Konsulat Generalny Rzeczypospolitej Polskiej w Lille

polska misja konsularna

Konsulat Generalny Rzeczypospolitej Polskiej w Lille (fr. Consulat Général de la République Pologne à Lille) – polska misja konsularna w Republice Francuskiej istniejąca w latach 1923–1940 i 1944–2013.

Konsulat Generalny Rzeczypospolitej Polskiej w Lille[1]
Consulat Général de la République Pologne à Lille
Logo
Ilustracja
Konsulat w 2013
Państwo

 Francja

Data utworzenia

1923, 1944

Data likwidacji

1940, 2013

Siedziba

Lille

Adres
45 boulevard Carnot 59000, Lille
Położenie na mapie Lille
Mapa konturowa Lille, blisko centrum na prawo u góry znajduje się punkt z opisem „Konsulat Generalny Rzeczypospolitej Polskiej w Lille”
Położenie na mapie Francji
Mapa konturowa Francji, blisko górnej krawiędzi znajduje się punkt z opisem „Konsulat Generalny Rzeczypospolitej Polskiej w Lille”
Położenie na mapie regionu Hauts-de-France
Mapa konturowa regionu Hauts-de-France, u góry znajduje się punkt z opisem „Konsulat Generalny Rzeczypospolitej Polskiej w Lille”
Położenie na mapie Nord
Mapa konturowa Nord, w centrum znajduje się punkt z opisem „Konsulat Generalny Rzeczypospolitej Polskiej w Lille”
Ziemia50°38′22,7″N 3°04′03,1″E/50,639639 3,067528
Strona internetowa
Dawny budynek Konsulatu, widok w 2017.

Historia

edytuj

Konsulat RP w Lille utworzono 1 stycznia 1923 jako konsulat II klasy obejmujący północ Francji. Do obowiązków placówki należała opieka prawna, sądowa i finansowa nad tamtejszą ludnością polską. Według spisu z 1926 jej liczba wynosiła 140 tys., tj. 45% całej polskiej emigracji we Francji. Uroczyste otwarcie placówki przy ul. Royale 59 nastąpiła 10 marca 1923. W związku z rosnącymi potrzebami placówki, w 1926 przeniesiono ją na Bulwar de la République w Madeleine-les-Lille, a dwa lata później zatrudniała 31 osób. Na przełomie 1931/1932 Konsulat zmienił siedzibę na zakupiony w tym celu pałacyk Delesalle przy Bulwarze Carnot 45. W okręgu konsularnym mieszkało wówczas ok. 200 tys. Polaków. Istotne z punktu widzenia pracy Konsulatu były strajki robotnicze wybuchłe we Francji w połowie lat 30., obejmujące także górnictwo. Przykładowo w 1934 za udział w strajkach z kopalni w Leforest wydalono 77 polskich górników, m.in. Edwarda Gierka.

Na mocy umowy polsko-francuskiej z 9 września 1939, ambasador RP w Paryżu Juliusz Łukasiewicz ogłosił 15 września mobilizację Polaków we Francji. Jej organizację poruczono Konsulowi Generalnemu w Lille Aleksandrowi Kawałkowskiemu, który stanął także na czele Polskiej Organizacji Walki o Niepodległość. W maju 1940, w związku z inwazją Niemiec na Francję, Konsulat został ewakuowany. Część archiwów ukryto, a część zniszczono. Urzędnicy placówki zasilili ruch oporu. W 1944 Rząd Polski na Uchodźstwie reaktywował placówkę, która powróciła do pałacyku Delesalle.

W maju 1945, w związku z cofnięciem przez Paryż uznania dla rządu w Londynie, Konsul Generalny Czesław Bitner opuścił urząd, przekazując klucze prefekturze w Lille. Nowym kierownikiem placówki, mianowanym już przez Tymczasowy Rząd Jedności Narodowej, został Henryk Arasimowicz. Nowy konsul, za zgodą władz francuskich, organizuje repatriację polskich emigrantów. W 1949 utworzono Kongres Polaków we Francji z siedzibą w Lens, który w 1969 przekształcił się w Kongres Polonii Francuskiej. W 1963, wobec braku zainteresowania powrotem emigrantów, władze PRL zrzekają się odpowiedzialności za nauczanie języka polskiego. W efekcie została zamknięta szkoła polska przy Konsulacie. W 1977 rozpoczęto rozbiórkę pałacyku Delesalle, by rozpocząć budowę nowej siedziby według projektu Ryszarda Trzaski. Na czas budowy Konsulat przeniósł się na rue de l’Hôspital Militaire 60/62. W tym też roku polski stał się przedmiotem fakultatywnym na maturze. Po wprowadzeniu stanu wojennego większość społeczności polonijnej odcina się od Konsulatu. Ten w 1982 stworzył prorządowe Stowarzyszenie France-Pologne. Polonia w tym samym roku w Lens sfinansowała pomnik „Solidarności”.

Unormowanie relacji z Polonią następuje w 1991 wraz z pierwszym konsulem generalnym mianowanym przez nowe władze w Polsce – Jędrzejem Bukowskim. Kolejny kierownik, Jerzy Drożdż, zwiększa zakres działalności placówki o kwestie ekonomiczne. W 2008 do okręgu konsularnego włączono Alzację i Lotaryngię. Placówkę zamknięto w 2013.

Kierownicy placówki

edytuj

Struktura placówki

edytuj

W chwili likwidacji placówki w jej skład wchodziły:

  • Sekretariat i Biuro Konsula Generalnego
  • Dział prawny i opieka konsularna
  • Dział administracyjno-finansowy
  • Dział paszportowy, sprawy z zakresu stanu cywilnego, dział spadkowy, dział wizowy
  • Dział kulturalno-polonijny

Okręg konsularny

edytuj

Okręg konsularny Konsulatu Generalnego RP w Lille w chwili likwidacji obejmował 35 departamentów: Nord, Pas de Calais, Aisne, Oise, Somma, Ardennes, Marne, Haute Marne, Meurthe et Moselle, Meuse, Moselle, Bas-Rhin, Haut-Rhin, Vosges, Territoire de Belfort.

Zobacz też

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. Obwieszczenie Ministra Spraw Zagranicznych z dnia 2 stycznia 2008 r. w sprawie wykazu jednostek organizacyjnych podległych lub nadzorowanych przez Ministra Spraw Zagranicznych (M.P. z 2008 r. nr 11, poz. 121).

Bibliografia

edytuj