Kutry hydrograficzne projektu 4234
Kutry hydrograficzne projektu 4234 – seria dwóch polskich pomocniczych jednostek pływających – kutrów hydrograficznych, zbudowanych w Stoczni Wisła w Gdańsku dla Marynarki Wojennej.
 Kuter K-10 w porcie w Kołobrzegu | |
| Kraj budowy | |
|---|---|
| Użytkownicy | |
| Stocznia | |
| Wejście do służby |
1989 |
| Zbudowane okręty |
2 |
| Okręty w służbie |
2 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
pełna: 45 ton |
| Długość |
18,88 m |
| Szerokość |
4,42 m |
| Zanurzenie |
1,5 m |
| Napęd |
silnik wysokoprężny SDm6 Delfin o mocy 165 KM, napędzający jedną śrubę |
| Prędkość |
9,1 węzłów |
| Zasięg |
200 Mm |
| Załoga |
8 |
Historia edytuj
W latach siedemdziesiątych XX wieku rozpoczęto prace nad wprowadzeniem do służby nowych typów pomocniczych jednostek pływających, których to rozpoczęcie wymusiło rozwój floty, przez co wzrosło zapotrzebowanie na małe jednostki zdolne do transportu ładunków i ludzi na terenach portów wojennych i red. Używana wówczas flota czterech kutrów transportowo-pasażerskich projektu Pr-3 okazała się być niewystarczająca[1]. W połowie lat osiemdziesiątych XX wieku w centrum badawczym Navicentrum opracowano na bazie jednostek projektów B447 i B574, kutry proj. 4142[2].
W 1989 roku wycofano z eksploatacji kutry K-15 oraz K-16 i motorówkę M-13[3]. Aby utrzymać możliwości prowadzenia pomiarów przez ośrodki hydrograficzne Marynarki Wojennej zdecydowano się zbudować w oparciu o kutry proj. 4142, dwie nowe jednostki. Zbudowane zostały w Gdańskiej Stoczni Wisła w latach 1988–1989[4]. Kutry projektu 4234 wprowadzono kolejno 6 lutego i 25 września 1989 roku do Dywizjonu Zabezpieczenia Hydrograficznego Marynarki Wojennej. Otrzymały one nazwy K-4 oraz K-10[5].
| Zestawienie kutrów hydrograficznych projektu 4234[6] | |||
|---|---|---|---|
| Nazwa | Wejście do służby |
Przynależność | Port macierzysty |
| K-4 | 6 lutego 1989 | Dywizjon Zabezpieczenia Hydrograficznego | Gdynia |
| K-10 | 25 września 1989 | Dywizjon Zabezpieczenia Hydrograficznego | Gdynia |
Konstrukcja edytuj
Kutry projektu 4234 są pomocniczymi jednostkami pływającymi o długości całkowitej wynoszącej 18,88 m, szerokości 4,4 m oraz zanurzeniu 1,5 m. Wyporność pełna wynosi 45 ton. Konstrukcja kadłuba stanowi rozwinięcie starszych jednostek projektów B447, B574. Kutry hydrograficzne proj. 4234 opracowano na bazie kutrów transportowo-pasażerskich projektu 4142[2]. W odróżnieniu od pierwowzorów w wypadku kutrów proj. 4142 i 4234 zastosowano inny układ napędowy[6]. Jednostki proj. 4234 mają w części dziobowej pomieszczenia mieszkalne dla załogi[6]. Na śródokręciu znajduje się siłownia natomiast w części rufowej znajduje się obszerna ładownia. W odróżnieniu od pierwowzoru mają one krótszą pokładówkę[6]. Kutry te mają na swoich pokładach bom o udźwigu 0,5 tony oraz dwutonową wciągarkę[6]. Załoga liczy 8 osób[6].
Napęd stanowi jeden silnik wysokoprężny SDm6 Delfin o mocy 165 KM przy 2000 obr./min. Silnik ten napędza przekładnię redukcyjno-nawrotową oraz pojedynczy wał napędowy z jedną śrubą napędową. Kutry te posiadają jedną płetwę sterową. Energię elektryczną na jednostkach zapewnia zespół prądotwórczy ZE266/53 składający się z silnika diesla SW266/E53 o mocy 46,5 KM i prądnicy prądu przemiennego[6].
Na wyposażenie elektroniczne jednostek (stan na 1995 rok) składał się radar nawigacyjny SRN-207A, radiostacja UKF R-619 oraz radiotelefon FM-309/2[6]. Na wyposażenie hydrograficzne składa się natomiast z echosondy DESO 20 i SP 4511 oraz odbiornika radionawigacyjnego Hals. Okręty te nie posiadają uzbrojenia[6].
Przypisy edytuj
- ↑ Ciślak 1995 ↓, s. 172.
- ↑ a b Ciślak 1995 ↓, s. 172–173.
- ↑ Ciślak 2015 ↓, s. 20.
- ↑ Filar Hydrografii. „Bandera”. kwiecień 2011. s. 11.
- ↑ Ciślak 2015 ↓, s. 20–21.
- ↑ a b c d e f g h i Ciślak 1995 ↓, s. 173.
Bibliografia edytuj
- Jarosław Ciślak: Polska Marynarka Wojenna 1995. Warszawa: Lampart & Bellona, 1995, s. 172–173. ISBN 83-86776-00-5.
- Filar Hydrografii. „Bandera”. Nr 4, kwiecień 2011, s. 10–11, 2011. ISSN 0209-1070.
- Jarosław Ciślak. Kutry i motorówki hydrograficzne Marynarki Wojennej. „Morze Statki i Okręty”. 5–6/2015, s. 16–21, 2015. Magnum X. ISSN 1426-529X.