Karol May (wojskowy)
Karol Wilhelm May (ur. 31 grudnia 1890 w Kaliszu, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – major kawalerii Wojska Polskiego.
 major kawalerii
| |
| Pełne imię i nazwisko |
Karol Wilhelm May |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
31 grudnia 1890 |
| Data i miejsce śmierci |
wiosna 1940 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1912–1938, 1939–1940 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
zastępca dowódcy pułku |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
   
| |
Życiorys edytuj
Urodził się 31 grudnia 1890 w Kaliszu, ówczesnej stolicy guberni kaliskiej, w rodzinie Emila i Michaliny z Działoszyńskich[1][2]. Ukończył Szkołę Realną w Kaliszu i Cesarską Szkołę Wojskową[1].
W 1912 ukończył Twerską Szkołę Kawalerii i jako kornet został wcielony do 14 małorosyjskiego pułku dragonów[3]. W jego szeregach walczył podczas I wojny światowej[4]. Awansował na sztabsrotmistrza[4]. Później służył w I Korpusie Polskim w Rosji[1].
Latem 1920 pełnił służbę w Dowództwie Okręgu Generalnego Grodno[5], a następnie w Naczelnym Dowództwie WP (Kom. „Rola”)[6]. 27 sierpnia 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu rotmistrza, w kawalerii, w grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej[5]. 1 czerwca 1921 pełnił służbę w Dowództwie Okręgu Generalnego Warszawa, a jego oddziałem macierzystym był 3 pułk strzelców konnych[7]. Później został przeniesiony do 7 pułku strzelców konnych w Poznaniu[8][9]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu rotmistrza ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 9. lokatą w korpusie oficerów jazdy (od 1924 – kawalerii)[8]. 14 maja 1922 przeprowadził się z Łańcuta do Poznania[2]. Od 29 września do 21 listopada 1923 przebywał w Rembertowie[2]. 31 marca 1924 prezydent RP nadał mu stopień majora ze starszeństwem z dnia 1 lipca 1923 i 3. lokatą w korpusie oficerów jazdy[10]. W tym samym roku został wyznaczony na stanowisko kwatermistrza pułku[11][12]. W lipcu 1929 został wyznaczony na stanowisko zastępcy dowódcy 7 psk[13][14]. W marcu 1930 został przeniesiony na stanowisko rejonowego inspektora koni w Sieradzu[15][16]. Z dniem 20 lipca tego roku został przeniesiony na takie samo stanowisko w Poznaniu[17][18]. W 1938 był już w stanie spoczynku[19]. W 1939 został przydzielony do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr VII[1].
W czasie kampanii wrześniowej 1939 miał być w Ośrodku Zapasowym 25 Dywizji Piechoty[1]. Dostał się do sowieckiej niewoli i przebywał w obozie w Starobielsku[1]. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany w Piatichatkach[1]. Od 17 czerwca 2000 spoczywa na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie[20].
5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień podpułkownika[21]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[22].
Był żonaty z Jadwigą z Behlingów (ur. 2 lutego 1899 w Kaliszu)[2]. Dzieci nie mieli[2].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Złoty Krzyż Zasługi po raz pierwszy – 1938 „za całokształt zasług w w służbie wojskowej”[19]
- Medal Zwycięstwa[23][24]
- Order Świętej Anny 2 stopnia z mieczami – 22 stycznia 1917[4]
- Order Świętego Stanisława 2 stopnia z mieczami – 10 listopada 1916[4]
- Order Świętej Anny 3 stopnia z mieczami i kokardą – 26 czerwca 1915[4]
- Order Świętego Stanisława 3 stopnia z mieczami i kokardą – 8 sierpnia 1915[4]
- Order Świętej Anny 4 stopnia z napisem na szabli „Za odwagę” – 16 grudnia 1915[4]
Zobacz też edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d e f g Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 337.
- ↑ a b c d e Kartoteka ewidencji ludności 1870–1931. Archiwum Państwowe w Poznaniu. [dostęp 2024-03-20]..
- ↑ Тверское кавалерийское училище : Выпускники 1912 : Май. Офицеры русской императорской армии. [dostęp 2024-03-20]. (ros.).
- ↑ a b c d e f g Май Вильгельм-Карл. [w:] Памяти героев Великой войны 1914–1918 [on-line]. Управление Министерства обороны Российской Федерации по увековечению памяти погибших при защите Отечества. [dostęp 2024-03-20]. (ros.).
- ↑ a b Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 32 z 25 sierpnia 1920, s. 794.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 8 stycznia 1921, s. 57.
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 271.
- ↑ a b Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 159.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 666, 678.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 32 z 2 kwietnia 1924, s. 170.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 592, 600.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 323, 340.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 6 lipca 1929, s. 192, tu ogłoszono jego przeniesienie do 17 pułku ułanów na stanowisko zastępcy dowódcy.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 23 sierpnia 1929 roku, s. 311, tu ogłoszono sprostowanie.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 31 marca 1930, s. 108.
- ↑ Rocznik oficerów kawalerii 1930 ↓, s. 58, 72.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 18 czerwca 1930, s. 219.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 143, 529.
- ↑ a b Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 11 listopada 1938, s. 21.
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. LXXIV.
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. Portal polskiej Policji. [dostęp 2024-01-09].
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 323.
- ↑ Rocznik oficerów kawalerii 1930 ↓, s. 58.
Bibliografia edytuj
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2023-10-30].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik oficerów kawalerii. Warszawa: Nakładem „Przeglądu Kawaleryjskiego”, 1930.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.