Zdobycie tytułu
|
Utrata tytułu
|
Mistrz
|
Organizacja
|
Obrona tytułu
|
31 marca 1889
|
13 stycznia 1890
|
Ike Weir |
Irlandia
|
Uniwersalny
|
0
|
31 marca 1889 Weir rozegrał pojedynek, reklamowany jako „o tytuł mistrza wagi piórkowej”, z Frankiem Murphym, który trwał 5 godzin 19 minut i został przerwany z powodu wyczerpania zawodników[1].
|
13 stycznia 1890
|
2 września 1890
|
Torpedo Billy Murphy |
Nowa Zelandia
|
Uniwersalny
|
1
|
2 września 1890
|
1892
|
Young Griffo |
Australia
|
Uniwersalny
|
4
|
Griffo zrezygnował z tytułu przechodząc do wyższej kategorii.
|
27 czerwca 1892
|
27 listopada 1896
|
George Dixon |
Kanada
|
Uniwersalny
|
3
|
Dixon 27 czerwca 1892 pokonał Freda Johnsona przez KO w 14r a następnie 6 września 1892 Jacka Skelly’ego w 8 r. przez KO i został ogłoszony mistrzem świata wagi piórkowej[2].
|
27 listopada 1896
|
24 marca 1897
|
Frank Erne |
Szwajcaria
|
Uniwersalny
|
0
|
24 marca 1897
|
4 października 1897
|
George Dixon |
Kanada
|
Uniwersalny
|
0
|
4 października 1897
|
26 września 1898
|
Solly Smith |
Stany Zjednoczone
|
Uniwersalny
|
2
|
26 września 1898
|
11 listopada 1898
|
Dave Sullivan |
Irlandia
|
Uniwersalny
|
0
|
11 listopada 1898
|
9 stycznia 1900
|
George Dixon |
Kanada
|
Uniwersalny
|
9
|
9 stycznia 1900
|
28 listopada 1901
|
Terry McGovern |
Stany Zjednoczone
|
Uniwersalny
|
6
|
28 listopada 1901
|
1903
|
Young Corbett II |
Stany Zjednoczone
|
Uniwersalny
|
5
|
Corbett zrezygnował z tytułu nie mogąc utrzymać limitu kategorii.
|
3 września 1903
|
22 lutego 1912
|
Abe Attell |
Stany Zjednoczone
|
Uniwersalny
|
23/24
|
Attell zdobył wakujący tytuł po pokonaniu Johnny’ego Reagana na punkty[3].
|
22 lutego 1912
|
2 czerwca 1923
|
Johnny Kilbane |
Stany Zjednoczone
|
Uniwersalny
|
5
|
2 czerwca 1923
|
26 lipca 1923
|
Eugène Criqui |
Francja
|
Uniwersalny
|
0
|
26 lipca 1923
|
10 sierpnia 1924
|
Johnny Dundee |
Stany Zjednoczone
|
Uniwersalny
|
0
|
Dundee zrezygnował z tytułu nie mogąc utrzymać wagi.
|
2 stycznia 1925
|
lipiec 1926
|
Kid Kaplan |
Stany Zjednoczone
|
Uniwersalny
|
3
|
Kaplan zrezygnował z tytułu nie mogąc utrzymać limitu kategorii.
|
12 września 1927
|
10 lutego 1928
|
Benny Bass |
Stany Zjednoczone
|
Uniwersalny
|
0
|
Bass został mistrzem świata po pokonaniu Reda Chapmana 12 września 1927r[4].
|
10 lutego 1928
|
28 września 1928
|
Tony Canzoneri |
Stany Zjednoczone
|
Uniwersalny
|
0
|
28 września 1928
|
23 września 1929
|
André Routis |
Francja
|
Uniwersalny
|
1
|
23 września 1929
|
27 stycznia 1932
|
Battling Battalino |
Stany Zjednoczone
|
Uniwersalny (NBA & NYSAC)
|
2
|
Battling Battalino 27 stycznia 1932 stoczył pojedynek z Freddiem Millerem. Walka została przerwana przez sędziego, a zwycięzcą ogłoszony został Miller. NBA i NYSAC zweryfikowały walkę i zakwalifikowały ją jako „nieodbytą”. Ze względu na to, że Battalino miał przekroczony limit kategorii piórkowej, został pozbawiony tytułu, a tytuł oznaczono jako wakujący[5].
|
26 maja 1932
|
13 stycznia 1933
|
Tommy Paul |
Stany Zjednoczone
|
NBA
|
0
|
13 stycznia 1933
|
11 maja 1936
|
Freddie Miller |
Stany Zjednoczone
|
NBA
|
12
|
11 maja 1936
|
29 października 1937
|
Petey Sarron |
Stany Zjednoczone
|
NBA
|
2
|
29 października 1937
|
wrzesień1938
|
Henry Armstrong |
Stany Zjednoczone
|
Uniwersalny (NBA & NYSAC)
|
0
|
Armstrong po zdobyciu tytułu mistrza świata wagi lekkiej, będąc również mistrzem w wadze półśredniej zrezygnował z tytułu w wadze piórkowej[6].
|
18 kwietnia 1939
|
kwiecień 1940
|
Joey Archibald |
Stany Zjednoczone
|
Uniwersalny
|
0
|
Archibald został mistrzem świata po pokonaniu Leo Rodaka. Stracił tytuł NBA z powodu odmowy walki z Peteyem Scalzo[7].
|
15 maja 1940
|
1 lipca 1941
|
Petey Scalzo |
Stany Zjednoczone
|
NBA
|
2
|
1 lipca 1941
|
18 listopada 1941
|
Richie Lemos |
Stany Zjednoczone
|
NBA
|
0
|
18 listopada 1941
|
18 stycznia 1943
|
Jackie Wilson |
Stany Zjednoczone
|
NBA
|
1
|
18 stycznia 1943
|
16 sierpnia 1943
|
Jackie Callura |
Kanada
|
NBA
|
1
|
16 sierpnia 1943
|
10 marca 1944
|
Phil Terranova |
Stany Zjednoczone
|
NBA
|
1
|
10 marca 1944
|
7 czerwca 1946
|
Sal Bartolo |
Stany Zjednoczone
|
NBA
|
3
|
7 czerwca 1946
|
29 października 1948
|
Willie Pep |
Stany Zjednoczone
|
Uniwersalny
|
2
|
29 października 1948
|
11 lutego 1949
|
Sandy Saddler |
Stany Zjednoczone
|
Uniwersalny
|
0
|
11 lutego 1949
|
8 września 1950
|
Willie Pep |
Stany Zjednoczone
|
Uniwersalny
|
3
|
8 września 1950
|
styczeń 1957
|
Sandy Saddler |
Stany Zjednoczone
|
Uniwersalny
|
2
|
Saddler zrezygnował z tytułu kończąc karierę po wypadku[8].
|
24 czerwca 1957
|
18 marca 1959
|
Hogan Bassey |
Nigeria
|
Uniwersalny
|
1
|
18 marca 1959
|
21 marca 1963
|
Davey Moore |
Stany Zjednoczone
|
Uniwersalny
|
5
|
21 marca 1963
|
26 września 1964
|
Sugar Ramos |
Kuba
|
Uniwersalny (WBA & WBC)
|
3
|
26 września 1964
|
14 października 1967
|
Vicente Saldívar |
Meksyk
|
Uniwersalny (WBA & WBC)
|
7
|
Saldívar ogłosił rezygnację z tytułów WBA i WBC po zwycięstwie 14 października 1967 przez TKO w 12r nad Howardem Winstone’em[9].
|
23 stycznia 1968
|
24 lipca 1968
|
Howard Winstone |
Wielka Brytania
|
WBC
|
0
|
28 marca 1968
|
27 września 1968
|
Raul Rojas |
Stany Zjednoczone
|
WBA
|
0
|
Rojas zdobył wakujący tytuł po zwycięstwie nad Kolumbijczykiem Enrique Higginsem[10].
|
24 lipca 1968
|
21 stycznia 1969
|
José Legrá |
Kuba
|
WBC
|
0
|
27 września 1968
|
2 września 1971
|
Shōzō Saijō |
Japonia
|
WBA
|
5
|
21 stycznia 1969
|
9 maja 1970
|
Johnny Famechon |
Australia
|
WBC
|
2
|
9 maja 1970
|
11 grudnia 1970
|
Vicente Saldívar |
Meksyk
|
WBC
|
0
|
11 grudnia 1970
|
19 maja 1972
|
Kuniaki Shibata |
Japonia
|
WBC
|
2
|
2 września 1971
|
19 sierpnia 1972
|
Antonio Gómez |
Wenezuela
|
WBA
|
1
|
19 maja 1972
|
16 grudnia 1972
|
Clemente Sánchez |
Meksyk
|
WBC
|
0
|
19 sierpnia 1972
|
16 lutego 1974
|
Ernesto Marcel |
Panama
|
WBA
|
4
|
Marcel po zwycięskiej walce z Alexisem Argüello 16 lutego 1974 ogłosił zakończenie kariery[11].
|
16 grudnia 1972
|
5 maja 1973
|
José Legrá |
Kuba
|
WBC
|
0
|
5 maja 1973
|
17 czerwca 1974
|
Éder Jofre |
Brazylia
|
WBC
|
1
|
Jofre decyzją WBC został pozbawiony tytułu z powodu braku zainteresowania walką z oficjalnym pretendentem[12].
|
9 lipca 1974
|
23 listopada 1974
|
Rubén Olivares |
Meksyk
|
WBA
|
0
|
7 września 1974
|
20 czerwca 1975
|
Bobby Chacon |
Stany Zjednoczone
|
WBC
|
1
|
23 listopada 1974
|
19 czerwca 1976
|
Alexis Argüello |
Nikaragua
|
WBA
|
4
|
Argüello zrezygnował z tytułu WBA przechodząc do junior lekkiej.
|
20 czerwca 1975
|
20 września 1975
|
Rubén Olivares |
Meksyk
|
WBC
|
0
|
20 września 1975
|
6 listopada 1976
|
David Kotey |
Ghana
|
WBC
|
2
|
6 listopada 1976
|
2 lutego 1980
|
Danny Lopez |
Stany Zjednoczone
|
WBC
|
8
|
15 stycznia 1977
|
17 grudnia 1977
|
Rafael Ortega |
Panama
|
WBA
|
1
|
17 grudnia 1977
|
15 kwietnia 1978
|
Cecilio Lastra |
Hiszpania
|
WBA
|
0
|
15 kwietnia 1978
|
8 czerwca 1985
|
Eusebio Pedroza |
Panama
|
WBA
|
19
|
2 lutego 1980
|
12 sierpnia 1982
|
Salvador Sánchez |
Meksyk
|
WBC
|
9
|
Sánchez zginął 12 sierpnia 1982 w wypadku samochodowym[13].
.
|
15 września 1982
|
31 marca 1984
|
Juan La Porte |
Portoryko
|
WBC
|
2
|
31 marca 1984
|
8 grudnia 1984
|
Wilfredo Gómez |
Portoryko
|
WBC
|
0
|
10 czerwca 1984
|
29 listopada 1985
|
Oh Min-keun |
Korea Południowa
|
IBF
|
2
|
Oh Min-keun został pierwszym mistrzem świata organizacji IBF po pokonaniu Indonezyjczyka Joko Artera przez KO w 2r[14].
|
8 grudnia 1984
|
1987
|
Azumah Nelson |
Ghana
|
WBC
|
6
|
Nelson zrezygnował z tytułu WBC przechodząc do kategorii junior lekkiej, w której został mistrzem świata po pokonaniu 29 lutego 1988 Meksykanina Mario Martineza.
|
8 czerwca 1985
|
23 czerwca 1986
|
Barry McGuigan |
Irlandia
|
WBA
|
2
|
29 listopada 1985
|
30 sierpnia 1986
|
Chung Ki-young |
Korea Południowa
|
IBF
|
2
|
23 czerwca 1986
|
6 marca 1987
|
Steve Cruz |
Stany Zjednoczone
|
WBA
|
0
|
30 sierpnia 1986
|
23 stycznia 1988
|
Antonio Rivera |
Portoryko
|
IBF
|
0
|
6 marca 1987
|
30 marca 1991
|
Antonio Esparragoza |
Wenezuela
|
WBA
|
7
|
23 stycznia 1988
|
4 sierpnia 1988
|
Calvin Grove |
Stany Zjednoczone
|
IBF
|
1
|
7 marca 1988
|
8 kwietnia 1989
|
Jeff Fenech |
Australia
|
WBC
|
3
|
Fenech został mistrzem świata WBC po pokonaniu Victora Callejasa przez TKO w 10 r. zrezygnował z tytułu zawieszając karierę na ponad rok[15].
|
4 sierpnia 1988
|
7 kwietnia 1990
|
Jorge Páez |
Meksyk
|
IBF
|
8
|
28 stycznia 1989
|
11 listopada 1989
|
Maurizio Stecca |
Włochy
|
WBO
|
1
|
11 listopada 1989
|
7 kwietnia 1990
|
Louie Espinoza |
Stany Zjednoczone
|
WBO
|
0
|
7 kwietnia 1990
|
8 lipca 1990
|
Jorge Páez |
Meksyk
|
IBF & WBO
|
1
|
Páez zrezygnował z tytułu przechodząc do wyższej kategorii wagowej.
|
2 czerwca 1990
|
13 listopada 1991
|
Marcos Villasana |
Meksyk
|
WBC
|
3
|
26 stycznia 1991
|
16 maja 1992
|
Maurizio Stecca |
Włochy
|
WBO
|
2
|
30 marca 1991
|
4 grudnia 1993
|
Park Yong-kyun |
Korea Południowa
|
WBA
|
8
|
3 czerwca 1991
|
12 sierpnia 1991
|
Troy Dorsey |
Stany Zjednoczone
|
IBF
|
0
|
12 sierpnia 1991
|
26 lutego 1993
|
Manuel Medina |
Meksyk
|
IBF
|
4
|
13 listopada 1991
|
28 kwietnia 1993
|
Paul Hodkinson |
Wielka Brytania
|
WBC
|
3
|
16 maja 1992
|
26 września 1992
|
Colin McMillan |
Wielka Brytania
|
WBO
|
0
|
26 września 1992
|
1993
|
Rubén Darío Palacios |
Kolumbia
|
WBO
|
0
|
Palacios stracił tytuł WBO po stwierdzeniu u niego choroby AIDS[16].
.
|
26 lutego 1993
|
8 lutego 1997
|
Tom Johnson |
Stany Zjednoczone
|
IBF
|
11
|
17 kwietnia 1993
|
30 września 1995
|
Steve Robinson |
Wielka Brytania
|
WBO
|
7
|
28 kwietnia 1993
|
4 grudnia 1993
|
Gregorio Vargas |
Meksyk
|
WBC
|
0
|
4 grudnia 1993
|
7 stycznia 1995
|
Kevin Kelley |
Stany Zjednoczone
|
WBC
|
2
|
4 grudnia 1993
|
18 maja 1996
|
Eloy Rojas |
Wenezuela
|
WBA
|
6
|
7 stycznia 1995
|
23 września 1995
|
Alejandro González |
Meksyk
|
WBC
|
2
|
23 września 1995
|
11 grudnia 1995
|
Manuel Medina |
Meksyk
|
WBC
|
0
|
30 września 1995
|
8 lutego 1997
|
Naseem Hamed |
Wielka Brytania
|
WBO
|
5
|
11 grudnia 1995
|
15 maja 1999
|
Luisito Espinosa |
Filipiny
|
WBC
|
7
|
18 maja 1996
|
3 kwietnia 1998
|
Wilfredo Vázquez |
Portoryko
|
WBA
|
4
|
Vazquez został pozbawiony tytułu WBA po zakontraktowaniu walki z Naseem Hamedem o tytuł WBO[17].
|
8 lutego 1997
|
19 lipca 1997
|
Naseem Hamed |
Wielka Brytania
|
IBF & WBO
|
2
|
Naseem Hamed zrezygnował z tytułu IBF.
|
19 lipca 1997
|
22 października 1999
|
Naseem Hamed |
Wielka Brytania
|
WBO
|
6
|
13 grudnia 1997
|
24 kwietnia 1998
|
Hector Lizarraga |
Meksyk
|
IBF
|
0
|
3 kwietnia 1998
|
9 września 2000
|
Freddie Norwood |
Stany Zjednoczone
|
WBA
|
6
|
24 kwietnia 1998
|
13 listopada 1999
|
Manuel Medina |
Meksyk
|
IBF
|
1
|
15 maja 1999
|
22 października 1999
|
Cesar Soto |
Meksyk
|
WBC
|
0
|
22 października 1999
|
2000
|
Naseem Hamed |
Wielka Brytania
|
WBC & WBO
|
0
|
Naseem Hamed zrezygnował z tytułu WBC.
|
22 października 1999
|
30 września 2000
|
Naseem Hamed |
Wielka Brytania
|
WBO
|
2
|
Naseem Hamed zrezygnował z tytułu WBO po zwycięskiej walce 19 sierpnia 2000 nad Augie Sanchezem.
|
13 listopada 1999
|
16 grudnia 2000
|
Paul Ingle |
Wielka Brytania
|
IBF
|
1
|
14 kwietnia 2000
|
17 lutego 2001
|
Guty Espadas Jr. |
Meksyk
|
WBC
|
1
|
9 września 2000
|
1 listopada 2003
|
Derrick Gainer |
Stany Zjednoczone
|
WBA
|
3
|
16 grudnia 2000
|
6 kwietnia 2001
|
Mbulelo Botile |
Południowa Afryka
|
IBF
|
0
|
17 lutego 2001
|
22 czerwca 2002
|
Érik Morales |
Meksyk
|
WBC
|
1
|
6 kwietnia 2001
|
16 listopada 2001
|
Frank Toledo |
Stany Zjednoczone
|
IBF
|
0
|
27 stycznia 2001
|
16 czerwca 2001
|
István Kovács |
Węgry
|
WBO
|
0
|
16 czerwca 2001
|
19 października 2002
|
Julio Pablo Chacón |
Argentyna
|
WBO
|
2
|
16 listopada 2001
|
27 kwietnia 2002
|
Manuel Medina |
Meksyk
|
IBF
|
0
|
27 kwietnia 2002
|
wrzesień 2002
|
Johnny Tapia |
Stany Zjednoczone
|
IBF
|
0
|
Tapia pozbawiony tytułu IBF za wybranie walki z Marco Antonio Barrerą[18].
|
22 czerwca 2002
|
22 czerwca 2002
|
Marco Antonio Barrera |
Meksyk
|
WBC
|
0
|
Barrera po zwycięskiej walce z Érikiem Moralesem zrezygnował z tytułu WBC, odmawiając jego przyjęcia[19].
|
19 października 2002
|
12 lipca 2003
|
Scott Harrison |
Wielka Brytania
|
WBO
|
1
|
16 listopada 2002
|
2003
|
Érik Morales |
Meksyk
|
WBC
|
2
|
Morales zdobył wakujący tytuł WBC po zwycięstwie nad Paulie Ayalą. Po dwóch udanych obronach przeszedł do kategorii junior lekka, gdzie również został mistrzem świata[20].
|
1 lutego 2003
|
1 listopada 2003
|
Juan Manuel Márquez |
Meksyk
|
IBF
|
1
|
12 lipca 2003
|
29 listopada 2003
|
Manuel Medina |
Meksyk
|
WBO
|
0
|
1 listopada 2003
|
7 maja 2005
|
Juan Manuel Márquez |
Meksyk
|
WBA & IBF
|
3
|
29 listopada 2003
|
2005
|
Scott Harrison |
Wielka Brytania
|
WBO
|
6
|
Harrison ogłosił zakończenie kariery sportowej po zwycięskiej walce w obronie tytułu z Nedalem Husseinem.
|
10 kwietnia 2004
|
29 stycznia 2006
|
Chi In-jin |
Korea Południowa
|
WBC
|
2
|
7 maja 2005
|
4 marca 2006
|
Juan Manuel Márquez |
Meksyk
|
WBA
|
0
|
20 stycznia 2006
|
13 maja 2006
|
Valdemir Pereira |
Brazylia
|
IBF
|
0
|
29 stycznia 2006
|
30 lipca 2006
|
Takashi Koshimoto |
Japonia
|
WBC
|
0
|
4 marca 2006
|
6 grudnia 2013
|
Chris John |
Indonezja
|
WBA Super
|
13
|
Od 2009 do 2013 John posiadał tytuł „super championa” WBA.
|
13 maja 2006
|
2 września 2006
|
Eric Aiken |
Stany Zjednoczone
|
IBF
|
0
|
30 lipca 2006
|
17 grudnia 2006
|
Rodolfo López |
Meksyk
|
WBC
|
0
|
2 września 2006
|
23 czerwca 2008
|
Robert Guerrero |
Stany Zjednoczone
|
IBF
|
3
|
Guerrero zrezygnował z tytułu i przeszedł do wyższej kategorii wagowej.
|
17 grudnia 2006
|
17 grudnia 2006
|
Chi In-jin |
Korea Południowa
|
WBC
|
0
|
Chi In-jin po zdobyciu tytułu WBC zakończył karierę[21].
.
|
21 lipca 2007
|
sierpień 2008
|
Jorge Linares |
Wenezuela
|
WBC
|
1
|
Linares zdobył wakujący tytuł WBC pokonując Meksykanina Óscara Lariosa. Zrezygnował z tytułu w sierpniu 2008 przechodząc do wyższej kategorii.
|
14 lipca 2007
|
23 stycznia 2010
|
Steven Luevano |
Stany Zjednoczone
|
WBO
|
5
|
13 sierpnia 2008
|
12 marca 2009
|
Óscar Larios |
Meksyk
|
WBC
|
0
|
23 października 2008
|
15 maja 2010
|
Cristóbal Cruz |
Meksyk
|
IBF
|
3
|
12 marca 2009
|
14 lipca 2009
|
Takahiro Aō |
Japonia
|
WBC
|
0
|
14 lipca 2009
|
2010
|
Elio Rojas |
Dominikana
|
WBC
|
1
|
Rojas z powodu poważnej kontuzji zadeklarował zawieszenie tytułu.
|
23 stycznia 2010
|
16 kwietnia 2011
|
Juan Manuel López |
Portoryko
|
WBO
|
2
|
17 kwietnia 2009
|
11 czerwca 2011
|
Yuriorkis Gamboa |
Kuba
|
WBA
|
5
|
17 kwietnia 2009 pokonał Jose Rojasa przez TKO w 10 r. i został tymczasowym mistrzem świata WBA, później regularnym, a następnie 11 września 2010 po pokonaniu Orlando Salido otrzymał tytuł „super champion”. 11 czerwca 2011 został pozbawiony tytułów WBA[22].
|
15 maja 2010
|
10 września 2010
|
Orlando Salido |
Meksyk
|
IBF
|
0
|
11 września 2010
|
26 marca 2011
|
Yuriorkis Gamboa |
Kuba
|
IBF
|
0
|
26 marca 2011 Gamboa pozbawiony został tytułu IBF.
|
26 listopada 2010
|
8 kwietnia 2011
|
Hozumi Hasegawa |
Japonia
|
WBC
|
0
|
Hasegawa zdobył wakujący po zawieszeniu przez Elio Rojasa tytuł WBC pokonując Juana Carlosa Burgosa[23].
|
4 grudnia 2010
|
14 października 2011
|
Jonathan Victor Barros |
Argentyna
|
WBA
|
2
|
Barros po zwycięstwie nad Irvingiem Berrym zdobył tytuł mistrza WBA.
|
8 kwietnia 2011
|
15 września 2012
|
Jhonny González |
Meksyk
|
WBC
|
4
|
16 kwietnia 2011
|
19 stycznia 2013
|
Orlando Salido |
Meksyk
|
WBO
|
2
|
29 lipca 2011
|
1 marca 2013
|
Billy Dib |
Australia
|
IBF
|
2
|
Dib zdobył wakujący tytuł IBF pokonując Meksykanina Jorge Laciervę[24].
|
14 października 2011
|
październik 2012
|
Celestino Caballero |
Panama
|
WBA
|
1
|
Caballero zwakował tytuł zarzucając federacji WBA łamanie przepisów[25].
|
15 września 2012
|
4 maja 2013
|
Daniel Ponce de León |
Meksyk
|
WBC
|
0
|
8 grudnia 2012
|
10 października 2014
|
Nicholas Walters |
Jamajka
|
WBA
|
2
|
Walters zdobył wakujący tytuł zwyciężając przez techniczny nokaut w siódmej rundzie Daulisa Prescota (Kolumbia)[26]. 10 października 2014 został supermistrzem WBA po pokonaniu Nonito Donaire.
|
19 stycznia 2013
|
14 czerwca 2013
|
Miguel Ángel García |
Stany Zjednoczone
|
WBO
|
0
|
14 czerwca 2013 García został pozbawiony tytułu mistrza z powodu nieutrzymania wagi.
|
1 marca 2013
|
30 maja 2015
|
Jewgienij Gradowicz |
Rosja
|
IBF
|
4
|
4 maja 2013
|
24 sierpnia 2013
|
Abner Mares |
Meksyk
|
WBC
|
0
|
24 sierpnia 2013
|
28 marca 2015
|
Jhonny González |
Meksyk
|
WBC
|
2
|
12 października 2013
|
28 lutego 2014
|
Orlando Salido |
Meksyk
|
WBO
|
0
|
Salido zdobył wakujący tytuł WBO po pokonaniu Orlando Cruza. 28 lutego 2014 został pozbawiony tytułu mistrza z powodu nieutrzymania wagi.
|
6 grudnia 2013
|
31 maja 2014
|
Simpiwe Vetyeka |
Południowa Afryka
|
WBA Super
|
0
|
31 maja 2014
|
10 października 2014
|
Nonito Donaire |
Filipiny
|
WBA Super
|
0
|
21 czerwca 2014
|
Nadal
|
Wasyl Łomaczenko |
Ukraina
|
WBO
|
2
|
Łomaczenko zdobył wakujący tytuł WBO po pokonaniu Gary’ego Russella Jra.
|
10 października 2014
|
13 czerwca 2015
|
Nicholas Walters |
Jamajka
|
WBA Super
|
0
|
Walters został pozbawiony tytułu supermistrza WBA 13 czerwca 2015, gdyż nie utrzymał limitu wagi.
|
21 lutego 2015
|
Nadal
|
Jesus Cuellar |
Argentyna
|
WBA
|
1
|
Cueller od 23 sierpnia 2013 po pokonaniu Claudio Marrero był mistrzem tymczasowym. 21 lutego 2015 po tym, jak Nicholas Walters zdobył tytuł supermistrza, został mistrzem regularnym.
|
28 marca 2015
|
Nadal
|
Gary Russell Jr. |
Stany Zjednoczone
|
WBC
|
0
|
30 maja 2015
|
Nadal
|
Lee Selby |
Wielka Brytania
|
IBF
|
0
|