Leon Janczak
Leon Janczak (ur. 1 grudnia 1922 w Charłupi Małej, zm. 17 czerwca 2009 w Warszawie) – polski polityk, działacz ruchu ludowego, poseł na Sejm PRL I, III, VI i VII kadencji.
| Data i miejsce urodzenia |
1 grudnia 1922 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
17 czerwca 2009 |
| Poseł na Sejm PRL I, III, VI i VII kadencji | |
| Okres |
od 1952 |
| Przynależność polityczna | |
| Odznaczenia | |
  
| |
Życiorys edytuj
Syn Romana i Józefy. Uzyskał wykształcenie wyższe, z zawodu ekonomista. Przed wojną działał w Związku Młodzieży Wiejskiej RP „Wici”. W czasie wojny był żołnierzem Batalionów Chłopskich. W 1943 został aresztowany przez Niemców. Był przesłuchiwany przez Gestapo. Po półrocznym pobycie w więzieniu w Łodzi był więziony kolejno w niemieckich obozach koncentracyjnych Auschwitz, Neuengamme i Bergen-Belsen.
W 1945 powrócił do Polski i ponownie działał w ZMW „Wici”, z którym w 1948 przystąpił do Związku Młodzieży Polskiej (był w tej organizacji sekretarzem Zarządu Głównego; z ramienia ZMP był członkiem Komisji Konstytucyjnej Sejmu Ustawodawczego). Wstąpił także do Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego, gdzie zasiadał w Naczelnym Komitecie, a w latach 1959–1963 był jego sekretarzem. Pełnił też funkcję prezesa Ludowej Spółdzielni Wydawniczej. W 1973 został jej naczelnym redaktorem, a od 1977 do 1989 był jej prezesem. Ponadto zajmował stanowisko wiceprezesa Zarządu Centralnego Związku Kółek Rolniczych.
W 1952, 1961, 1972 i 1976 uzyskiwał mandat posła na Sejm PRL. W trakcie I kadencji zasiadał w Komisji Administracji i Wymiaru Sprawiedliwości i Komisji dla rozpatrzenia zmian Ordynacji Wyborczej. W trakcie III kadencji pełnił funkcję zastępcy przewodniczącego Komisji Budownictwa i Gospodarki Komunalnej. Następnie przez dwie kadencje zasiadał w komisji Planu Gospodarczego, Budżetu i Finansów, a ponadto w VI w Nauki i Postępu Technicznego, a w VII Administracji, Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska. W 1981 wszedł w skład Komitetu dla wydania dzieł wybranych Józefa Chałasińskiego, a w 1982 w skład Społecznego Komitetu Budowy Pomnika Wincentego Witosa w Warszawie, który został odsłonięty w 1985[1].
W 2009 ukazała się napisana przez niego książka Dziennik roku 1990, będąca kronikarskim zapisem kilku dziesięcioleci polskiej historii[2].
Pochowany na cmentarzu wojskowym na Powązkach (kwatera A6 BCh-1-3)[3].
Odznaczenia edytuj
- Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (1998)[4]
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
- Medal 10-lecia Polski Ludowej (1955)[5]
Przypisy edytuj
- ↑ J. Sałkowski, T. Iwanowska, Na odsłonięcie pomnika Wincentego Witosa – a Polska winna trwać wiecznie, Warszawa 1985, str. 21
- ↑ Informacje na stronie bookdepository.com
- ↑ Wyszukiwarka grobów w Warszawie
- ↑ M.P. z 1998 r. nr 26, poz. 378
- ↑ M.P. z 1955 r. nr 112, poz. 1450