Loreczka błękitna
Loreczka błękitna[4] (Vini ultramarina) – gatunek małego ptaka z rodziny papug wschodnich (Psittaculidae). Opisana przez Heinricha Kuhla w 1820 roku. Jest gatunkiem endemicznym występującym jedynie na Markizach w Polinezji Francuskiej. Krytycznie zagrożona wyginięciem; prawdopodobnie przetrwała jedynie na wyspie Ua Huka. Nie wyróżnia się podgatunków[2][5].
| Vini ultramarina[1] | |||
| (Kuhl, 1820) | |||
 Okaz z Muzeum Historii Naturalnej w Lejdzie | |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Podtyp | |||
| Gromada | |||
| Podgromada | |||
| Infragromada | |||
| Rząd | |||
| Rodzina | |||
| Podrodzina | |||
| Plemię | |||
| Rodzaj | |||
| Gatunek |
loreczka błękitna | ||
| Synonimy | |||
| |||
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3] | |||
 | |||
Morfologia edytuj
Wygląd zewnętrzny: Mała papuga z krótkim ogonem. Górna część tułowia, skrzydła oraz czoło lazurowe. Niebieski tył głowy, nogi i pierś. Policzki i górna część piersi bogato nakrapiane czarnymi cętkami na białym tle. Brzuch biały z niebieskimi, poziomymi pręgami. Dziób, nogi i oczy są czerwone.
Dymorfizm płciowy nie jest zaznaczony.
Rozmiary:
- Długość ciała: 17–18 cm
Masa ciała:
- 35–40 g.
Pożywienie edytuj
Loreczka błękitna żywi się miękkimi owocami, przede wszystkim mango, nektarem, pyłkiem kwiatów. Preferuje nektar palmy kokosowej, bananowca oraz miejscowego gatunku ketmii (Hibiscus tileaceus).
Biotop edytuj
Loreczka błękitna zasiedla zalesione obszary wysp.
Rozród edytuj
Gniazda zakłada w dziuplach. Preferuje zakładanie gniazd w drzewach chlebowca właściwego (Artocarpus altilis), matoa (Pometia pinnata), pandana (Pandanus tectorius) i ketmii (Hibiscus tileacus). Samica składa 2 okrągłe jaja o wymiarach 22,5 × 18,5 mm[6].
Status edytuj
Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) od 2017 roku uznaje loreczkę błękitną za gatunek krytycznie zagrożony wyginięciem (CR – critically endangered); wcześniej, od 1994 roku miała ona status gatunku zagrożonego (EN – endangered). W drugiej połowie XX wieku występowała na wyspach Ua Pou, Nuku Hiva, Ua Huka i Fatu Hiva. Prawdopodobnie przetrwała jedynie na Ua Huka. Liczebność populacji szacuje się na 1000–2499 osobników, a jej trend uznaje się obecnie za stabilny. Głównym zagrożeniem dla loreczki błękitnej jest obecność szczura śniadego. Ponadto zagrożenie stanowią pożary lasów i traw oraz nadmierny wypas zwierząt[3]. Została wpisana do Załącznika I konwencji waszyngtońskiej[7].
Przypisy edytuj
- ↑ Vini ultramarina, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ a b Ultramarine Lorikeet (Vini ultramarina). IBC: The Internet Bird Collection. [dostęp 2020-10-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-16)]. (ang.).
- ↑ a b Vini ultramarina, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
- ↑ Systematyka i nazewnictwo polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Plemię: Loriini Selby, 1836 (wersja: 2020-07-29). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2020-10-04].
- ↑ F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): Parrots, cockatoos. IOC World Bird List (v10.2). [dostęp 2020-10-03]. (ang.).
- ↑ Ultramarine Lorikeet (Vini ultramarina). [w:] Parrot Encyclopedia [on-line]. World Parrot Trust. [dostęp 2020-10-04]. (ang.).
- ↑ Vini ultramarina. [w:] Species+ [on-line]. UNEP-WCMC, CITES Secretariat. [dostęp 2020-10-04]. (ang.).
Bibliografia edytuj
- Tony Juniper, Mike Parr: Parrots: A Guide to Parrots of the World. New Heven: Yale University Press, 1998. ISBN 0-300-07453-0.
- Joseph Michael Forshaw: Parrots of the World: An Identification Guide. Princeton, N. J.: Princeton University Press, 2006. ISBN 0-691-09251-6.
Linki zewnętrzne edytuj
- Zdjęcia i materiały multimedialne. [w:] eBird [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. (ang.).
- Species factsheet: Vini ultramarina. BirdLife International. [dostęp 2020-10-04]. (ang.).