Konrad Piekarski
Konrad Piekarski (ur. 2 lutego 1885 w Łęczycy, zm. ?) – pułkownik kawalerii Wojska Polskiego.
.jpg) Płk Konrad Piekarski na zdjęciu z 1933 | |
 pułkownik kawalerii
| |
| Data i miejsce urodzenia |
2 lutego 1885 |
|---|---|
| Data śmierci |
? |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
do 1929 |
| Siły zbrojne |
|
| Jednostki |
1 Pułk Ułanów |
| Stanowiska |
dowódca pułku kawalerii |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
      
| |
Życiorys
edytujUrodził się 2 lutego 1885 w Łęczycy[1]. We wrześniu 1918 roku w Bugurusłaniu zorganizował i dowodził szwadronem ułanów, wchodzącym w skład Wojska Polskiego we Wschodniej Rosji pod dowództwem majora Waleriana Czumy. W październiku tego roku, po ewakuacji do Nowonikołajewska, rozwinął swój szwadron ułanów w dywizjon, a w styczniu 1919 roku w 1 pułk ułanów, który wszedł w skład 5 Dywizji Strzelców Polskich. 15 września tego roku dowodzony przez niego pułk liczył 28 oficerów, 4 lekarzy, 2 urzędników, 68 podoficerów i 485 szeregowców. 10 stycznia 1920 5 DSP skapitulowała przed Armią Czerwoną. 1 lipca tego roku szczątki dywizji przybyły do Gdańska.
2 marca 1922 roku został przyjęty do Wojska Polskiego, zaliczony do rezerwy z równoczesnym powołaniem do służby czynnej i wcieleniem do 5 pułku Ułanów Zasławskich[2]. 3 maja tego roku został zweryfikowany w stopniu podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 38. lokatą w korpusie oficerów jazdy (od 1924 roku – kawalerii)[3]. 8 maja 1922 roku Minister Spraw Wojskowych generał dywizji Kazimierz Sosnkowski zezwolił mu korzystać tytularnie ze stopnia pułkownika[4].
Od 19 maja 1922 roku dowodził 1 pułkiem strzelców konnych w Garwolinie[5]. 31 marca 1924 roku Prezydent Rzeczypospolitej Stanisław Wojciechowski na wniosek Ministra Spraw Wojskowych, generała dywizji Władysława Sikorskiego awansował go na pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 roku i 7. lokatą w korpusie oficerów jazdy[6]. 1 czerwca 1924 roku został mianowany szefem Wydziału Kawalerii w Departamencie II Kawalerii Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie[7][8]. W październiku 1925 roku został mianowany zastępcą szefa Departamentu Kawalerii MSWojsk[9]. 31 października 1927 roku został mianowany dowódcą XVII Brygady Kawalerii w Hrubieszowie[10][11]. 14 lutego 1929 roku został zwolniony ze stanowiska dowódcy brygady, pozostawiony bez przynależności służbowej z równoczesnym oddaniem do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr VI[12]. Z dniem 31 sierpnia 1929 roku został przeniesiony w stan spoczynku[13].
W 1934 roku zajmował 6. lokatę na liście starszeństwa oficerów stanu spoczynku kawalerii, pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Toruń z przydziałem mobilizacyjnym do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr VIII[14]. Jeniec Oflagu VII A Murnau.
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Walecznych
- Złoty Krzyż Zasługi (29 kwietnia 1925)[15]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
- Państwowa Odznaka Sportowa[16]
- Krzyż Komandorski Orderu Korony Rumunii (Rumunia)
- Medal Zwycięstwa („Médaille Interalliée”)
Przypisy
edytuj- ↑ Wojskowe Biuro Historyczne [online], wbh.wp.mil.pl [dostęp 2021-08-23].
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 11 marca 1922 roku, s. 169.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 154.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 12 czerwca 1922 roku, s. 436.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 655, 676.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 32 z 2 kwietnia 1924 roku, s. 166.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 53 z 5 czerwca 1924 roku, s. 310.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 17, 583, 597.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 110 z 23 października 1925 roku, s. 590.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 25 z 31 października 1927 roku, s. 294.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 327, 336.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 4 z 14 lutego 1929 roku, s. 78.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 6 lipca 1929 roku, s. 217.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 335, 1013.
- ↑ M.P. z 1925 r. nr 102, poz. 438 „za zasługi około organizacji armji”.
- ↑ Na podstawie fotografii [1].
![[1]](https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/e/e8/Narcyz_Witczak-Witaczy%C5%84ski_-_P%C5%82k_Konrad_Piekarski_%28107-544-3%29.jpg){kind=link}
.jpg)
Bibliografia
edytuj- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1934. [dostęp 2016-06-11].
- Tadeusz Radziwonowicz, Z problematyki tworzenia polskiego wojska na Syberii (1918–1919), Wojskowy Przegląd Historyczny Nr 3/4 (133/134), Warszawa 1990, s. 78–97.
- Mieczysław Wrzosek, Polski czyn zbrojny podczas pierwszej wojny światowej 1914–1918, Państwowe Wydawnictwo „Wiedza Powszechna”, Warszawa 1990, ISBN 83-214-0724-2, s. 457.