Królestwo Włoch (774–962)

	Historia Włoch;
	Republika rzymska; Cesarstwo Rzymskie; Państwo Odoakra; Królestwo Ostrogotów; Królestwo Longobardów; Królestwo Włoch (774–962); Państwo środkowofrankijskie; Święte Cesarstwo Rzymskie Wojny włoskie; Kontrreformacja; ; Republika Włoska (1802–1805); Królestwo Włoch (1805–1814); Zjednoczenie Włoch; Królestwo Włoch (1861–1946) Kolonie włoskie; Faszyzm włoski; Włochy w czasie II wojny światowej Włoska Republika Socjalna; ; ; Republika Włoska;
	Pozostałe
	Naród włoski; Królowie Włoch; Prezydenci Włoch; Premierzy Włoch; Ustrój polityczny Włoch; Stosunki polsko-włoskie;

	Regnum Italiæ/Regnum Italicum; Królestwo Włoch
	Regnum Italiæ/Regnum Italicum; Królestwo Włoch
	774–962-1648
Język urzędowy	języki romańskie
Ustrój polityczny	monarchia
Status terytorium	Królestwo
Data powstania	Podbój przez Franków; 774
Włączenie do Cesarstwa / Pokój westfalski	962 / 1648
	Państwo za panowania Lotara II

Królestwo Włoch (łac. Regnum Italiæ lub Regnum Italicum) – państwo powstałe na Półwyspie Apenińskim po podboju przez Franków, pod wodzą Karola I Wielkiego, istniejącego tu Królestwa Longobardów. W 962 stało się częścią Świętego Cesarstwa Rzymskiego.

Żelazna korona – insygnium władzy

Królestwo Włoch w ramach państwa FrankówEdytuj

Wzmocnienie królestwa Longobardów za panowania Liutpranda (711-744) oraz ich napór na papieski Rzym wywołały w 754 i 756 interwencję Franków. W 774 Karol Wielki zdetronizował panującego wówczas Dezyderiusza i przejął żelazną koronę Longobardów (przekazał ją w 781 swojemu synowi Pepinowi), a ich państwo włączył do państwa Franków.

W 843 roku traktatem w Verdun podzielono Imperium Karolińskie, a jego włoska część przypadła Lotarowi. Z czasem państwo uległo osłabieniu i podziałom.

Królestwo Włoch niezależneEdytuj

Po abdykacji Karola Otyłego do władzy doszli lokalni możni. To oni oraz papież mieli największy wpływ na obsadę tronu. Walki o koronę królewską, i łączoną z nią od tego okresu cesarską, toczyły się aż do połowy X wieku.

Królestwo Włoch w ramach Cesarstwa RzymskiegoEdytuj

W 951 włoski tron przejął Otton I Wielki, król Niemiec. W 962 został koronowany na cesarza, co dało początek Świętemu Cesarstwu Rzymskiemu, z którym Królestwo Włoch zostało połączone unią realną. Z czasem stało się jedną z trzech części składowych cesarstwa. Każdy władca Niemiec, przed koronacją cesarską w Rzymie, co do zasady koronowany był na króla Włoch. Ostatnim koronowanym królem Włoch był Karol V 22 lutego 1530 w Bolonii. Królestwo istniało jako część cesarstwa de facto do 1648 (pokój westfalski). Mimo utraty ziem włoskich, cesarze aż do końca Rzeszy w 1806 wysuwali roszczenia do dawnego królestwa, zachowując tym samym tytuł króla Włoch.

Zobacz teżEdytuj

BibliografiaEdytuj

Pierre Riche: Karolingowie. SUPERNOWA-Niezależna Oficyna Wydawnicza NOWA, 1997, s. 393.
ITALY, emperors & kings. mg.ac.