Kanapka

rodzaj przekąski

Kanapka – rodzaj dania (kalka językowa z języka francuskiego od słowa canapé: bułka przekrojona, z wędliną ułożoną jak poduszki na kanapie)[1], prosta potrawa przyrządzana na bazie cienkich kromek białego lub razowego chleba, ewentualnie rozkrojonej bułki. Kanapki smaruje się masłem, okłada wędlinami, pieczenią wieprzową, kiełbasą, szynką lub serem, spożywa również z jajkiem na twardo, plasterkiem ogórka lub rybą, z dodatkiem warzyw do wyboru oraz sosów itp.

Kanapka

Kanapki znane są już od starożytności. Kanapka, ze względu na szybkość i prostotę przygotowania, jest popularną potrawą śniadaniową, lunchową, piknikową oraz, w tradycji polskiej, kolacyjną. Kanapki zabiera się praktycznie wszędzie – do ich spożywania nie potrzeba talerzy ani sztućców, są sycące, a dzięki urozmaiconym dodatkom i ciepłemu napojowi, mogą stanowić pełnowartościowy posiłek. Eleganckie kanapki (tartinki) z wyszukanymi dodatkami (łosoś, kawior, sery, oliwki, kapary, pasty serowe i jajeczne itd.) mogą stanowić efektowną oprawę kulinarną przyjęć i spotkań towarzyskich.

Przykłady rodzajów kanapekEdytuj

Z tym tematem związana jest kategoria: Kanapki.
  • sandwicz – między dwiema warstwami pieczywa (chleba lub bułki) znajdują się dodatki[2]; wynalazek przypisywany hrabiemu Sandwich
    • np. włoskie panino
    • popularne danie w sieciach typu fast food, gdzie występuje w formie bułki przełożonej mięsnym kotletem, filetem rybnym czy serem i warzywami;
  • tartinka – na pojedynczej warstwie pieczywa ułożone są, często ozdobnie, dodatki;

Odniesienia w kulturzeEdytuj

Historię wynalezienia kanapki opisał Woody Allen w opowiadaniu Maszyna parowa sobie z tym nie poradzi.

GaleriaEdytuj

Zobacz teżEdytuj

PrzypisyEdytuj

  1. Aleksander Brückner: Słownik etymologiczny języka polskiego. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1985, s. 216. ISBN 83-214-0410-3.
  2.   sandwicz [w:] Słownik języka polskiego PWN [online] [dostęp 2022-01-20].