Kazimierz Deszberg
Kazimierz Deszberg (ur. 11 lipca 1875 we Lwowie, zm. 1940 w Kijowie) – doktor weterynarz, podpułkownik weterynarii Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.
 podpułkownik weterynarii
| |
| Data i miejsce urodzenia |
11 lipca 1875 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
wiosna 1940 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Stanowiska |
naczelny lekarz weterynarii OK VIII |
| Odznaczenia | |
| |
.png){kind=small}
Życiorys edytuj
Urodził się 11 lipca 1875[1]. Był synem Jana. Pochodził ze Lwowa, gdzie w 1899 ukończył studia na Akademii Medycyny Weterynaryjnej z tytułem lekarza weterynarii[2][3]. W 1903 zdał egzamin fizykancki[4]. Pracował jako asystent. Był zatrudniony w Pilźnie, Tarnopolu i Zbarażu. Służył jako oficer c. i k. armii.
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. W stopniu rotmistrza do 26 stycznia 1920 był kierownikiem Szkoły Podkuwaczy Koni w Dowództwa Okręgu Generalnego „Kielce” (garnizon Kielce). W 1922 uzyskał tytuł doktora medycyny weterynaryjnej. Został awansowany do stopnia podpułkownika lekarza weterynarii ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[5][6]. W 1923 był komendantem Kadry Okręgowego Szpitala Koni VI we Lwowie[7]. Od 1924, jako oficer nadetatowy Kadry Okręgowego Szpitala Koni VIII w Toruniu, pełnił stanowisko szefem szefostwa weterynaryjnego[8], później jako naczelny lekarz weterynarii (szef służby weterynaryjnej) Dowództwa Okręgu Korpusu nr VIII w Toruniu[9]. W 1930 był członkiem państwowej Komisji Egzaminacyjnej dla podkuwaczy koni[10]. Został przeniesiony w stan spoczynku z dniem 31 sierpnia 1931[11]. W 1934 był zweryfikowany w korpusie oficerów weterynaryjnych, lekarze weterynaryjni z lokatą 6.
Jako emerytowany oficer w 1932 zamieszkiwał przy ulicy Henryka Sienkiewicza w Toruniu 23[12]. Później mieszkał we Lwowie.
Po wybuchu II wojny światowej w okresie kampanii wrześniowej i agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 został aresztowany przez Sowietów. Był przetrzymywany w obozie w Starobielsku[13]. Prawdopodobnie na wiosnę 1940 został zamordowany przez NKWD. Jego nazwisko znalazło się na tzw. Ukraińskiej Liście Katyńskiej opublikowanej w 1994 (został wymieniony na liście wywózkowej 55/5-25 oznaczony numerem 862)[14]. Został pochowany na otwartym w 2012 Polskim Cmentarzu Wojennym w Kijowie-Bykowni.
Jego żoną była Stanisława z domu Korosteńska, z którą miał syna Jana (1909–1940, jako podporucznik artylerii także został ofiarą zbrodni katyńskiej, zamordowany w Katyniu)[15]. Inny syn Kazimierza Deszberga urodził się w czerwcu w 1928[16].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Złoty Krzyż Zasługi (19 marca 1931)[17]
Przypisy edytuj
- ↑ Oficerowie. Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie. [dostęp 2016-07-19].
- ↑ Kronika. „Słowo Polskie”, s. 2, Nr 115 z 15 maja 1899.
- ↑ Kronika. „Gazeta Narodowa”, s. 2, Nr 152 z 3 czerwca 1899.
- ↑ Kronika lwowska. „Nowa Reforma”, s. 3, Nr 152 z 8 lipca 1903.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1399.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1268.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1389.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 59, 1265.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 757.
- ↑ Dział urzędowy. Rozporządzenie wojewody pomorskiego z dnia 1 marca 1930 r. o komisjach egzaminacyjnych dla podkuwaczy. „Pomorski Dziennik Wojewódzki”, s. 2, Nr 7 z 1 kwietnia 1930.
- ↑ Zarządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej. Przeniesienia w stan spoczynku. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”, s. 225, Nr 5 z 3 sierpnia 1931. Ministerstwo Spraw Wojskowych.
- ↑ Część adresowa. W: Alfred Krzyżanowski: Księga adresowa i informacyjna miasta Torunia. Toruń: 1932, s. 268.
- ↑ Andrzej Leszek Szcześniak: Katyń. Lista ofiar i zaginionych jeńców obozów Kozielsk, Ostaszków, Starobielsk. Warszawa: Alfa, 1989, s. 254. ISBN 83-7001-294-9.
- ↑ Ukraińska Lista Katyńska. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 1994. s. 17. [dostęp 2015-12-04].
- ↑ Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego: Katyń. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 2000. s. 104. [dostęp 2016-12-04].
- ↑ Z urzędu stanu cywilnego. Urodzenia. „Słowo Pomorskie”, s. 8, Nr 143 z 23 czerwca 1928.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 64, poz. 101 „za zasługi na polu administracji i wiedzy lekarskiej w wojsku”.
Bibliografia edytuj
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Włodzimierz A. Gibasiewicz: Niepowtarzalni. Lekarze weterynarii ofiary II wojny światowej. Warszawa: Krajowa Izba Lekarsko-Weterynaryjna, 2009, s. 158. ISBN 978-83-928526-3-6.