Leon Jagodziński
Leon Bohdan Jagodziński (ur. 12 stycznia 1897 w Białej Cerkwi, zm. po 5 kwietnia 1938) – szeregowiec Wojska Polskiego, w 1936 pozbawiony stopnia oficerskiego za wyłudzenia i przywłaszczenia pieniędzy[1], kawaler Orderu Virtuti Militari, inwalida wojenny.
 szeregowiec
| |
| Data i miejsce urodzenia |
12 stycznia 1897 |
|---|---|
| Data śmierci |
po 5 kwietnia 1938 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
      
| |
Życiorys
edytujUrodził się 12 stycznia 1897 w Białej Cerkwi, w ówczesnym powiecie wasylkowskim guberni kijowskiej, w rodzinie Antoniego i Michaliny z Kańskich[2][3]. Uczęszczał do rosyjskiego gimnazjum w rodzinnym mieście[4]. Od klasy piątej gimnazjum należał do polskiej organizacji niepodległościowej, kierowanej przez Listopadskiego[5].
3 sierpnia 1914 jako uczeń VIII klasy gimnazjum wstąpił do armii rosyjskiej i został skierowany do Wileńskiej Szkoły Wojskowej[6]. 1 grudnia 1914, po ukończeniu szkoły, został mianowany chorążym i wysłany na front do 208 lorrijskiego pułku piechoty (ros. Лорийский 208-й пехотный полк), należącego do 52 Dywizji Piechoty[4][7]. Później awansował na podporucznika[7]. W 1915 został ranny i przez pięć miesięcy leczył się w szpitalu w Jałcie[4][7]. W 1916 został ranny drugi raz i leczył się w szpitalu ewangelickim w Moskwie[4][7]. Po zakończeniu leczenia przez około dwa miesiące pełnił funkcję starszego zastępcy komendanta etapu, a następnie na własną prośbę wrócił na front[4].
W czasie wojny z bolszewikami walczył w szeregach 4 Pułku Ułanów Zaniemeńskich. 16 maja 1920 w walkach pod Stefanowem i Hutą został ciężko ranny[8]. 1 czerwca 1921, w stopniu porucznika, nadal pełnił służbę w 4 puł.[9] 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 13. lokatą w korpusie oficerów administracji, dział kancelaryjny[10][11]. W 1924 był już w stanie spoczynku i mieszkał w Poznaniu[12]. Później przeniósł się do Warszawy[13]. W 1934, jako oficer stanu spoczynku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III[14]. Od 15 czerwca do 13 sierpnia 1935 przebywał w Krajowym Zakładzie Psychiatrycznym w Kocborowie z rozpoznaniem narkomania[15].
17 sierpnia 1923 ożenił się z Marią Budzińską (ur. 5 grudnia 1898 w Poznaniu), z którą miał córkę Olgę Janinę (ur. 16 lutego 1924 w Gnieźnie)[3][16].
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 4412 – 30 czerwca 1921[17][18][19]
- Krzyż Walecznych trzykrotnie[20][21][22]
- Krzyż na Śląskiej Wstędze Waleczności i Zasługi[20][21]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[20][21]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[20][21]
- Odznaka za Rany i Kontuzje z trzema gwiazdkami[23][21]
- Odznaka pamiątkowa Wojska Polskie w Rosji Centralnej 1917–1918[21]
- Medal Zwycięstwa[20]
Nie został wymieniony na opublikowanej w 1938 «Liście kawalerzystów i artylerzystów konnych odznaczonych Orderem Wojennym „Virtuti Militari”»[24].
Przypisy
edytuj- ↑ Rybka i Stepan 2021 ↓, s. 802.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 1.
- ↑ a b Kartoteka ewidencji ludności 1870–1931 : Leon Jagodziński. Archiwum Państwowe w Poznaniu. [dostęp 2022-01-12]..
- ↑ a b c d e Kolekcja ↓, s. 4.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 4, być może chodzi o Antoniego Listopadzkiego.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 2–4.
- ↑ a b c d Памяти героев Великой войны 1914–1918 : Поиск героев войны : Ягодинский (Ягодзинский) Лев (Богдан) Антонович (Богданович). Управление Министерства обороны Российской Федерации по увековечению памяти погибших при защите Отечества. [dostęp 2023-11-05]. (ros.).
- ↑ Bayer 1929 ↓, s. 17.
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 247.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 370.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1416.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1416.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 911.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 392.
- ↑ Kolekcja 2 ↓, s. 2.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 2.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 28 z 16 lipca 1921, s. 1148.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-01-12]..
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-01-12]..
- ↑ a b c d e Kolekcja ↓, s. 3.
- ↑ a b c d e f Kolekcja 2 ↓, s. 4–5.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-01-12]..
- ↑ Kolekcja ↓, s. 1 foto.
- ↑ Księga Jazdy Polskiej 1938 ↓, s. 406–428.
Bibliografia
edytuj- Jagodziński Leon Bohdan (Leon). [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.22-1616 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-11-05].
- Jagodziński Leon Bohdan (Leon). [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.79-7579 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-11-05].
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2021-12-31].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
- Stefan Bayer: Zarys historji wojennej 4-go pułku ułanów zaniemeńskich. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Andrzej Dereń: Lista kawalerzystów i artylerzystów konnych odznaczonych Orderem Wojennym „Virtuti Militari”. W: Księga Jazdy Polskiej. Bolesław Wieniawa-Długoszowski (red.) Bronisław Rakowski (red.) Władysław Dziewanowski (red.) Karol Koźmiński (red.) Stanisław Strumph-Wojtkiewicz (red.) Stanisław Ostoja-Chrostowski (red.) Stanisław Haykowski (ilust.). Warszawa: Zakłady Graficzne Instytutu Wydawniczego „Biblioteka Polska”, 1938.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935-1939. Wyd. 2 poszerzone. Warszawa: Wydawnictwo Tetragon Sp. z o.o., 2021. ISBN 978-83-66687-09-7.