Kruchość

właściwość fizyczna ciał stałych

Kruchośćwłaściwość fizyczna ciał stałych (materiałów), polegająca na ich pękaniu (kruszeniu się) pod wpływem działającej na nie siły zewnętrznej. Kruche materiały absorbują stosunkowo mało energii przed pęknięciem, nawet te o dużej wytrzymałości. Pękaniu towarzyszy zwykle głośny dźwięk, trzask. Do typowych materiałów kruchych należą m.in.: beton, ceramika, szkło, żeliwo, skały. Typowe materiały sprężyste takie jak np. stal, również stają się kruche po przekroczeniu pewnego progu naprężenia. Z kolei substancje uważane za kruche pozostają sprężyste przy niewielkich odkształceniach. Kryterium podziału substancji na kruche i sprężyste nie jest ostre, przyjmuje się, że jeśli stosunek wytrzymałości na rozciąganie do wytrzymałości na ściskanie jest mniejszy od materiał nazywamy kruchym[1].

Właściwość tę wykorzystuje się np. pisząc kredą po innych materiałach. Kreda pocierana o coś kruszy się, a część tych małych okruchów zostaje na danym materiale.

Kruchość jako wielkość fizyczna charakteryzująca dany materiał, jest to stosunek wytrzymałości na rozciąganie do wytrzymałości na ściskanie [1][2].

Zobacz też

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. a b praca zbiorowa pod kierunkiem prof. Bogusława Stefańczyka: Budownictwo ogólne. Warszawa: Arkady, 2005, s. 66. ISBN 83-213-4334-1.
  2. Edward Szymański: Materiały budowlane tom 1. Warszawa: Oficyna wydawnicza WSEiZ, 2004, s. 38-39. ISBN 83-921801-0-0.