Kczewo (powiat kartuski)
wieś w województwie pomorskim, powiecie kartuskim
Kczewo (kaszub. Kczewò) – wieś kaszubska w Polsce, położona w województwie pomorskim, w powiecie kartuskim, w gminie Przodkowo, w sąsiedztwie jeziora Kczewskiego.
| wieś | |
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Liczba ludności (2022) |
657[2] |
| Strefa numeracyjna |
58 |
| Kod pocztowy |
83-304[3] |
| Tablice rejestracyjne |
GKA |
| SIMC |
0169555 |
Położenie na mapie gminy Przodkowo  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa pomorskiego  | |
Położenie na mapie powiatu kartuskiego  | |
 54°22′47″N 18°18′54″E/54,379722 18,315000[1]
| |
| SIMC | Nazwa | Rodzaj |
|---|---|---|
| 0169561 | Bursztynik | część wsi |
| 0169578 | Młynek | część wsi |
Prywatna wieś szlachecka położona była w drugiej połowie XVI wieku w powiecie gdańskim województwa pomorskiego[6]. W latach 1975–1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa gdańskiego.
Przed 1945 wieś nosiła nazwę Exau[7].
Przypisy edytuj
- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 52140
- ↑ NSP 2021: Ludność w miejscowościach statystycznych [online], Bank Danych Lokalnych GUS, 19 września 2022 [dostęp 2022-10-06].
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 445 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22].
- ↑ Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
- ↑ GUS. Rejestr TERYT
- ↑ Mapy województwa pomorskiego w drugiej połowie XVI w. : rozmieszczenie własności ziemskiej, sieć parafialna / Marian Biskup, Andrzej Tomczak. Toruń 1955, s. 90.
- ↑ Por. np. Mapa prowincji niemieckich 1812, A. Arrowsmith, London, Wyd. 2, 1812 (dostęp 25.12.2014)
Linki zewnętrzne edytuj
- Kczewo, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. III: Haag – Kępy, Warszawa 1882, s. 948.