Kazimierz Zienkiewicz (1896–1940)
Kazimierz Zienkiewicz[a] (ur. 22 października 1896 w Olechnowiczach, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – polski chemik eksperymentator, kapitan uzbrojenia Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.
.jpg)
| |
| Data i miejsce urodzenia |
22 października 1896 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
wiosna 1940 |
| Zawód, zajęcie |
chemik |
| Stanowisko |
eksperymentator |
| Pracodawca | |
_podpis.jpg){kind=small}
| |
| Odznaczenia | |
  
| |
Życiorys edytuj
Urodził się 22 października 1896 w Olechnowiczach, w ówczesnym powiecie wilejskim guberni wileńskiej, w rodzinie Antoniego i Jadwigi z Zambrzyckich[5][6]. Maturę zdał w II Gimnazjum Filologicznym w Charkowie[7].
Przez około dziewięć miesięcy służył w armii rosyjskiej[8]. Ukończył Szkołę Chorążych w Peterhofie. Od 1916 był członkiem Polskiej Organizacji Wojskowej[8]. Od 1918 w Wojsku Polskim. Brał udział w obronie Lwowa. 13 stycznia 1919 pod Bednarowem odniósł dwie rany[7]. W marcu 1919 jako oficer Oddziału II został skierowany z zadaniami specjalnymi do POW na Białorusi. W czerwcu 1921 w dalszym ciągu pełnił służbę w Oddziale II Naczelnego Dowództwa WP[9]. Na początku 1922 został przeniesiony do rezerwy[10]. Posiadał przydział w rezerwie do 21 pułku piechoty w Warszawie[11][12][13]. 8 stycznia 1924 został zatwierdzony w stopniu porucznika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 5535. lokatą w korpusie oficerów rezerwy piechoty[14][15]. Później został przeniesiony do korpusu oficerów uzbrojenia[16].
Ukończył cztery lata studiów na Uniwersytecie Warszawskim[7][b]. Następnie podjął pracę w Wojskowym Instytucie Przeciwgazowym w Warszawie na stanowisku asystenta, a później chemika eksperymentatora (urzędnik w VII stopniu służbowym)[19]. Pracował w nim do wybuchu wojny. W 1934 jako oficer rezerwy pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III. Posiadał przydział w rezerwie do Kadry 1 Oddziału Służby Uzbrojenia[16]. Był członkiem Związku Peowiaków i członkiem komisji odznaczeniowej POW Wschód. Mieszkał w Warszawie przy ul. Ludnej 11 m. 51[5]. Na stopień kapitana rezerwy został awansowany ze starszeństwem z 19 marca 1939 i 5. lokatą w korpusie oficerów uzbrojenia[18].
W kampanii wrześniowej wzięty do niewoli przez Sowietów, osadzony w Starobielsku. Został zamordowany wiosną 1940 w Charkowie. Figuruje na liście straceń, poz. 1157[20].
5 października 2007 roku Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień majora[21]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 roku, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
Był żonaty z Janiną z Rychterów, z którą miał dwóch synów: Marka (ur. 15 maja 1926) i Konrada (ur. 14 czerwca 1931)[7].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 7628 – 17 maja 1922 „za czyny w byłej POW na Wschodzie (KN III)”[22]
- Krzyż Niepodległości z Mieczami – 2 sierpnia 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[23][24][25]
- Złoty Krzyż Zasługi – 25 maja 1939 „za zasługi w służbie państwowej”[26]
Zobacz też edytuj
Uwagi edytuj
- ↑ W ewidencji Wojska Polskiego figurował jako „Kazimierz I Zienkiewicz” (ur. 22 października 1896)[1], w celu odróżnienia od innego oficera noszącego to samo imię i nazwisko, a mianowicie Kazimierza II Zienkiewicza (ur. 8 stycznia 1897), kapitana piechoty, który w marcu 1939 pełnił służbę w Dowództwie Okręgu Korpusu Nr IX w Brześciu na stanowisku kierownika Samodzielnego Referatu Personalnego[2][3][4].
- ↑ Autorzy pracy „Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego” zamieścili informację, że Kazimierz Zienkiewicz ukończył Wydział Chemii Politechniki Kijowskiej i posiadał dyplom inżyniera chemika[17]. Sam zainteresowany w kwestionariuszu kawalera Orderu Virtuti Militari, wypełnionym 23 czerwca 1933, nie wspomina o ukończeniu Politechniki Kijowskiej i posiadaniu dyplomu inżyniera, lecz wyłącznie o ukończeniu czterech lat studiów na Uniwersytecie Warszawskim. Również w „Roczniku Oficerskim Rezerw 1934” oraz pracy R. Rybki i K. Stepana brak jest informacji o posiadaniu przez Kazimierza Zienkiewicza dyplomu inżyniera[16][18].
Przypisy edytuj
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 187, 539.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 36, 526.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 334, 443.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-05-26]..
- ↑ a b Kolekcja ↓, s. 1.
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 636, tu urodzony 22 sierpnia 1896 w rodzinie Ignacego i Jadwigi z Zambrzyskich.
- ↑ a b c d Kolekcja ↓, s. 2.
- ↑ a b Kolekcja ↓, s. 3.
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 86, 973.
- ↑ Druga lista 1922 ↓, s. 17.
- ↑ Spis oficerów rezerwy 1922 ↓, s. 340.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 187.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 175.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 539.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 477.
- ↑ a b c Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 194, 724.
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 636.
- ↑ a b Rybka i Stepan 2021 ↓, s. 690.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 2, 4.
- ↑ Banaszek, Roman i Sawicki 2000 ↓, s. 334.
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 roku w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 4 stycznia 1923 roku, s. 3.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 179, poz. 260.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-05-26]..
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-05-26]..
- ↑ M.P. z 1939 r. nr 121, poz. 282.
Bibliografia edytuj
- Zienkiewicz Kazimierz. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.47-3735 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-05-26].
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Druga lista oficerów rezerwowych WP. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922-01-26.
- Alfabetyczny spis oficerów rezerwy. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922-05-01.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
- Kazimierz Banaszek, Krystyna Wanda Roman, Zdzisław Sawicki: Kawalerowie Orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich. Kapituła Orderu Wojennego Virtuti Militari, 2000. ISBN 83-87893-79-X.
- Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Wyd. 2 poszerzone. Warszawa: Wydawnictwo Tetragon Sp. z o.o., 2021. ISBN 978-83-66687-09-7.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Jędrzej Tucholski: Mord w Katyniu. Warszawa: Instytut Wydawniczy „Pax”, 1991. ISBN 83-211-1408-3.