Lekkoatletyka na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 2020 – sztafeta 4 × 100 m mężczyzn
Konkurs mężczyzn w biegu sztafetowym na 100 metrów podczas XXXII Letnich Igrzysk Olimpijskich w Tokio odbył się w dniach 5–6 sierpnia 2021. Do rywalizacji przystąpiło 64 sportowców z 16 krajów. Areną zawodów był Stadion Olimpijski w Tokio. Mistrzami olimpijskimi zostali Włosi w składzie Lorenzo Patta, Marcell Jacobs, Fausto Desalui Filippo Tortu, wicemistrzami Kanadyjczycy w składzie Aaron Brown, Jerome Blake, Brendon Rodney i Andre De Grasse, a brąz zdobyli reprezentanci Chin w składzie Tang Xingqiang, Xie Zhenye, Su Bingtian, Wu Zhiqiang.
| |||
| |||
| Data |
5–6 sierpnia 2021 | ||
|---|---|---|---|
| Gospodarz | |||
| Miejscowość | |||
| Liczba zawodników |
64 | ||
| Zwycięzcy | |||
| I miejsce | |||
| II miejsce | |||
| III miejsce | |||
Był to XXV olimpijski konkurs w sztafecie 4 × 100 m mężczyzn.
Terminarz edytuj
godziny zostały podane w czasie japońskim (UTC+9)
| Data | Godzina rozpoczęcia | |
|---|---|---|
| UTC+09:00 | ||
| 5 sierpnia 2021 | 11:30 | runda I |
| 6 sierpnia 2021 | 22:50 | finał |
System rozgrywek edytuj
W rundzie I udział wzięło 16 reprezentacji. Odbyły się 2 biegi po 8 drużyn, z których awans wywalczyły trzy pierwsze sztafety oraz dwie najszybsze z dalszych miejsc z obu biegów.
W finale wystartowało 8 sztafet[1].
Rekordy edytuj
Przed rozpoczęciem zawodów aktualny rekord świata i rekord olimpijski były następujące:
 |
 Nesta Carter, Michael Frater, Yohan Blake, Usain Bolt |
36.84 |  Londyn |
11 sierpnia 2012 |
 |
Nesta Carter, Michael Frater, Yohan Blake, Usain Bolt |
36.84 | Londyn |
11 sierpnia 2012 |
Podczas konkursu poprawiono następujące rekordy krajowe:
Danii
Ghany
Włoch
Chińskiej Republiki Ludowej (wyrównany)
Wyniki edytuj
Athletics Integrity Unit poinformowała, że u Brytyjczyka Chijindu Ujaha wykryto środki wspomagające przyrost mięśni[2]. 18 lutego 2022 ogłoszono oficjalną dyskwalifikację sztafety brytyjskiej z powodu obecności niedozwolonej substancji dopingowej u Ujaha, tym samym Brytyjczycy utracili srebrny medal olimpijski[3].
| AR – rekord kontynentalny | NR – rekord krajowy | PB – rekord życiowy | =PB – wyrównany rekord życiowy | SB – najlepszy wynik w sezonie | =SB – wyrównany najlepszy wynik w sezonie |
| DNF – nie ukończył |DSQ – dyskwalifikacja |
Runda I edytuj
Bieg 1 edytuj
| Pozycja | Tor | Państwo | Zawodnicy | Reakcja | Czas | Uwagi |
|---|---|---|---|---|---|---|
| 1 | 5 | Jamajka |
Jevaughn Minzie, Julian Forte, Yohan Blake, Oblique Seville | .146 | 37.82 | Q, 
|
| 3 | Wielka Brytania |
Chijindu Ujah, Zharnel Hughes, Richard Kilty, Nethaneel Mitchell-Blake | .152 | DSQ[a] | Q | |
| 2 | 4 |  Japonia |
Shuhei Tada, Ryota Yamagata, Yoshihide Kiryū, Yuki Koike | .147 | 38.16 | Q, 
|
| 3 | 9 |  Francja |
Mouhamadou Fall, Jimmy Vicaut, Méba-Mickaël Zeze, Ryan Zeze | .156 | 38.18 |
|
| 4 | 2 |  Brazylia |
Rodrigo do Nascimento, Felipe Bardi dos Santos, Derick Silva, Paulo André de Oliveira | .140 | 38.34 |
|
| 5 | 8 |  Trynidad i Tobago |
Kion Benjamin, Eric Harrison Jr., Akanni Hislop, Richard Thompson | .150 | 38.63 |
|
| 6 |  Holandia |
Joris van Gool, Taymir Burnet, Chris Garia, Churandy Martina | .146 | DNF | ||
| 7 |  Południowa Afryka |
Clarence Munyai, Shaun Maswanganyi, Chederick van Wyk, Akani Simbine | .150 | DNF |
Bieg 2 edytuj
| Pozycja | Tor | Państwo | Zawodnicy | Reakcja | Czas | Uwagi |
|---|---|---|---|---|---|---|
| 1 | 4 |  Chiny |
Tang Xingqiang, Xie Zhenye, Su Bingtian, Wu Zhiqiang | .152 | 37.92 | Q,
|
| 2 | 9 |  Kanada |
Aaron Brown, Jerome Blake, Brendon Rodney, Andre De Grasse | .177 | 37.92 | Q,
|
| 3 | 5 |  Włochy |
Lorenzo Patta, Marcell Jacobs, Fausto Desalu, Filippo Tortu | .170 | 37.95 | Q, 
|
| 4 | 6 |  Niemcy |
Julian Reus, Joshua Hartmann, Deniz Almas, Lucas Ansah-Peprah | .134 | 38.06 | q,
|
| 5 | 8 |  Ghana |
Sean Safo-Antwi, Benjamin Azamati-Kwaku, Emmanuel Yeboah, Joseph Amoah | .137 | 38.08 | q,
|
| 6 | 3 |  Stany Zjednoczone |
Trayvon Bromell, Fred Kerley, Ronnie Baker, Cravon Gillespie | .148 | 38.10 |
|
| 7 | 7 |  Dania |
Simon Hansen, Tazana Kamanga-Dyrbak, Kojo Musah, Frederik Schou-Nielsen | .143 | 38.16 |
|
| 2 |  Turcja |
Ertan Özkan, Jak Ali Harvey, Kayhan Özer, Ramil Guliyev | .146 | DSQ |
Finał edytuj
| Pozycja | Tor | Państwo | Zawodnicy | Reakcja | Czas | Uwagi |
|---|---|---|---|---|---|---|
 |
8 | Włochy |
Lorenzo Patta, Marcell Jacobs, Fausto Desalu, Filippo Tortu | 0.154 | 37.50 | ,
|
 |
6 | Kanada |
Aaron Brown, Jerome Blake, Brendon Rodney, Andre De Grasse | 0.148 | 37.70 |
|
 |
4 | Chiny |
Tang Xingqiang, Xie Zhenye, Su Bingtian, Wu Zhiqiang | 0.153 | 37.79 | =
|
| 4 | 5 | Jamajka |
Jevaughn Minzie, Julian Forte, Yohan Blake, Oblique Seville | 0.158 | 37.84 | |
| 5 | 3 | Niemcy |
Julian Reus, Joshua Hartmann, Deniz Almas, Lucas Ansah-Peprah | 0.136 | 38.12 | |
| 9 | Japonia |
Shuhei Tada, Ryota Yamagata, Yoshihide Kiryū, Yuki Koike | 0.139 | DNF | ||
| 2 | Ghana |
Sean Safo-Antwi, Benjamin Azamati-Kwaku, Emmanuel Yeboah, Joseph Amoah | 0.160 | DSQ | ||
| 6 | Wielka Brytania |
Chijindu Ujah, Zharnel Hughes, Richard Kilty, Nethaneel Mitchell-Blake | 0.141 | DSQ |
Uwagi edytuj
- ↑ Sztafeta zdyskwalifikowana po zakończeniu zawodów.
Przypisy edytuj
- ↑ Athletics Explanatory Guide. Tokyo 2020. August 2019.. [dostęp 2021-08-28]. (ang.).
- ↑ Chijindu Ujah podejrzany o doping jest zaskoczony. „Nie jestem oszustem”. TVP Sport. [dostęp 2021-08-28]. (pol.).
- ↑ British men’s 4x100m relay team stripped of Olympic silver. athleticsweekly.com, 2022-02-18. [dostęp 2022-04-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-02-23)]. (ang.).
Bibliografia edytuj
- Athletics – Men’s 4 x 100m Relay Schedule. olympics.com. [dostęp 2021-08-28]. (ang.).