Lamingtonium binnaburrense

Lamingtonium binnaberrensegatunek chrząszcza z rodziny Lamingtoniidae. Endemit Australii.

Lamingtonium binnaberrense
Sen Gupta et Crowson, 1969
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

stawonogi

Gromada

owady

Rząd

chrząszcze

Podrząd

chrząszcze wielożerne

Nadrodzina

zgniotki

Rodzina

Lamingtoniidae

Rodzaj

Lamingtonium

Gatunek

Lamingtonium binnaberrense

Taksonomia

edytuj

Gatunek ten opisany został po raz pierwszy w 1969 roku przez Tapana Sen Guptę i Roya Alberta Crowsona na podstawie dwóch samców odłowionych w 1966 roku w Binna-Burra na terenie Parku Narodowego Lamington. Zarówno epitet gatunkowy jak i nazwa rodzajowa pochodzą od lokalizacji typowej[1].

Morfologia

edytuj

Chrząszcz o prostokątnawym w zarysie, umiarkowanie wypukłym ciele długości 3,4 mm i szerokości 1,4 mm, najszerszym w pokrywach. Ubarwienie ma rudobrązowe z ciemniejszymi: głową, przedpleczem i poprzeczną łatą pośrodku pokryw. Spód ciała i odnóża porasta delikatne owłosienie[1].

Głowa jest z tyłu nieprzewężona[1], wyposażona w ukośne, wyniesione żeberka na czole[1][2] i służące strydulacji chropowatości, pozbawiona wyraźnego szwu epistomalnego. Wierzch głowy jest z wyjątkiem potylicy pokryty rozproszoną punktacją i jeszcze rzadszym oszczecinieniem. Oczy złożone są przeciętnej wielkości, zbudowane z dość małych omatidiów. Czułki buduje jedenaście członów, z których trzeci jest dłuższy od nóżki i krótszy od pięciu członów następnych[1], a trzy człony końcowe formują wyraźną buławkę[1][2]. Nadustek ma wcięcia po bokach[1] i przykrywa wargę górną[2]. Żuwaczki są zaopatrzone w trzy zęby na wierzchołku, kępkę szczecinek w pośrodku krawędzi tnącej części molarnej, natomiast pozbawione są guzków czy jamek na stronie wierzchniej. Szczęki cechują się gęstym pędzelkiem szczecinek na szerokiej i dość krótkiej żuwce zewnętrznej, krótką, pozbawioną haczyków u szczytu żuwką wewnętrzną oraz trójczłonowymi, palcowatymi głaszczkami szczękowymi. Warga dolna ma poprzeczną bródkę i pozbawiona jest języczka. Szwy odgraniczające gulę mają przebieg równoległy, a jej część przednia wyróżnia się mikrorzeźbą od reszty puszki głowowej[1].

Przedplecze ma kształt poprzeczny z przednimi kątami nieco zaokrąglonymi, a tylnymi rozwartymi. Jest szersze od głowy, ale węższe od pokryw. Powierzchnia jego punktowana jest silniej niż głowa, przy czym punkty niemal zanikają wzdłuż linii środkowej i brzegów bocznych. U nasady przedplecza występuje para wcisków. Przednią i tylną krawędź przedplecza porastają delikatne włoski. Tylna krawędź jest silnie obrzeżona. Niewielkich rozmiarów tarczka ma pozbawioną punktowania powierzchnię i poprzeczny kształt z zaokrąglonym kątem tylnym. Na każdej pokrywie występuje dziewięć przerywanych rzędów punktów oraz bardzo drobne, silnie i bezładnie rozproszone punkciki między nimi. Brak jest rzędów przytarczkowych. Wąskie podgięcia pokryw dochodzą niemal do ich nieściętego wierzchołka. Użyłkowanie tylnych skrzydeł charakteryzuje się zamkniętą komórką radialną, wyraźną żyłką poprzeczną radialno-medialną oraz czterema żyłkami analnymi. Wyrostek przedpiersia lekko rozszerza się u szczytu. Panewki przednich bioder otwarte są tak od zewnątrz, jak i od wewnątrz, a przednie krętarzyki są częściowo zasłonięte. Śródpiersie ma przeciętnie rozstawione, otwarte od zewnątrz panewki środkowych bioder i w znacznym stopniu odsłonięte krętarzyki. Kształt zapiersia jest poprzeczny. Odnóża wszystkich par mają krótkie i szerokie krętarze, pogrubione pośrodku uda, zaopatrzone w parę ostróg golenie oraz pięcioczłonowe, pozbawione płatów stopy. Pierwszy człon stóp jest dłuższy niż trzy następne z osobna, a piąty tak długi jak trzy poprzednie razem wzięte. Golenie przedniej pary pozbawione są kili i ząbków[1].

Na spodzie odwłoka widocznych jest pięć stawowo połączonych sternitów (wentrytów) o niemal równych długościach. Pierwszy z nich pozbawiony jest linii zabiodrowych i wypuszcza ku przodowi wąski i trochę zaostrzony wyrostek międzybiodrowy[1]. Ósmy segment odwłoka pozbawiony jest funkcjonalnych przetchlinek[2]. Genitalia samca mają edeagus o pojedynczej, pośrodkowej rozpórce[1] oraz stawowo połączonych, nie krótszych od dwukrotności swej szerokości paramerach[2].

Ekologia i występowanie

edytuj

Gatunek ten jest endemiczny dla Australii, znany wyłącznie z lokalizacji typowej w Parku Narodowym Lamington w Queensland. Jest owadem saproksylicznym. Oba znane nauce okazy pozyskano spod kory martwego, ale stojącego jeszcze pnia drzewa[1].

Przypisy

edytuj
  1. a b c d e f g h i j k l T. Sen Gupta, R.A. Crowson. On a new family of Clavicornia (Coleoptera) and a new genus of Languriidae. „Proceedings of the Royal Entomological Society of London. Series B, Taxonomy”. 38 (9–10), s. 125–131, 1969. DOI: 10.1111/j.1365-3113.1969.tb00245.x. 
  2. a b c d e Richard A. B. Leschen, J. F. Lawrence, Adam Slipinski. Classification of basal Cucujoidea (Coleoptera:Polyphaga): Cladistic analysis, keys and review of new families. „Invertebrate Systematics”. 19 (1), 2005. DOI: 10.1071/IS04007.