Konstanty Skirmunt

polski polityk, dyplomata, minister spraw zagranicznych

Konstanty Skirmunt (ur. 30 sierpnia 1866 w majątku Mołodów k. Kobrynia, zm. 24 lipca 1949 w Wałbrzychu) – polski polityk i dyplomata.

Konstanty Skirmunt
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

30 sierpnia 1866
Mołodów, powiat kobryński guberni grodzieńskiej

Data i miejsce śmierci

24 lipca 1949
Wałbrzych

Minister spraw zagranicznych
Okres

od 11 czerwca 1921
do 6 czerwca 1922

Przynależność polityczna

bezpartyjny

Poprzednik

Jan Dąbski (p.o)

Następca

Gabriel Narutowicz

Odznaczenia
Wstęga Wielka Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Krzyż Wielki Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Wielka Wstęga Orderu Leopolda (Belgia) Order Lwa Białego I klasy (Czechosłowacja) Krzyż Wielki Orderu Białej Róży Finlandii Krzyż Wielki I Klasy Odznaki Honorowej za Zasługi Krzyż Wielki Królewskiego Norweskiego Orderu Świętego Olafa Kawaler Krzyża Wielkiego Orderu Korony Włoch Krzyż Wielki Orderu Orła Białego (Serbia) Krzyż Wielki Orderu Gwiazdy Rumunii Kawaler Krzyża Wielkiego Orderu Królewskiego Wiktoriańskiego (GCVO)

Życiorys

edytuj

Syn ziemianina Henryka, brat Henryka Skirmunta, brat przyrodni Jadwigi i Marii. Brat stryjeczny Romana Skirmunta, premiera Białoruskiej Republiki Ludowej. Gimnazjum ukończył w Petersburgu, tam też odbył studia prawnicze na uniwersytecie. Potem działał na Grodzieńszczyźnie, Mińszczyźnie i Wileńszczyźnie.

Przed rokiem 1914 członek Rady Państwa Imperium Rosyjskiego. Był członkiem jako hospitant Komitetu Narodowego Polskiego[1]. Był członkiem Centralnego Komitetu Obywatelskiego Królestwa Polskiego w Rosji[2]. W 1916 roku był członkiem Polskiego Towarzystwa Pomocy Ofiarom Wojny[3]. W latach 1917–1918 członek Komitetu Narodowego Polskiego (KNP) w Paryżu. W sierpniu 1917 był przedstawicielem Komitetu Narodowego Polskiego przy królu Włoch i Stolicy Świętej[4]. Od 1918 pracował w Ministerstwie Spraw Zagranicznych.

Był delegatem i doradcą w sprawie zagadnień odpowiedzialności za wywołanie wojny na konferencji pokojowej w Paryżu w 1919 roku[5].

Po odzyskaniu niepodległości dla swej dotychczasowej funkcji w Rzymie uzyskał status posła RP i ministra pełnomocnego przy królu Włoch (funkcję posła RP przy Stolicy Apostolskiej objął Józef Wierusz-Kowalski), misję pełnił do 11 czerwca 1921[6].

Od 11 czerwca 1921 do 6 czerwca 1922 roku był ministrem spraw zagranicznych. Był zwolennikiem zbliżenia polsko-czechosłowackiego. Doprowadził m.in. do podpisania umowy politycznej i handlowej 6 listopada 1921 roku, tzw. pakt Skirmunt-Beneš, który jednak nie został ratyfikowany przez strony wobec wznowienia sporów granicznych[7].

W latach 1922–1929 poseł RP w Londynie. Po podniesieniu rangi placówki ambasador RP w Londynie, którą to funkcję pełnił do 1934.

Po przejściu na emeryturę osiadł w rodzinnym majątku Mołodów, gdzie zastał go wybuch wojny we wrześniu 1939 r. Pałac został otoczony przez zrewoltowane chłopstwo, przed którym bronił go pododdział przysłany przez gen. Kleeberga. Następnie uwolniony i ewakuowany przez batalion saperów z Łomży[8].

Zmarł po wojnie w Wałbrzychu. Pochowany na Cmentarzu Komunalnym przy ul. Cmentarnej (sektor 8-9-1)[9].

Ordery i odznaczenia

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. Adam Miodowski, Wychodźcze ugrupowania demokratyczne wobec idei polskiego wojska w Rosji w latach 1917–1918, Białystok 2002, s. 85.
  2. Mariusz Korzeniowski, Struktura organizacyjna i początki działalności Centralnego Komitetu Obywatelskiego Królestwa Polskiego w Rosji w 1915 r., [w:] Annales Universitatis Mariae Curie-Skłodowska. Sectio F, Historia Vol. 46/47 (1991/1992), s. 349.
  3. Adam Miodowski, Działalność polityczno-wojskowa polskich kręgów proaktywistycznych w Rosji w okresie międzyrewolucyjnym (marzec–listopad 1917 r.), [w:] Białostockie Teki Historyczne, t. 8/2010, s. 109.
  4. Piotr Nowina-Konopka. Zamiast wstępu. Rzeczpospolita Polska i Stolica Apostolska: jaka dyplomacja?. „Scripta Manent”. 3, s. 7–15, 2016. Rzym: Ambasada RP przy Stolicy Apostolskiej. (pol.). 
  5. Eugeniusz Romer, Pamiętnik Paryski 1918–1919. przypisy Andrzej Garlicki, Ryszard Świętek, t. I Wrocław 2010, s. 25.
  6. Skirmunt Konstanty [w:] Kto był kim w Drugiej Rzeczypospolitej (redakcja naukowa Jacek M.Majchrowski przy współpracy Grzegorza Mazura i Kamila Stepana), Warszawa 1994, wyd. BGW, ISBN 83-7066-569-1, t. I s. 111.
  7. Karolina Gawron, Stosunki polsko-czechosłowackie w latach 1918-1939 jako przyczynek do badań nad konfederacją polsko-czechosłowacką 1939-1943, s. 59–60.
  8. Marian Plewako, Wspomnieniua z wojny 1939 r. na Polesiu, „Dziedzictwo Kresowe”, 2019 (nr 11), 15 lipca 2019, s. 8–9, ISSN 2299-7024 [dostęp 2019-08-12].
  9. Cmentarze Komunalne - wyszukiwarka osób pochowanych [online], walbrzych.grobonet.com [dostęp 2020-10-12].
  10. a b c d e f g h i j k l m Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest?. Wyd. II popr. Warszawa: Główna Księgarnia Wojskowa, 1938, s. 670.
  11. Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 15.
  12. M.P. z 1932 r. nr 268, poz. 308 „za zasługi na polu dyplomatycznem”.
  13. Odznaczenie ambasadora Skirmunta. „Gazeta Lwowska”, s. 3, Nr 263 z 13 listopada 1932. 
  14. Odznaczenia. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Spraw Zagranicznych Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 9, s. 231, 1936. 

Bibliografia

edytuj

Linki zewnętrzne

edytuj