Kazimierz Habicht
Kazimierz Marian Habicht de Eberhard (ur. 4 grudnia 1868 w Odporyszowie, zm. w lipcu 1943 w Krakowie)[1][2][3] - doktor medycyny, tytularny generał brygady Wojska Polskiego.
| |
 tytularny brygady
| |
| Data i miejsce urodzenia |
4 grudnia 1868 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
lipiec 1943 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
Szpital Ujazdowski w Warszawie |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
 
| |
.png){kind=small}
Życiorys edytuj
Był synem Wilhelma (1833-1898, powstaniec styczniowy, zarządca dóbr ziemskich hrabstwa Tarnowskiego) i Wandy z domu Fihauser. Miał brata Ernesta (1874-195, prawnik, dyplomata), pochodzącego z niemieckiego Księstwa Anhalt i siostrę Władysławę (1867-1963, emancypantka i działaczka społeczna). Ukończył gimnazjum męskie w Tarnowie i Wydział Lekarski Uniwersytetu Jagiellońskiego. Od 1 kwietnia 1892, jako lekarz wojskowy służył w cesarskiej i królewskiej armii. W 1904 przeszedł w stan spoczynku i rozpoczął praktykę lekarską w Krakowie. W 1914 został powołany do służby czynnej i wziął udział w I wojnie światowej.
W WP od 15 maja 1919. Początkowo pełnił służbę w Szpitalu Ujazdowskim w Warszawie, następnie w Polskiej Wojskowej Misji Zakupów w Paryżu. Od 4 listopada 1920 był członkiem Komisji Rozjemczej w Mińsku, później był w składzie polskiej delegacji pokojowej prowadzącej pertraktacje w Rydze. Następnie służył w Departamencie III Ministerstwa Spraw Wojskowych. Później przeniesiony do Szkoły Inwalidów Wojskowych w Krakowie, następnie w latach 1923–24 w Szpitalu Okręgowym nr 5 w Krakowie.
Z dniem 1 lipca 1924 został przemianowany na oficera zawodowego w stopniu pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1919 i 2. lokatą w korpusie oficerów sanitarnych, grupa lekarzy[4]. 16 marca 1925 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski nadał mu stopień generała brygady „wyłącznie z prawem do tytułu” z dniem 31 maja 1925, czyli dniem przeniesienia w stan spoczynku[5].
Prowadził praktykę lekarską w Krakowie. Żonaty z Adą z Jakeszów, miał dzieci: Kazimierza, Mieczysława i Wandę Teresę. Pochowany na cmentarzu Rakowickim w Krakowie[6].
Awanse edytuj
- porucznik - 1894,
- młodszy kapitan lekarz - 1898,
- starszy kapitan lekarz - 1902,
- major - 1917,
- podpułkownik - 1919 (WP),
- pułkownik - 1920 (WP),
- tytularny generał brygady - z dniem 31 maja 1925 (WP).
Odznaczenia edytuj
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1922)[7]
Przypisy edytuj
- ↑ Wspomnienie pośmiertne. „Głos Narodu”. Nr 267, s. 4, 22 listopada 1898.
- ↑ Nieco szczegółów biograficznych dotyczących uczestników organizacyi i partyzantki r. 1863/64. W: Józef Białynia Chołodecki: Księga pamiątkowa opracowana staraniem Komitetu Obywatelskiego w czterdziestą rocznicę powstania r. 1863/1864. Lwów: 1904, s. 228-229.
- ↑ Wilhelm Habicht. sejm-wielki.pl. [dostęp 2021-04-15].
- ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. Nr 85 z 27 sierpnia 1924 r. s. 487.
- ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. nr 33 z 20 marca 1925 r. s. 156, 158.
- ↑ Karolina Grodziska Zaduszne ścieżki-przewodnik po Cmentarzu Rakowickim wyd.Kraków 2003 s.70
- ↑ Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 24.
Bibliografia edytuj
- Kryska-Karski Tadeusz, Żurakowski Stanisław, Generałowie Polski niepodległej, Londyn, Figaro Press, 1976.
- Stawecki Piotr, Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939, Wydawnictwo Bellona, Warszawa 1994.