Lech Miklaszewski
Stanisław Lech Miklaszewski[1] (ur. 14 października 1910 w Warszawie, zm. 2 czerwca 1992 tamże[1][2]) – polski kompozytor, pianista i pedagog muzyczny.
| Imię i nazwisko |
Stanisław Lech Miklaszewski |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Pochodzenie | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Instrumenty | |
| Gatunki | |
| Zawód | |
| Odznaczenia | |
 
| |
Życiorys edytuj
Ukończył XVIII Liceum Ogólnokształcące im. Jana Zamoyskiego w Warszawie, następnie podjął studia na Politechnice Warszawskiej, które jednak przerwał po dwóch latach[1]. W latach 1927–1938 studiował grę na fortepianie u Zofii Buckiewiczowej w Konserwatorium Warszawskim, uzyskując dyplom pedagogiczny (1934) i wirtuozowski (1938)[1][2]. Od 1934 roku do wybuchu II wojny światowej był nauczycielem w Niższej Szkole Muzycznej im. Wiktora Chrapowickiego w Warszawie[1][2], występował także jako solista i akompaniator[1]. Aresztowany w 1940 roku przez Niemców, pół roku więziony był na Pawiaku[1][2]. W latach 1941–1944 uczył w Szkole Muzycznej im. Karola Kurpińskiego i występował w kawiarni Bolesława Woytowicza, angażował się w tajne nauczanie[1][2]. Przed wybuchem powstania warszawskiego wyjechał do Siedlec, gdzie po 1945 roku założył szkołę muzyczną w Domu Kultury i Sztuki i prowadził chór w Liceum im. Stanisława Żółkiewskiego[1][2]. Od 1946 roku dojeżdżał do Warszawy jako nauczyciel w Średniej Szkole Muzycznej, w 1947 roku przeprowadził się do Milanówka[2]. W 1948 roku założył na Grochowie Publiczną Niższą Szkołę Muzyczną nr 54, w 1950 roku upaństwowioną i przemianowaną na Państwową Szkołę Muzyczną nr 3, gdzie do przejścia na emeryturę w 1973 roku wykładał i pełnił funkcję dyrektora[1][2]. Po przejściu na emeryturę tworzył podręczniki dla szkół, uczestniczył w pracach konkursów pianistycznych dla dzieci, był konsultantem i nauczycielem Społecznych Ognisk Muzycznych[1].
Od 1947 roku współpracował z Polskim Radiem, tworząc kilkaset audycji muzycznych dla dzieci[1][2]. Na potrzeby tych audycji powstało ponad tysiąc piosenek, z których część została wydana w 12 zeszytach przez Polskie Wydawnictwo Muzyczne pt. Piosenki radiowe na głos solo dla dzieci[2]. Opracował kilkadziesiąt miniatur fortepianowych i piosenek dziecięcych[2]. Wspólnie z Marią Kaczurbiną wydał podręcznik Nasze pierwsze nutki. Elementarz muzyczny (Kraków 1959)[1][2]. Za swoją działalność otrzymał nagrodę Prezesa Rady Ministrów za twórczość dla dzieci (1957), nagrodę Ministra Kultury i Sztuki III stopnia za twórczość i upowszechnianie muzyki wśród dzieci (1969) oraz nagrodę miasta Warszawy za upowszechnianie kultury (1971)[2]. Został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski i Złotym Krzyżem Zasługi[2].
Jego synem jest krytyk muzyczny Kacper Miklaszewski[1].