Konstanty Eysymontt
Konstanty Dominik Eysymontt (ur. 1705 w Terespolu, zm. 21 stycznia 1756 tamże) – syn Wawrzyńca, cześnika grodzieńskiego i Prudencjanny z Dąbrowskich[1], paulin, proboszcz i przeor włodawski.
| ||
| Data i miejsce urodzenia | ||
|---|---|---|
| Data i miejsce śmierci | ||
| Wyznanie | ||
| Kościół | ||
| Inkardynacja | ||
| Śluby zakonne |
1729 | |
Życiorys edytuj
Urodził się w rodzinie Wawrzyńca Michała Eysymontta (†1737), starosty jahodzińskiego[2], a późniejszego cześnika grodzieńskiego. Matką jego była Prudencjanna[3] z Dąbrowskich (†1758), zapewne podczaszanka brzeska, córka Wojciecha.
Kształcił się początkowo najpewniej we Włodawie, następnie w Pradze. Do zgromadzenia przystąpił w roku 1729. Już w latach 30. działał w Konwencie Jasnogórskim, jako kapłan, gdzie w 1736 roku został wybrany dyskretem. W 1737 przybył do Włodawy, gdzie objął funkcję proboszcza.
W 1744 zostaje przeorem Zgromadzenia we Włodawie[4]. Tu w latach 1739–1752 wznosi nowy kościół parafialny pod wezwaniem św. Ludwika, m.in. dzięki dobrym relacjom z takimi inwestorami jak Michał Fryderyk Czartoryski, kanclerza wielkiego litewskiego[5] czy Michał Kazimierz Radziwiłł, hetmana wielkiego litewskiego. Zapewne to on przyczynił się w latach 50. do zbliżenia, a następnie do przejścia Michała Eysymontta, chorążego grodzieńskiego na stronę stronnictwa Czartoryskich[6]. W 1750 roku został obrany definitorem prowincji małopolskiej paulinów.
Zmarł w Terespolu 29 stycznia 1756 roku. Pochowany został we Włodawie.
Bratanek – Jerzy Eysymontt (†1791), późniejszy proboszcz ejsmontowski i kanonik inflancki, pośmiertnie poświęcił mu polskie tłumaczenie pobożnych wierszy łacińskich – „Źródło życia z łez Maryi Panny w czasie odkupu narodu Ludzkiego wylanych ku pożytkowi upragnioney duszy”. Z łacińskich wierszów przez X. Stanisława szkół pobożnych Profes. wydanych. Polskim rytmem przez Jerzego Eysymonta S.G. przetłumaczone. Nayprzwieleb. w Bogu Imć X. Dominikowi Konstantemu Eysymontowi Definitorowi Prowincyi Małopolskiey Zakonu O.S. Pawła Pustelnika Konwentu Włodawskiego Przeorowi iako od życzliwego Synowca w dzień S. Dominika na wiązanie ofiarowane. W Lwowie w drukarni Jana Filipowicza J.K.M. Typografa, 1756, w 4ce, s. 124.[7]
Przypisy edytuj
- ↑ E. Wartalska, Udział i rola mieszkańców Wielkiego Księstwa Litewskiego w funkcjonowaniu Konwentu Jasnogórskiego XVI-XVIII w., [w:] Wilno i Kresy Północno-Wschodnie, T. I, Historia i Ludzkie Losy, Białystok 1996, s. 108.
- ↑ Zob. Jahodyń, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XV, cz. 1: Abablewo – Januszowo, Warszawa 1900, s. 626.
- ↑ U Bonieckiego pisana Pudencyanna, zob. A. Boniecki, Herbarz Polski, T. V, W. 1899–1901, s. 238.
- ↑ E. Wartalska, op. cit., s. 108.
- ↑ Matuszewicz widzi go doradcą Czartoryskiego w roku 1752. Zob. M. Matuszewicz, Pamiętniki, T. I, W. 1876, s. 250–251.
- ↑ Jerzy Flemming, jeden z głównych przywódców Familii był wówczas właścicielem Włodawy. Zob. Андрэй Мацук, Эліта Гарадзенскага павету ў перыяд праўлення Аўгуста ІІІ. 1733-1763 гг. [w:] Гарадзенскі палімпсест. ХІІ–ХХ стст. Матэрыялы міжнароднай навуковай канферэнцыі, Горадня, 7 лістапада 2008 г., s. 58.
- ↑ K. Estreicher, Bibliografia Staropolska, T. XVI, Kraków 1898, s. 141.