Wikipedia

Ludwik Antoni Stankiewicz

Officer of the Polish Army

Ludwik Antoni Stankiewicz (ur. 8 października 1908 w Krakowie, zm. 3 stycznia 1956 w Londynie) – podpułkownik dyplomowany broni pancernych Polskich Sił Zbrojnych.

Ludwik Antoni Stankiewicz
ilustracja
podpułkownik dyplomowany broni pancernych podpułkownik dyplomowany broni pancernych
Data i miejsce urodzenia

8 października 1908
Kraków

Data i miejsce śmierci

3 stycznia 1956
Londyn

Przebieg służby
Lata służby

1926–1947

Siły zbrojne

Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne

Jednostki

27 Pułk Piechoty
3 Batalion Czołgów i Samochodów Pancernych
10 Brygada Kawalerii
10 Brygada Kawalerii Pancernej we Francji
1 Pułk Artylerii Przeciwpancernej
10 Brygada Kawalerii Pancernej (PSZ)
1 Dywizja Pancerna
10 Pułk Dragonów
Polskie Dowództwo Likwidacyjne w Niemczech
Polski Korpus Przysposobienia i Rozmieszczenia
5 Grupa Dywizja

Stanowiska

dowódca plutonu
instruktor
oficer operacyjny
szef sztabu dywizji
dowódca pułku

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa
kampania wrześniowa
kampania francuska 1940
front zachodni
lądowanie w Normandii
bitwa pod Falaise

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami Kawaler Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja)
Krzyż Wojenny 1939–1945 z brązową palmą (Francja)
Krzyż Wojenny 1939–1945 (Francja) Oficer Orderu Korony (Belgia) Krzyż Wojenny z brązową palmą (Belgia) (1940-1945) Oficer Orderu Oranje-Nassau (Holandia) Order Wybitnej Służby (Wielka Brytania)

Życiorys edytuj

Urodził się 8 lub 18 października 1908[a], jako syn Bronisława i Heleny z Lachów. Zdał maturę w V Państwowym Gimnazjum im. Jana Kochanowskiego w Krakowie w 1926. W tym samym roku został przyjęty do Wojska Polskiego. Po Szkole Oficerskiej Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej do połowy 1929 awansowany na podporucznika piechoty został przydzielony do a otrzymał przydział do 27 pułku piechoty w garnizonie Częstochowa i w tej jednostce służył w kolejnych latach (1932[1]). Został awansowany do stopnia porucznika piechoty ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1932[2]. Odbył kurs w Centralnej Szkole Czołgów i Samochodów w Warszawie. Od marca 1934 służył w 3 batalionie czołgów i samochodów pancernych w Warszawie na stanowisku dowódcy plutonu i jako oficer-instruktor. Odbył XVIII Kurs Normalny w Wyższej Szkoły Wojennej od 1937 do 1939 uzyskując tytuł oficera dyplomowanego w stopniu kapitana broni pancernych po awansie z 19 marca 1938.

W obliczu zagrożenia konfliktem zbrojnym w okresie mobilizacji w sierpniu 1939 został przydzielony do sztabu 10 Brygady Kawalerii służąc jako oficer operacyjny. Po wybuchu II wojny światowej brał udział w walkach kampanii wrześniowej. Po klęsce Polski przedostał się na Węgry, a następnie do Francji. Został oficerem operacyjnym w odtworzonej 10 Brygady Kawalerii Pancernej we Francji. W 1940 brał udział w walkach kampanii francuskiej. Po upadku Francji ewakuował się przez Hiszpanię i Portugalię do Wielkiej Brytanii. W okresie od sierpnia do grudnia 1940 pełnił funkcję dowódcy 10 szwadronu przeciwpancernego. W Wielkiej Brytanii został analogicznie oficerem operacyjnym utworzonej 10 Brygady Kawalerii Pancernej. Od grudnia 1940 do sierpnia 1941 tymczasowo służył w Oddziale III Sztabu Naczelnego Wodza Polskich Sił Zbrojnych jako wykładowca taktyki broni pancernej podczas I kursu Wyższej Szkoły Wojennej. W czasie od lutego 1942 do lipca 1943 pełnił funkcję oficera operacyjnego w 1 Dywizji Pancernej gen. Stanisława Maczka. Został awansowany do stopnia majora dyplomowanego broni pancernej od 1 stycznia 1943. Kształcił się w brytyjskich i amerykańskich szkołach od 1943 do 1944. 19 lipca 1944 został szefem sztabu 1 Dywizji Pancernej (jego poprzednikiem był zmarły wówczas płk dypl. Jerzy Levittoux). Brał udział w działaniach wojennych dywizji podczas walk na froncie zachodnim: w Normandii, a następnie w Belgii, Holandii i Niemczech. Został awansowany do stopnia podpułkownika 7 września 1944.

Po kapitulacji III Rzeszy do 27 września 1945 pozostawał szefem sztabu dywizji. sprawował stanowisko dowódcy 10 pułku dragonów (według różnych źródeł od 4 października 1945 do 20 grudnia 1946 lub od 8 września 1945 do 1 lipca 1946). Następnie ponownie był szefem sztabu macierzystej dywizji do 10 czerwca 1947. Był współautorem publikacji pt. 1. Dywizja Pancerna w walce z 1947. W czasie od kwietnia do września 1947 służył w Polskim Dowództwie Likwidacyjnym w Niemczech jako szef sztabu oraz II pomocnik dowódcy. Przeniesiony do Wielkiej Brytanii służył w Polskim Korpusie Przysposobienia i Rozmieszczenia od września 1947 do września 1949, w tym jako szef sztabu 5 Grupy Dywizji do stycznia 1949, następnie w Kwaterze Głównej Zgrupowania PKPR w Zachodnim Okręgu Wojskowym. 1 października 1949 został starszym pomocnikiem w Polskiej Sekcji Łącznikowej przy brytyjskim War Office do spraw likwidacji PKPR. Z dniem 30 czerwca 1950 został zdemobilizowany.

Pozostał na emigracji w Wielkiej Brytanii. Został zatrudniony w przedsiębiorstwie V. and F. Monaco Motors. Działał w Zawiązku Sztabu Głównego Wojska Polskiego na uchodźstwie. Funkcjonował na rzecz planowania przyszłej Armii Wyzwolenia. Zaangażował się w działalność kombatancką w ramach Koła 10 Pułku Dragonów.

Zmarł 3 stycznia 1956 w Londynie. Został pochowany na Cmentarzu Brompton w Londynie.

Jego żoną została w 1935 Julia z Urbanowiczów (1908–), a bratem był Wacław Stankiewicz (1906–1991), sędzia, podczas wojny także oficer 1 Dywizji Pancernej w stopniu podporucznika.

Ordery i odznaczenia edytuj

Uwagi edytuj

  1. ↑ Datę dzienną urodzenia 8 października podał Internetowy Polski Słownik Biograficzny, a datę 18 października wskazał Rocznik Oficerski 1932.

Przypisy edytuj

  1. ↑ Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932, s. 557.
  2. ↑ Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932, s. 121.
  3. ↑ a b Antoni Grudziński: Lista żołnierzy odznaczonych. s. 255. [dostęp 2015-09-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)].
  4. ↑ Lista nazwisk osób odznaczonych Orderem Virtuti Militari. stankiewicze.com. [dostęp 2015-08-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-05-06)].
  5. ↑ Antoni Grudziński: Lista żołnierzy odznaczonych. s. 253. [dostęp 2015-09-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)].
  6. ↑ Antoni Grudziński: Lista żołnierzy odznaczonych. s. 282. [dostęp 2015-09-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)].
  7. ↑ a b Antoni Grudziński: Lista żołnierzy odznaczonych. s. 292. [dostęp 2015-09-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)].
  8. ↑ Antoni Grudziński: Lista żołnierzy odznaczonych. s. 257. [dostęp 2015-09-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)].
  9. ↑ Antoni Grudziński: Lista żołnierzy odznaczonych. s. 288. [dostęp 2015-09-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)].
  10. ↑ Antoni Grudziński: Lista żołnierzy odznaczonych. s. 290. [dostęp 2015-09-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)].
  11. ↑ Antoni Grudziński: Lista żołnierzy odznaczonych. s. 293. [dostęp 2015-09-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)].
  12. ↑ Antoni Grudziński: Lista żołnierzy odznaczonych. s. 291. [dostęp 2015-09-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)].

Bibliografia edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Ludwik_Antoni_Stankiewicz&oldid=72442440”