu VII Korpusu pod dowództwem gen. mjr. Roberta C. Richardsona Jr., zlokalizowanego w Kalifornii jako część Western Defense Command. W czerwcu 1942 roku awansował na tymczasowy stopień brygadiera-generała i został przeniesiony do 25 Dywizji Piechoty na Hawajach, gdzie zastąpił gen. mjr. Gilberta R. Cooka jako asystent dowódcy dywizji i zastępca gen. mjr. J. Lawtona Collinsa[1].
25 Dywizja została wysłana do walk na wyspie Guadalcanal w listopadzie 1942 roku. Hodge pozostał w 25 Dywizji do kwietnia 1943 roku, kiedy to awansował na stopień generała majora i został przeniesiony na tymczasowe dowództwo 43 Dywizji Piechoty, gdzie zastąpił gen. mjr. Johna H. Hestera, który był wyczerpany walkami[2]. Hodge dowodził 43 Dywizją podczas walk na północnych Wyspach Salomona i został za to odznaczony Army Distinguished Service Medal.
Po trzech miesiącach służby w 43 Dywizji Hodge objął dowództwo nad 23 Dywizją Piechoty na Fidżi. Następnie dowodził dywizją podczas kampanii w Wyspę Bougainville’a[3].
Następnie został mianowany dowódcą nowo aktywowanego XXIV Korpusu na Hawajach i brał udział w bitwie o Leyte w ramach kampanii filipińskiej, a później w bitwie o Okinawę. Został ponownie odznaczony Army Distinguished Service Medal za każdą z tych kampanii. Został też awansowany na tymczasowy stopień generała porucznika w czerwcu 1945 roku.
Późniejsza kariera
edytujOd 1945 do 1948 roku Hodge był dowódcą United States Army Forces in Korea (USAFIK). Poprowadził swój korpus do Korei na rozkaz gen. Douglasa MacArthura, lądując w Inczonie 9 września 1945 roku. Przyjął kapitulację wszystkich sił japońskich w Korei na południe od 38. równoleżnika. Jako dowódca sił okupacyjnych w Korei był krytykowany za złe traktowanie Koreańczyków, sztuczne utrzymywanie elementów japońskiej administracji i powoływanie na wystawne stanowiska japońskich kolaborantów[4][5][6]. Hodge odmówił też uznania Koreańskiej Republiki Ludowej oraz jej Komitetów Ludowych i zdelegalizował ją 12 grudnia 1945 roku[7].
Następnie wrócił do Fort Bragg w Karolinie Północnej, aby dowodzić V Korpusem od 1948 do 1950 roku[8]. Po wybuchu wojny koreańskiej w 1950 roku został mianowany dowódcą 3 Armii, stacjonującą w Stanach Zjednoczonych Ameryki, a nie w Korei.
Został awansowany na pełnego generała 5 lipca 1952 roku. Jego ostatnim przydziałem było stanowisko Szefa Sił Polowych Armii, które sprawował od 8 maja 1952 roku do przejścia na emeryturę 30 czerwca 1953 roku.
Generał Hodge zmarł w Waszyngtonie w 1963 roku w wieku 70 lat[8].
Przypisy
edytuj- ↑ a b c Taaffe 2013 ↓, s. 153
- ↑ Taaffe 2013 ↓, s. 44.
- ↑ Taaffe 2013 ↓, s. 153–154.
- ↑ Paul M. Edwards: The Korean War. Greenwood Publishing Group, 2006. ISBN 0-313-33248-7. (ang.).
- ↑ Paul M. Edwards: Combat operations of the Korean War: ground, air, sea, special and covert. McFarland, 2010. ISBN 978-0786458127. (ang.).
- ↑ E. Takemae: The Allied Occupation of Japan. Continuum International Publishing Group, 2003. ISBN 0-8264-1521-0. (ang.).
- ↑ Adrian Buzo: The Making of Modern Korea. London: Routledge, 2002, s. 57. ISBN 978-0-7006-1942-9. OCLC 840162019. (ang.).
- ↑ a b Taaffe 2013 ↓, s. 335
Bibliografia
edytuj- Stephen R. Taaffe: Marshall and His Generals: U.S. Army Commanders in World War II. Lawrence, Kansas: University Press of Kansas, 2013. ISBN 978-0-7006-1942-9. OCLC 840162019. (ang.).