Lubomir Pipkow
Lubomir Panajotow Pipkow, bułg. Любомир Панайотов Пипков (ur. 19 września 1904 w Łoweczu, zm. 9 maja 1974 w Sofii[1][2]) – bułgarski kompozytor, pianista i pedagog muzyczny.
| Imię i nazwisko |
Lubomir Panajotow Pipkow |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
19 września 1904 |
| Pochodzenie | |
| Data i miejsce śmierci |
9 maja 1974 |
| Gatunki | |
| Zawód |
Życiorys edytuj
Syn kompozytora Panajota Pipkowa, początkowo uczył się od ojca kompozycji i gry na fortepianie[1][2]. W latach 1919–1926 był studentem konserwatorium w Sofii[1][2], gdzie jego nauczycielami byli Henrich Wizner (fortepian) i Dobri Christow (teoria)[1]. Od 1926 do 1932 roku przebywał w Paryżu, gdzie studiował w École Normale de Musique u Nadii Boulanger i Paula Dukasa (kompozycja) oraz Yvonne Lefébure (fortepian)[1][2]. W roku 1932 wrócił do kraju, w latach 1944–1947 był dyrektorem opery w Sofii[1][2]. Od 1948 roku był profesorem zespołów wokalnych w konserwatorium sofijskim[1]. Był jednym ze współzałożycieli powołanego w 1933 roku towarzystwa Sywremenna Muzika, przekształconego później w związek kompozytorów bułgarskich, którego przewodniczącym był w latach 1947–1954[1]. W 1950 roku otrzymał tytuł Zasłużonego Artysty, a w 1952 roku Ludowego Artysty[1].
Twórczość edytuj
Należał do współtwórców bułgarskiego stylu narodowego, był pierwszym bułgarskim kompozytorem, który napisał kwartet smyczkowy[1]. W swoich kompozycjach czerpał z bułgarskiego folkloru muzycznego, wprowadzał motywy z ludowych pieśni i tańców, tworząc złożone układy politonalne i polimodalne[1][2]. Wiele z jego kompozycji ma podniosły, heroiczno-epicki charakter, czerpiący z tematyki legendarnej, narodowej i antyfaszystowskiej, po 1945 roku podporządkował się wymaganiom socrealizmu[1]. W połowie lat 50. odszedł od inspiracji tematyką ludową, wprowadzając w swoich kompozycjach bardziej współczesne środki wyrazu[1].
Wybrane kompozycje edytuj
(na podstawie materiałów źródłowych[1][2])
Utwory orkiestrowe
- 4 symfonie (I 1940, II 1955, III na 2 fortepiany, trąbkę, orkiestrę smyczkową i perkusję 1965, IV na orkiestrę smyczkową 1970)
- suita Prolet nad Trakija na orkiestrę kameralną (1935)
- Uwertura heroiczna (1949)
- wariacje Pytuwane iz Ałbanija na orkiestrę smyczkową (1950)
- Koncert na skrzypce i orkiestrę (1951)
- Koncert na fortepian i orkiestrę (1954)
- Koncert na wiolonczelę i orkiestrę (1960)
- Koncert na klarnet i orkiestrę kameralną (1966)
Utwory kameralne
- 3 kwartety smyczkowe (I 1928, II 1948, III z kotłami 1965)
- Koncert na instrumenty dęte drewniane, perkusję i fortepian (1929)
- Sonata na skrzypce i fortepian (1929)
- Trio fortepianowe (1930)
- Kwartet fortepianowy (1938)
- Burleska na skrzypce i fortepian (1948)
- Grobyt na partizanina na róg i fortepian (1948)
Utwory fortepianowe
- 22 wariacje (1923)
- Suita bułgarska (1928)
- Pastorał (1944)
- Starinen tanc (1946)
- Prelud (1948)
- Metroritmiczni kartini i studii (1972)
- Proletni priumici (1972)
- Ot 1 do 15 (1973)
Utwory chóralne
- 4 madrygały (1968)
- 3 pieśni ludowe Djawołsko dyrwo (1971)
- 4 Prigłuszeni pesni na chór żeński (1972)
Utwory wokalno-instrumentalne
- Swatba na chór mieszany i orkiestrę (1934)
- suita pieśni ludowych Chajduszka pianina na głos i orkiestrę kameralną (1936)
- 5 pieśni na głos i orkiestrę kameralną (1938)
- Oratorija za naszeto wreme na recytatora, bas, chór mieszany, chór dziecięcy i orkiestrę (1959)
- 5 pieśni na sopran, bas i orkiestrę kameralną (1964)
Opery
- Janinite dewet bratja (wyst. Sofia 1937)
- Momcził (wyst. Sofia 1948)
- Antygona 43 (wyst. Ruse 1963)
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 8. Część biograficzna pe–r. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2004, s. 116–117. ISBN 978-83-224-0837-7.
- ↑ a b c d e f g Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 4 Levy–Pisa. New York: Schirmer Books, 2001, s. 2804–2805. ISBN 0-02-865529-X.}