Księstwo koreckie
Księstwo koreckie – wielkolitewskie księstwo ze stolicą w Korcu. Pierwszym znanym właścicielem księstwa koreckiego był książę Aleksander Patrykiejewicz, syn Patrycego Narymuntowicza, wnuk Narymunta.
| XV w. – 1651 | |
.png)
| |
| Język urzędowy | |
|---|---|
| Stolica | |
| Ustrój polityczny | |
| Typ państwa | |
| Pierwszy władca |
Aleksander Patrykiejewicz |
| Religia dominująca | |
Historia edytuj
Księstwo koreckie zostało pierwotnie wydzielone potomkom Narymunta, będącego synem Gedymina. Pierwszym znanym księciem koreckim był Aleksander Patrykiejewicz (zm. 1433), początkowo władający także księstwem starodubskim. Prócz dóbr wołyńskich, Koreccy weszli z biegiem czasu w posiadanie znacznych majątków na Kijowszczyźnie i Bracławszczyźnie. Wraz ze śmiercią ostatniego księcia Koreckiego w 12 lutego 1651 roku, jego dobra przeszły w posiadanie Leszczyńskich, a następnie w ręce jednej z linii książąt Czartoryskich. Pierwsi posługiwali się często tytułem „hrabiów na Korcu”, drudzy zaczęli używać tytułu „książąt na Korcu”. W posiadaniu tych ostatnich Księstwo Koreckie pozostawało do końca istnienia II Rzeczypospolitej[1][2].
Zobacz też edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ Wolff 1895 ↓, s. 172.
- ↑ Kowalski 2013 ↓, s. 155.
Bibliografia edytuj
- Józef Wolff, Kniaziowie litewsko-ruscy od końca czternastego wieku, Warszawa: Gebethner i Wolff, 1895, s. 698.
- Mariusz Kowalski, Księstwa Rzeczpospolitej: państwo magnackie jako region polityczny, Warszawa: IGiPZ PAN, 2013, s. 398.