José Serebrier
José Serebrier (ur. 3 grudnia 1938 w Montevideo[1][2]) – urugwajski kompozytor i dyrygent.
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Pochodzenie | |
| Gatunki | |
| Zawód |
Życiorys edytuj
Uczył się w Montevideo prywatnie u Guido Santórsoli i w konserwatorium muzycznym u Carlosa Estrady[1]. Zadebiutował jako dyrygent w wieku 12 lat[2]. Dzięki stypendium przyznanemu przez rząd Stanów Zjednoczonych kształcił się w latach 1956–1958 w Curtis Institute of Music w Filadelfii u Vittorio Gianniniego[1][2]. Był też uczniem Aarona Coplanda w Tanglewood[1], Antala Dorátiego w Minneapolis i Pierre’a Monteux w Maine[1][2]. W 1957 i 1958 roku otrzymał stypendium Fundacji Pamięci Johna Simona Guggenheima[1]. W latach 1962–1966 był asystentem Leopolda Stokowskiego w American Symphony Orchestra w Nowym Jorku[1]. W 1965 roku debiutował jako dyrygent w nowojorskiej Carnegie Hall[1]. Od 1968 do 1970 roku jako stypendysta Fundacji Rockefellera przebywał na zaproszenie George’a Szella jako kompozytor-rezydent przy Cleveland Orchestra[1]. W 1982 roku objął funkcję gościnnego dyrygenta Adelaide Symphony Orchestra[2]. Był współzałożycielem i dyrektorem muzycznym powołanego w 1984 roku International Festival of the Americas[2].
Wielokrotnie występował gościnnie w Ameryce Północnej i Południowej, Europie, Australii i Nowej Zelandii[1][2]. Odwiedził także Polskę, gdzie poprowadził polską premierę IV Symfonii Charlesa Ivesa[2]. Dokonał przeszło 200 nagrań płytowych z utworami kompozytorów XIX- i XX-wiecznych[1]. Laureat Deutscher Schallplattenpreis za nagranie suit filmowych Dmitrija Szostakowicza (1990) i Music Retailers Association Award za nagranie symfonii Felixa Mendelssohna (1991)[1].
W 1969 roku poślubił śpiewaczkę Carole Farley[2].
Twórczość edytuj
W swojej twórczości łączył różnorodne elementy, nawiązywał do twórczości Pierre’a Bouleza, Dmitrija Szostakowicza i Béli Bartóka, a także muzyki latynoamerykańskiej i jazzu[1]. W czasie pobytu w Stanach Zjednoczonych eksperymentował z nowymi technikami dźwiękowymi takimi jak dodekafonia i aleatoryzm, tworzył też utwory multimedialne[1]. Kompozycje Serebriera cechują się ekspresyjnością, dramaturgią, wyrazistym rytmem i barwną kolorystyką[1].
Wybrane kompozycje edytuj
(na podstawie materiałów źródłowych)[1][2]
Utwory orkiestrowe
- La leyenda de Fausto (1954)
- I Symfonia (1956)
- Poema elegíaco (1957)
- Momento psicologico na trąbkę i orkiestrę smyczkową (1957)
- Partita (II Symfonia) (1958)
- Symfonia na zespół perkusyjny (1964)
- Passacaglia i Perpetuum mobile na akordeon i orkiestrę kameralną (1966)
- The Star Wagon na orkiestrę kameralną (1967)
- Colores mágicos na harfę i orkiestrę kameralną (1971)
- Dorothy and Carmine! na flet i orkiestrę smyczkową (1991)
- koncert skrzypcowy Winter (1992)
- Winterreise (1999)
- III Symfonia na orkiestrę smyczkową i sopran (2002)
Utwory kameralne
- Pequeña música na kwintet dęty (1955)
- Kwartet na 4 saksofony (1955)
- Suite canina na obój, klarnet i fagot (1957)
- Fantazja na kwartet smyczkowy (1960)
- Sonata na perkusję (1960)
- Variacione sobre un tema de la infancia na puzon i kwartet smyczkowy (1964)
- Sonata na fortepian (1971)
- Erotica na głos wysoki lub trąbkę i 5 instrumentów dętych (1968)
- Seis por televisión na flet, obój, klarnet, fagot, róg i perkusję (1973)
- Preludio fantastico y danza magica na 5 perkusji (1973)
- Michael and Emmanuel na skrzypce (1988)
- Night Cry na 10 instrumentów dętych (1991)
- at dusk, in shadows... na flet (1994)
Utwory wokalno-instrumentalne
- Nueve na kontrabas, narratora, chór i orkiestrę (1971)
- George and Muriel na kontrabas, chór i zespół kontrabasów (1986)
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 9. Część biograficzna s–sł. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2007, s. 224. ISBN 978-83-224-0865-0.
- ↑ a b c d e f g h i j Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 5 Pisc–Stra. New York: Schirmer Books, 2001, s. 3283. ISBN 0-02-865530-3.