Julius Curtius (ur. 7 lutego 1877 w Duisburgu, zm. 10 listopada 1948 w Heidelbergu[1]) – niemiecki polityk, z zawodu adwokat. W latach 1926–1929 był ministrem gospodarki, a w latach 1929–1931 ministrem spraw zagranicznych Niemiec.

Julius Curtius
Ilustracja
Julius Curtius (1930)
Data i miejsce urodzenia

7 lutego 1877
Duisburg

Data i miejsce śmierci

10 listopada 1948
Heidelberg

Minister gospodarki Niemiec
Okres

od 20 stycznia 1926
do 11 listopada 1929

Przynależność polityczna

Niemiecka Partia Ludowa

Poprzednik

Rudolf Krohne

Następca

Paul Moldenhauer

Minister spraw zagranicznych Niemiec
Okres

od 11 listopada 1929
do 3 października 1931

Przynależność polityczna

Niemiecka Partia Ludowa

Poprzednik

Gustav Stresemann

Następca

Heinrich Brüning

Odznaczenia
Krzyż Żelazny (1813) I Klasy Krzyż Żelazny (1813) II Klasy

Biografia

edytuj

Wykształcenie i początek działalności politycznej

edytuj

Studiował prawo w Kilonii, Strasburgu i Bonn, a doktorat obronił w Berlinie[1]. Po ukończeniu studiów został prawnikiem w Duisburgu. W 1911 roku przeprowadził się do Heidelbergu[2]. Brał udział w I wojnie światowej. Został odznaczony Krzyżem Żelaznym I i II klasy[1]. Do 1921 pełnił funkcję radnego miejskiego, jednocześnie kontynuując działalność prawniczą. Był członkiem Niemieckiej Partii Ludowej (Deutsche Volkspartei, DVP). W latach 1920–1932 zasiadał w Reichstagu z ramienia DVP[2]. 20 stycznia 1926 roku został ministrem gospodarki[1].

Minister spraw zagranicznych

edytuj

Po śmierci ministra spraw zagranicznych Gustava Stresemanna 3 października 1929 roku Curtius zajął jego miejsce. Oficjalnie objął urząd 11 listopada 1929 roku[1]. Kontynuował politykę Stresemanna: nalegał na ponowne dostosowanie reparacji wojennych wobec pogarszającej się sytuacji gospodarczej Niemiec i remilitaryzację Nadrenii[2]. Z drugiej strony, w przeciwieństwie do Stresemanna, uchodził za nieprzewidywalnego polityka. Przed objęciem urzędu Curtius podjął decyzję o potrzebie intensyfikacji polityki w kierunku południowo-wschodnim (m.in. w Austrii) i wschodnim (m.in. nawiązaniem współpracy gospodarczej z Związkiem Socjalistycznych Republik Radzieckich[3][1].

Curtius przyczynił się do przyjęcia Planu Younga[1].

W czerwcu 1931 wraz z kanclerzem Niemiec Heinrichem Brüningiem rozmawiał z premierem Wielkiej Brytanii Ramsayem MacDonaldem w sprawie udzielenia pomocy gospodarczej Niemcom. Politykom udało się wydać wspólny komunikat o konieczności międzynarodowej współpracy w tej kwestii, ponieważ pogarszała się sytuacja polityczno-gospodarcza Niemiec[4].

Jego poparcie dla nowego porozumienia reparacyjnego spotkało się z krytyką ze strony niemieckich partii prawicowych[2]. Próbował stworzyć austro-niemiecką unię celną. Projekt umowy gospodarczej upadł z powodu sprzeciwu Ligi Narodów[5]. 3 października 1931 pod naciskiem opozycji ustąpił ze stanowiska[6].

Dalsza działalność

edytuj

Po rezygnacji z urzędu kontynuował działalność prawniczą. Po zniszczeniu domu w Berlinie i uwłaszczeniu majątku w Meklemburgii w 1946 roku osiadł w Heidelbergu, gdzie mieszkał do końca życia[1].

Przypisy

edytuj
  1. a b c d e f g h Curtius, Julius. deutsche-biographie.de. [dostęp 2020-08-16]. (niem.).
  2. a b c d Julius Curtius, [w:] Encyclopædia Britannica [dostęp 2020-08-16] (ang.).
  3. Rudnicka 2008 ↓, s. 180.
  4. Matera 2003 ↓, s. 146.
  5. Jerzy Kozeński. Zabór Austrii w 1938 r. i przezwyciężenie idei Anschlussu po II wojnie światowej. „Przegląd Zachodni, nr 3”, s. 78, 1968. 
  6. Oxford Wielka Encyklopedia Świata. T. 20. Poznań: Oxford Educational, 2006, s. 131, 133. ISBN 83-7425-500-5.

Bibliografia

edytuj