Kiełpino (powiat gryficki)

wieś w województwie zachodniopomorskim, powiecie gryfickim

Kiełpino (niem. Kölpin) – wieś sołecka w Polsce położona w województwie zachodniopomorskim, w powiecie gryfickim, w gminie Brojce. W skład sołectwa Kiełpino wchodzą jeszcze Smokęcino i Raciborów.

Kiełpino
wieś
Ilustracja
Kościół w Kiełpinie
Państwo

 Polska

Województwo

 zachodniopomorskie

Powiat

gryficki

Gmina

Brojce

Liczba ludności (2009)

273

Strefa numeracyjna

91

Kod pocztowy

72-304[2]

Tablice rejestracyjne

ZGY

SIMC

0772990

Położenie na mapie gminy Brojce
Mapa konturowa gminy Brojce, na dole po prawej znajduje się punkt z opisem „Kiełpino”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, u góry po lewej znajduje się punkt z opisem „Kiełpino”
Położenie na mapie województwa zachodniopomorskiego
Mapa konturowa województwa zachodniopomorskiego, blisko centrum u góry znajduje się punkt z opisem „Kiełpino”
Położenie na mapie powiatu gryfickiego
Mapa konturowa powiatu gryfickiego, po prawej znajduje się punkt z opisem „Kiełpino”
Ziemia53°56′12″N 15°24′29″E/53,936667 15,408056[1]

Według danych z 5 czerwca 2009 wieś miała 273 mieszkańców[3]. Im

Położenie

edytuj

Kiełpino leży przy drodze wojewódzkiej nr 105 z Rzesznikowa do Gryfic, ok. 3,5 km na południowy wschód od Brojc i ok. 17 km na wschód od Gryfic.

Części wsi

edytuj
Integralne części wsi Kiełpino[4][5][6]
SIMC Nazwa Rodzaj
0773009 Raciborów przysiółek

Historia

edytuj

Pierwsze wiadomości o Culpin pojawiają się w 1315 r., kiedy to pojawiają się informacje o płaceniu przez ród Manteufflów podatku łanowego kapitule kamieńskiej w związku z posiadaniem Kiełpina[7]. W późniejszych latach ród Manteufellów zbudował na północ od wsi zamek, będący w I połowie XV w. twierdzą rozbójników kierowanych przez Wilkiego von Manteuffela. Ostatecznie zamek zdobyła w 1432 r. wyprawa zakonników z klasztoru w Białobokach, zaś obiekt zniszczyli mieszczanie kołobrzescy i trzebiatowscy. Drugi zamek (tzw. Manteuffelburg) Manteufellowie zbudowali już w 1440 r.[8]. W następnych latach majątek w Kiełpinie ulegał podziałom i często zmieniał właścicieli. Po pokoju westfalskim i podziale księstwa pomorskiego wieś wchodziła w skład Brandenburgii, potem Prus i Niemiec. Manteuffelowie byli właścicielami zamku aż do 1880 r.[9]. W 1910 r. wieś liczyła 493 mieszkańców[10]. W tym czasie Kiełpino, należące do powiatu kołobrzesko-karlińskiego, było siedzibą parafii ewangelickiej i wchodziło w skład okręgu (Amt) Kiełpino – Starnin[11]. Od 1945 r. w granicach Polski. Początkowo miejscowość należała do gminy Rymań w powiecie kołobrzeskim (od 1950 r. w województwie koszalińskim), ostatecznie w 1958 r. przyłączono ją do gminy Brojce w powiecie gryfickim[12]. W latach 1958 – 1998 wieś administracyjnie należała do województwa szczecińskiego.

Zabytki

edytuj
  • Kościół filialny pw. śś. Piotra i Pawła – zbudowany ok. XV w. na wzniesieniu terenowym, gotycki. Świątynia orientowana, salowa (jednoprzestrzenna), założona na rzucie prostokąta zamknięta trójbocznym prezbiterium. Nawa oraz prezbiterium przekryta stropem drewnianym. Kościół wzniesiony z cegły ceramicznej w wątku gotyckim. Na emporze zachodniej znajdują się organy, zbudowane w 1884 r. przez szczecińską firmę Grüneberg[13]
  • Pomnik żołnierzy niemieckich – mieszkańców Kiełpina, Smokęcina i Grądu poległych w I wojnie światowej[14]
  • Młyn z 1906 r[15].

Wspólnoty religijne

edytuj

Kiełpino wchodzi w skład parafii rzymskokatolickiej pw. NSPJ w Brojcach, zaś kościół kiełpiński jest filią kościoła parafialnego w Brojcach.

Bezpieczeństwo

edytuj

W Kiełpinie funkcjonuje Ochotnicza Straż Pożarna.


Zobacz też

edytuj


Przypisy

edytuj
  1. Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 14 stycznia 2024, identyfikator PRNG: 52981
  2. Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 470 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22].
  3. Zestawienie liczby mieszkańców w . miejscowościach/ulicach, Henryk Rypiński (informatyk). [2009-06-05]
  4. Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
  5. GUS. Rejestr TERYT
  6. KSNG: Wykaz urzędowych nazw miejscowości i ich części. opublikowany [w:] Dz.U. z 2013 r. poz. 200 ze zmianami w Dz.U. z 2015 r. poz. 1636. [dostęp 2018-01-06]. (pol.).
  7. Pod red. Ottona Heinemanna: Pommersches Urkundenbuch. Bd. 5., 1311-1316. Szczecin: 1903, s. 221.
  8. Grodzisko Starnin. gorawino.net. [dostęp 2014-09-06].
  9. Starnin w XIX wieku. gorawino.net. [dostęp 2014-09-06].
  10. Liczba ludności we wsiach powiatu kołobrzesko-gryfickiego. gemeindeverzeichnis.de. [dostęp 2014-09-05].
  11. Gminy we wschodniopomorskich powiatach w 1905 r. Powiat kołobrzesko-karliński. ostpommern.de. [dostęp 2014-09-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-09-07)].
  12. Leksykon oświaty zachodniopomorskiej. Powiat gryficki. zbc.ksiaznica.szczecin.pl, 2005. [dostęp 2014-09-06].
  13. nr rej. 130 z 8.11.1956, Rejestr zabytków nieruchomych – województwo zachodniopomorskie [online], Narodowy Instytut Dziedzictwa, 30 września 2024.
  14. Andrzej Kuczkowski, Jacek Kuczkowski. Dawne cmentarze i miejsca pamięci na terenie gminy Brojce, powiat gryficki. „Nasze Pomorze. Rocznik Muzeum Zachodnio-Kaszubskiego w Bytowie”. 12, s. 131-132, 2010. 
  15. Piotr Skurzyński, "Pomorze", Wyd. Sport i Turystyka - Muza S.A., Warszawa 2007 s. 63 ISBN 978-83-7495-133-3