Komitet Wojskowy NATO

naczelny organ wojskowy NATO

Komitet Wojskowy (ang. Military Committee, skr. MC) – naczelny organ wojskowy NATO.

Komitet Wojskowy
Military Committee
Historia
Organizacja

 NATO

Sformowanie

1949

Dowódcy
Obecny

Rob Bauer(inne języki)

Strona internetowa

Komitet Wojskowy NATO podlega Radzie Północnoatlantyckiej i Grupie Planowania Nuklearnego. Stanowi ważne ogniwo pomiędzy szczeblami politycznym i militarnym na poziomie strategicznym Sojuszu. Odpowiada za nadzorowanie rozwoju polityki i doktryn poprzez ścisłą współpracę z obydwoma dowódcami strategicznymi NATO w zakresie opracowania planów, formułowania zagadnień i zaleceń. Na podstawie politycznych decyzji Rady opracowuje i przekazuje dowódcom strategicznym NATO stosowne wytyczne wojskowe[1].

Zadania Komitetu Wojskowego

edytuj

Jego zadanie polega na wydawaniu zaleceń oraz udzielaniu opinii w sprawach wojskowych, które potem przedstawia Radzie NATO. Wydaje również dyrektywy ogólne podległym organom. Kieruje pracą dowództw regionalnych NATO. W skład Komitetu Wojskowego wchodzą szefowie sztabów generalnych państw członkowskich z wyjątkiem Islandii, która nie ma sił zbrojnych. Islandię reprezentuje osoba cywilna. Dla zachowania ciągłości pracy Komitetu każde państwo jest praktycznie reprezentowane przez stałego przedstawiciela[2]. Państwa członkowskie przewodniczą przez rok Komitetowi Wojskowemu, zgodnie z porządkiem alfabetycznym języka angielskiego. Przewodniczący Komitetu Wojskowego przewodniczy zarówno spotkaniom szefów sztabów, jak i stałym sesjom. Wybierany jest przez szefów sztabów zwykle na trzyletnią kadencję[3]. Przewodniczący Komitetu Wojskowego kieruje bieżącymi pracami komitetu, reprezentuje Komitet Wojskowy na posiedzeniach Rady Północnoatlantyckiej, Komitetu Planowania Obrony i Grupy Planowania Nuklearnego, doradzając w kwestiach wojskowych jest rzecznikiem Sojuszu w kontaktach ze środkami masowego przekazu, składa oficjalne wizyty, podejmuje delegacje, reprezentuje Komitet Wojskowy zarówno w państwach członkowskich, jak i tych, z którymi Sojusz rozwija współpracę na bazie dialogu i partnerstwa ustanowionego w ramach Rady Współpracy Północnoatlantyckiej. Ma do pomocy Dyrektora Międzynarodowego Sztabu Wojskowego i jego Zastępcę[4].

Struktura Komitetu Wojskowego

edytuj

W latach 90. XX w Komitetowi Wojskowemu podporządkowani byli[2]:

  • Naczelny Dowódca PSZ w Europie (SACEUR)
  • Naczelny Dowódca PSZ Atlantyku (SACLANT)
  • Dowódca PSZ Kanału La Manche (CINCHAN)
  • Regionalna Grupa Planowania Strategicznego Stany Zjednoczone – Kanada

Komitetowi Wojskowemu podlega kilka specjalistycznych agencji wojskowych, jak np.: agencja do spraw standaryzacji broni. Organem wykonawczym Komitetu jest Międzynarodowy Sztab Wojskowy z siedzibą w Brukseli. W jego skład wchodzi grupa oficerów wszystkich państw członkowskich. Zajmuje się planowaniem strategicznym, operacyjnym i politycznym.

Stały Komitet Wojskowy

edytuj

4 kwietnia 1949 rozpoczęła pracę grupa robocza z zadaniem stworzenia instancji niezbędnych dla skutecznego działania Sojuszu. Grupa ta uznała, że „militarna organizacja Sojuszu powinna być kierowana przez Komitet Wojskowy składający się z przedstawicieli państw członkowskich, względnie ich szefów sztabów...”. 5 października 1949 Komitet Obrony odbył swoje pierwsze posiedzenie i powołał na nim Komitet Wojskowy. Komitet spotkał się 6 października 1949 w Waszyngtonie na swym pierwszym posiedzeniu.
W 1949 utworzono także pięć regionalnych grup planowania[a]. Były to[5]:

  • Regionalna Grupa Planowania Północnego Atlantyku
  • Regionalna Grupa Planowania Europy Zachodniej
  • Regionalna Grupa Planowania Europy Północnej
  • Regionalna Grupa Planowania Europy Południowej z zachodnią częścią Morza Śródziemnego
  • Regionalna Grupa Planowania Kanada – USA

Do wsparcia Komitetu Wojskowego przy realizacji jego zadań została utworzona Stała Grupa[6]. Francja, Wielka Brytania i Stany Zjednoczone wyznaczyły swoich przedstawicieli do Grupy oraz zapewniły techniczne i personalne jej zabezpieczenie, a pozostałe państwa NATO mianowały akredytowanych narodowych przedstawicieli, którzy mieli być w ciągłym kontakcie ze Stałą Grupą. W 1950 roku Grupa przemianowana została na Komitet Przedstawicieli Wojskowych, a w 1957 Komitet Wojskowy Stałych Przedstawicieli. W tym samym roku Komitet został poszerzony o oficerów planowania, których zadaniem było uwzględnianie poglądów narodowych[7].

W 1963 utworzony został Międzynarodowy Sztab Planowania. W jego skład weszli zarówno członkowie Komitetu Wojskowego Stałych Przedstawicieli, jak i przedstawiciele tych państw, które tych przedstawicieli nie miały. Stały Komitet Wojskowy realizował swoją pracę do roku 1966. W związku z wystąpieniem Francji ze zintegrowanej struktury wojskowej Sojuszu, upadła koncepcja utworzenia egzekutywy trzech państw, które stanowiły podstawę Grupy. W związku z tym Rada Sojuszu postanowiła z dniem 1 lipca 1966 rozwiązać Grupę i Międzynarodowy Sztab Planowania, a jej obowiązki przekazać bezpośrednio Komitetowi Wojskowemu[7]. 10 lutego 1967 został utworzony Międzynarodowy Sztab Wojskowy, który składał się z oficerów państw, wchodzących w struktury wojskowe Sojuszu[7].

Obsada personalna Komitetu Wojskowego

edytuj
Przewodniczący Komitetu Wojskowego NATO[8]
Imię i Nazwisko Państwo od do
Rob Bauer(inne języki) Holandia 2021
Stuart Peach(inne języki) Wielka Brytania 2018 2021
Petr Pavel Czechy 2015 2018
Knud Bartels(inne języki) Dania 2011 2015
Giampaolo Di Paola Włochy 2008 2011
Raymond Henault(inne języki) Kanada 2005 2008
Harald Kujat(inne języki) Niemcy 2002 2005
Guido Venturoni(inne języki) Włochy 1999 2002
Klaus Naumann(inne języki) Niemcy 1996 1999
Richard Vincent Wielka Brytania 1993 1996
Vigleik Eide(inne języki) Norwegia 1989 1993
Wolfgang Altenburg(inne języki) Niemcy 1986 1989
Cornelis De Jager(inne języki) Holandia 1983 1986
Robert Falls Kanada 1980 1983
Herman Fredrik Zeiner-Gundersen(inne języki) Norwegia 1977 1980
Peter Hill-Norton(inne języki) Wielka Brytania 1974 1977
Johannes Steinhoff Niemcy 1971 1974
sir Nigel Henderson(inne języki) Wielka Brytania 1968 1971
Charles de Cumont(inne języki) Belgia 1964 1968
Adolf Heusinger Niemcy 1963 1964
Adolf Heusinger Niemcy 1961 1963
Benjamin Richard Pieter Frans Hasselman(inne języki) Holandia 1958 1961
Charles de Cumont(inne języki) Belgia 1962 1963
Lyman Lemnitzer Stany Zjednoczone 1961 1962
Louis Mountbatten Wielka Brytania 1960 1961
Rustu Erdelhun(inne języki) Turcja 1960 1960
J.A. Beleza Ferras(inne języki) Portugalia 1959 1960
Bjarne Øen(inne języki) Norwegia 1958 1959
Benjamin Richard Pieter Frans Hasselman(inne języki) Holandia 1957 1958
Giuseppe Mancinelli Włochy 1956 1957
Stylianos Pallis Grecja 1955 1956
Augustin Guillaume(inne języki) Francja 1954 1955
Erhard Jørgen Carl Quistgaard Dania 1953 1954
Charles Foulkes(inne języki) Kanada 1952 1953
Etienne Baele(inne języki) Belgia 1951 1952
Omar Bradley Stany Zjednoczone 1949 1950
Polski Przedstawiciel Wojskowy przy Komitetach Wojskowych NATO i UE
Imię i nazwisko od do
gen. broni Sławomir Wojciechowski[9] 2022 ---
gen. broni Janusz Adamczak 2018 2022
p.o. gen. dyw. Marek Mecherzyński 2018 2018
gen. broni Andrzej Fałkowski 2014 2018
gen. dyw. Janusz Bojarski 2010 2014
gen. Mieczysław Bieniek 2009 2010
gen. Mieczysław Cieniuch 2006 2009
  1. Regionalne grupy planowania składały się z reprezentantów państw członkowskich i prowadziły prace nad sporządzeniem całościowej strategii militarnej dla NATO[5].

Przypisy

edytuj

Bibliografia

edytuj

Linki zewnętrzne

edytuj