Koreańczycy w Polsce
Koreańczycy w Polsce – ludność koreańska zamieszkała w Polsce.
| Populacja |
ok. 4 tys. (2022) |
|---|---|
| Miejsce zamieszkania | |
| Język |
koreański, polski oraz rosyjski (jedynie w przypadku Korio-saram) |
| Religia | |
| Grupa |
Historia edytuj
Uważa się, że pierwszymi Koreańczykami zamieszkującymi Polskę byli pracownicy japońskiej ambasady w Warszawie w latach 30. XX wieku.
Po II wojnie światowej, etniczny Koreańczyk Yu Dong-ju, jeden z pracowników ambasady, z zawodu dentysta pozostał w Polsce i zaczął nauczać języka koreańskiego polskich studentów studiów wschodnioazjatyckich, zakończył jednak nauczać po przybyciu oficjalnie delegowanych nauczycieli z nowo utworzonej Koreańskiej Republiki Ludowo-Demokratycznej[potrzebny przypis].
Podczas wojny koreańskiej i po jej zakończeniu, komunistyczna Polska zobowiązywała się do udzielanie Korei Północnej pomocy.
Jednym z aktów pomocowych udzielanemu KRLD przez PRL było przyjęcie w ramach pomocy humanitarnej północnokoreańskich sierot, pierwsza grupa dzieci trafiła do Polski jeszcze w 1951 roku, początkowo mieszkały one pod Ciechanowem, później przeniesiono je do ośrodka w Świdrze pod Otwockiem. Kolejna grupa 1270 dzieci przyjechała do Polski w 1953 roku, zamieszkały one w Płaskowicach (obecnie Lwówek Śląski). Rząd PRL przydzielił stypendia dla 133 studentów oraz 162 uczniów północnokoreańskich[1].
W 1959 roku rząd Korei Północnej nakazał koreańskim sierotom powrót do kraju. Utrzymywali kontakt z opiekunami do 1961 roku, gdy korespondencja przestała przychodzić[2].
Na przestrzeni wielu lat władze komunistycznej Korei Północnej delegowały wielu studentów oraz pracowników do Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, ci jednak nie pozostawali w Polsce na stałe i nie stworzyli dużej diaspory koreańskiej w tym kraju.
Po przemianach ustrojowych i zmianach wektorów polskiej polityki zagranicznej, 1 listopada 1989 roku Rzeczpospolita Polska i Republika Korei nawiązały ze sobą stosunki dyplomatyczne, co poskutkowało napływowi ludności południowokoreańskiej do Polski[3].
Obecnie edytuj
Koreańczycy z Korei Południowej edytuj
Ludność południowokoreańska w Polsce stanowi bardzo mały odsetek ludności kraju, według Urzędu do Spraw Cudzoziemców w 2022 roku Polskę zamieszkiwało 3362 obywateli Korei Południowej[4], natomiast według danych Ministerstwa Spraw Zagranicznych Republiki Korei w 2021 roku Polskę zamieszkiwało 2635 obywateli Korei Południowej[3].
W 2022 roku 132 obywateli Korei Południowej było stałymi rezydentami RP, 193 posiadało status rezydenta długoterminowego UE, 3031 posiadało zezwolenia na pobyt czasowy, a pozostałe 6 osób posiadało inny typ zezwolenia[4].
Religia edytuj
Wierzący Koreańczycy z Południa mieszkający w Polsce w większości wyznają chrześcijaństwo (prezbiterianizm i katolicyzm) oraz buddyzm.
Według Ambasady Republiki Korei w Polsce, w 2008 roku na terenie Polski istniało pięć koreańskich kościołów chrześcijańskich (3 w Warszawie i 2 we Wrocławiu) oraz jedna koreańska wspólnota buddyjska (w Warszawie)[5].
Integracja z Polakami edytuj
W drugim dziesięcioleciu oraz latach dwudziestych XXI wieku zauważalny jest wzrost zainteresowania kulturą koreańską (Koreańska fala) w Polsce oraz kulturą polską w Korei Południowej.
Coraz częściej dochodzi również do zawierania mieszanych związków małżeńskich między Polakami i Koreańczykami.
Koreańczycy z Korei Północnej edytuj
W maju 1989 roku, kiedy Polska i Korea Południowa nie nawiązały ze sobą jeszcze stosunków dyplomatycznych, dwóch studentów z wymiany polsko-północnokoreańskiej Kim Un-hak oraz Tong Yŏng-jun zorganizowali konferencję prasową, na której ogłosili, że dokonują aktu dezercji na rzecz Korei Południowej[6].
Według danych szacunkowych z 2006 roku, w wielu polskich firmach Trójmiasta zatrudnionych było około 75 osób z Korei Północnej, wielu z nich pracowało jako spawacze w Stoczni Gdańskiej.
W czerwcu 2008 r. Korea Północna wysłała kolejnych 42 robotników do miast Polski w północno-zachodniej, aby zajęli się pracami budowlanymi.
Pensje pracowników były wypłacane spółce holdingowej podejrzewanej o współpracę z rządem Korei Północnej, jednak audyt kontrolny nie wykazał nieprawidłowości w działaniu spółki na terenie Polski, niemniej jednak pracownicy północnokoreańscy delegowani za granicę są uważane za współczesnych niewolników, nie mogą mieć kontaktu z ludnością lokalną, są zastraszani przez przełożonych oraz ich wynagrodzenie jest przekazywane kierownictwu firmy, a nie osobom fizycznym.
Wiceminister pracy i polityki społecznej Kazimierz Kuberski, poinformowany o długich godzinach pracy (ponad 12 godzin, siedem dni w tygodniu) pracowników, oraz o tym, że wysoce prawdopodobne jest to, że ich pensje bezpośrednio finansują reżim północnokoreański, stwierdził, że nie może z tym nic zrobić[7].
Według danych Urzędu do Spraw Cudzoziemców w 2022 roku Polskę zamieszkiwała 5 obywateli Korei Północnej[4], natomiast według Ministerstwa Spraw Zagranicznych RP w 2022 roku personel dyplomatyczny KRLD w Polsce składał się z 12 osób[8].
Korio-saram edytuj
Polskę zamieszkują również etniczni Koreańczycy (Korio-saram) obywatele państw postradzieckich, takich jak Rosja, Ukraina, i kraje Azji Środkowej.
Przypisy edytuj
- ↑ http://www.polska-azja.pl/c-jozefowski-dzieci-poszly-do-polski-historia-koreanskich-sierot-ponownie-na-ekranie/.
- ↑ Wysłane do Polski – koreańskie sieroty w PRL-u [online], Culture.pl [dostęp 2022-10-10] (pol.).
- ↑ a b Ministry of Foreign Affairs, Republic of Korea, Search | Ministry of Foreign Affairs, Republic of Korea [online], www.mofa.go.kr [dostęp 2022-10-11] (kor.).
- ↑ a b c Statystyki – Świat – Aktualne dokumenty – Mapa – Rok: 2022 [online] [dostęp 2022-10-13] (pol.).
- ↑ ▒ 주 폴란드 대사관 ▒ [online], web.archive.org, 15 czerwca 2008 [dostęp 2022-10-10] [zarchiwizowane z adresu 2008-06-15].
- ↑ Film.ktv.go.kr/pop/photo_pop.jsp?photo_PhotoSrcGBN=PT&photo_PhotoID=12293&detl_PhotoDTL=.
- ↑ Julian Ryall, Polish firms employing North Korean ‘slave labourers’ benefit from EU aid, „The Telegraph”, 31 maja 2016, ISSN 0307-1235 [dostęp 2022-10-10] (ang.).
- ↑ Misje dyplomatyczne, urzędy konsularne i organizacje międzynarodowe w Polsce – Ministerstwo Spraw Zagranicznych – Portal Gov.pl [online], Ministerstwo Spraw Zagranicznych [dostęp 2022-10-13] (pol.).