Wikipedia

Léo Taxil

francuski pisarz i dziennikarz

Léo Taxil (ur. 21 marca 1854 w Marsylii, zm. 31 marca 1907 w Sceaux) – francuski pisarz i dziennikarz o antyklerykalnych poglądach, znany z tzw. „afery Taxila”.

Léo Taxil
Ilustracja
Léo Taxil w 1880 roku
Imię i nazwisko

Marie Joseph Gabriel Antoine Jogand-Pagès

Data i miejsce urodzenia

21 marca 1854
Marsylia

Data i miejsce śmierci

31 marca 1907
Sceaux

Narodowość

francuska

Dziedzina sztuki

pisarz

Epoka

powieść, esej

Multimedia w Wikimedia Commons

Biografia edytuj

Léo Taxil urodził się w Marsylii, w wieku pięciu lat został odesłany do jezuickiego seminarium, pobyt w którym wpłynął później na jego antyklerykalne i antykatolickie poglądy[1].

W książkach La Bible amusante („Zabawna Biblia”) i La Vie de Jesus („Życie Jezusa”) wskazywał na niespójności, błędy i fałszywe wierzenia. W innych książkach przedstawił przywódców Kościoła katolickiego jako hedonistyczne kreatury eksplorujące swoje fetysze na wzór markiza de Sade[2]. W 1879 roku był sądzony za napisanie broszury À bas la calotte („Precz z piuskami”). Oskarżono go o obrazę religii uznanej przez państwo, ale został uniewinniony[3].

W 1884 roku papież Leon XIII wydał słynną encyklikę Humanum genus, w której potępił wolnomularstwo[4].

W 1886 roku Taxil ogłosił swoje nawrócenie, odbył pielgrzymkę do Rzymu i otrzymał rozgrzeszenie od Leona XIII. Wyparł się swoich wcześniejszych dzieł[5]. W kolejnej książce „ujawnił”, że w masonerii praktykowany jest kult Lucyfera. Na krótko przed dziesiątą rocznicą rzekomego nawrócenia miał prywatną audiencję u papieża. Niemniej brak jakiegokolwiek świadka i jakichkolwiek potwierdzeń rewelacji Taxila wydawał się podejrzany, nawet w kręgach klerykalnych. Taxila wielokrotnie naciskano, by ujawnił źródła swych rewelacji. 19 kwietnia 1897 roku w siedzibie francuskiego Towarzystwa Geograficznego ogłosił, że wszystkie jego wypowiedzi na temat demonicznych praktyk masonerii, a także jego nawrócenie były żartem i oszustwem. Wybuchł skandal, a Leon XIII ekskomunikował Taxila[6].

W XIX-wiecznej Francji „afera Taxila” była traktowana jako skandal. Podkreślano, że było to sprytne oszustwo, zwracano uwagę na wielką naiwność kręgów katolickich[6]. Ośmieszony został Kościół, a masoneria doświadczyła licznych oszczerstw[7]. Być może cała akcja była zemstą za usunięcie z loży w 1882 roku. Pomimo tego, wiele osób po dziś dzień uważa Taxila za demaskatora demonicznych kultów, rzekomo praktykowanych w lożach masonerii[a][6].

Publikował także pod licznymi pseudonimami (Paul de Regis, Gabriel Jogand Pages[8], Adolphe Ricoux[9], Docteur Bataille[10]).

Zmarł 31 marca 1907 roku w Sceaux[11].

Publikacje edytuj

 
Le Diable au XIXe siècle (Diabeł w XIX wieku), dzieło wydane pod pseudonimem
  • À bas la calotte, Bibliothèque anti-cléricale (1879)
  • Les Soutanes grotesques (1879)
  • La Chasse aux corbeaux (1879)
  • Le Fils du Jésuite (1879)
  • Les Borgia (1881)
  • La Vie de Jésus (1882)
  • La Bible amusante (1882)
  • Les Débauches d’un confesseur (1884)
  • Les Pornographes sacrés: la confession et les confesseurs (1882)
  • Pie IX devant l’Histoire (1883)
  • Les Maîtresses du Pape (1884)
  • Le Martyre de Jeanne d’Arc (1890)
  • Le Diable au XIXe siècle (1895)
  • Marchands de chair humaine (1904)

Uwagi edytuj

  1. ↑ Thierry Rouault odnotował, że Taxil zmarł w wieku 53 lat, co oznacza, że „diabeł najwyraźniej się śpieszył, aby powitać go w swoim królestwie”. Patrz: Rouault 2011, s. 89.

Przypisy edytuj

  1. ↑ Rossi 2015 ↓, s. 826.
  2. ↑ Waterfield 1987 ↓, s. 32–36.
  3. ↑ Biblia hazlie.
  4. ↑ Ambrogio Piazzoni: Historia wyboru papieży. Kraków: Wydawnictwo M, 2004, s. 335.
  5. ↑ Ripoll 1997 ↓, s. 55–56.
  6. ↑ a b c Leo Taxil, czyli źródła czarnej legendy o masonerii 2013.
  7. ↑ Muracciole 2007 ↓, s. 75.
  8. ↑ De Komedie „Vaughan”, „Maçonniek Weekblad”, No 50, 4 Dec. 1896, s. 561.
  9. ↑ Quelques erreurs des anti-maçons
  10. ↑ Affiche pour Le Diable au XIXe siècle ou les Mystères du spiritisme par le docteur Bataille pour Le Diable au XIXe siècle ou les Mystères du spiritisme par le docteur Bataille
  11. ↑ Rouault 2011 ↓, s. 89.

Bibliografia edytuj

  • Bernard Muracciole. Taxil ou l’antimaçonnisme alimentaire. „La chaîne d’union”. 41, s. 64–75, 3 2007. 
  • Robert Rossi: Léo Taxil (1854-1907). Du journalisme anticlérical à la mystification transcendante. Marseille: Quartiers Nord Éditions, 2015. ISBN 978-2-9519739-5-4.
  • Élisabeth Ripoll: Léo Taxil ou le feuilleton de l’anticléricalisme. W: Le populaire à l’ombre des clochers. pod red. dans Antoine Court. Université de Saint-Étienne, 1997, s. 55–65. ISBN 2-86272-109-3.
  • Thierry Rouault: Camion Noir: Leo Taxil et la Franc maçonnerie satanique Analyse d’une mystification littéraire. 2011. ISBN 978-2-35779-134-3.
  • Robin Waterfield: Rene Guenon and the Future of the West. Sophia Perennis, 1987. ISBN 1-59731-019-0.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Léo_Taxil&oldid=73482210”