Konrad Golniewicz
Konrad Eugeniusz Jan Golniewicz (ur. 3 października 1878 w Bydgoszczy, zm. 1 sierpnia 1944 w Skarżysku-Kamiennej) – major piechoty Wojska Polskiego.
 major piechoty
| |
| Data i miejsce urodzenia |
3 października 1878 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
1 sierpnia 1944 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
67 pułk piechoty |
| Odznaczenia | |
  
| |
Życiorys edytuj
Urodził się w rodzinie Wacława, urzędnika kolejowego, i Emilii z domu Pryll.
15 lipca 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu majora, w piechocie, w grupie oficerów byłej armii niemieckiej, a jego oddziałem macierzystym był wówczas 67 pułk piechoty[1]. Od 27 września do 2 października 1920 pełnił obowiązki dowódcy 59 pułku piechoty Wielkopolskiej[2]. 1 czerwca 1921 roku pełnił służbę w 61 pułk piechoty[3]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 133. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był nadal 61 pp[4]. Później został przeniesiony do 58 pułku piechoty w Poznaniu i przydzielony na stanowiska komendanta Powiatowej Komendy Uzupełnień Poznań Miasto[5]. 1 października 1923 został przydzielony do Rezerwy Oficerów Sztabowych DOK VII[6]. Z dniem 1 marca 1924, w związku z likwidacją Rezerwy Oficerów Sztabowych, został przydzielony do macierzystego 58 pp z równoczesnym odkomenderowaniem do Szefostwa Inżynierii i Saperów DOK VII w Poznaniu[7][8]. W sierpniu 1925 został przeniesiony do 55 pułku piechoty w Lesznie na stanowisko komendanta składnicy wojennej[9]. Z dniem 1 marca 1927 został mu udzielony dwumiesięczny urlop z zachowaniem uposażenia, a z dniem 30 kwietnia tego roku został przeniesiony w stan spoczynku[10].
W 1934, jako oficer stanu spoczynku pozostawał w ewidencji PKU Poznań Miasto. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr VII. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”[11].
Konrad Golniewicz był żonaty z Anielą Nehring (ur. 4 czerwca 1890 w Gnieźnie), z którą miał dwie córki: Halinę (ur. 4 listopada 1919 w Gnieźnie) i Marcelę (ur. 16 stycznia 1922 w Bydgoszczy). Od 21 kwietnia 1926 rodzina Golniewiczów mieszkała w Poznaniu[12].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Niepodległości (18 października 1932)[13]
- Krzyż Walecznych[14]
- Złoty Krzyż Zasługi (dwukrotnie: 22 grudnia 1928[15], 7 czerwca 1939[16])
Przypisy edytuj
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 27 z 21 lipca 1920 roku, s. 600.
- ↑ Księga chwały 1992 ↓.
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 182, 633.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 29.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 290, 400, 1475.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 58 z 6 września 1923 roku, s. 547.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 23 z 11 marca 1924 roku, s. 114.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 264, 345.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 82 z 8 sierpnia 1925 roku, s. 451.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 5 lutego 1927 roku, s. 38, 44.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 326, 990.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 899.
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 245, poz. 270 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 290.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 296, poz. 727 „za wybitne zasługi, położone w powstaniu wielkopolskim”.
- ↑ M.P. z 1939 r. nr 131, poz. 307 „za zasługi na polu pracy społecznej”.
Bibliografia edytuj
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
- Księga chwały piechoty. Bronisław Prugar-Ketling (red.). Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1992.