Ludwik Grynkiewicz-Sudnik
Ludwik Grynkiewicz-Sudnik vel Ludwik Grinkiewicz[1] (ur. 31 marca 1895 w Werbajewie, w powiecie słuckim, zm. wiosną 1940 w Katyniu) – major piechoty Wojska Polskiego.
 major piechoty
| |
| Data i miejsce urodzenia |
31 marca 1895 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
1940 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
2 pułk strzelców Polskich |
| Stanowiska |
dowódca batalionu piechoty |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
      
| |
Życiorys
edytujUrodził się w rodzinie Antoniego i Heleny z Łazowskich[2]. Uczestnik I wojny światowej. Żołnierz armii gen. Hallera we Francji. Dowódca kompanii 2 pułku strzelców polskich. 30 lipca 1920 roku został przyjęty do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia porucznika, z zaliczeniem do rezerwy armii i jednoczesnym powołaniem do służby czynnej na czas wojny, aż do demobilizacji, i przydzielony do 44 pułku Strzelców Kresowych[3].
W okresie międzywojennym pozostał w wojsku i kontynuował służbę w 44 Pułku w Równem[4][5][6][7]. 31 marca 1924 roku został mianowany kapitanem ze starszeństwem z 1 lipca 1923 roku i 234. lokatą w korpusie oficerów piechoty[8]. 11 kwietnia 1933 roku został przeniesiony do Dowództwa 13 Dywizji Piechoty w Równem[9][10][11]. Później został przeniesiony do 45 pułku piechoty Strzelców Kresowych w Równem, w którym do 14 sierpnia 1939 roku dowodził III batalionem[12].
W czasie kampanii wrześniowej 1939 roku walczył na stanowisku kwatermistrza 204 pułku piechoty. Aresztowany przez Sowietów 18 września 1939 w Równem, osadzony w Kozielsku. W lutym 1940 rodzina otrzymała ostatnią wiadomość od Grynkiewicza. Między 11 a 12 kwietnia 1940 przekazany do dyspozycji naczelnika smoleńskiego obwodu NKWD – lista wywózkowa 022/3, poz. 64, nr akt 4381[13] z 9.04.1940[14]. Został zamordowany między 13 a 14 kwietnia 1940 przez NKWD w lesie katyńskim. Zidentyfikowany podczas ekshumacji prowadzonej przez Niemców w 1943, zapis w dzienniku ekshumacji pod datą 08.05.1943. Przy szczątkach pismo z dowództwa 13 Dywizji Piechoty, listy, notatnik[15]. Figuruje na liście AM-208-1545 i liście Komisji Technicznej PCK pod numerem 01545. Nazwisko Grynkiewicza znajduje się na liście ofiar (pod nr 1545) opublikowanej w Gońcu Krakowskim nr 141 i w Nowym Kurierze Warszawskim nr 146 z 1943. Krewni do 1946 poszukiwali informacji przez Biuro Informacji i Badań Polskiego Czerwonego Krzyża w Warszawie. Sąd grodzki w Szczecinie 15 grudnia 1947 uznał go za zmarłego[16].
Ludwik Grynkiewicz-Sudnik był żonaty z Marią z Izdebskich, z którą miał córkę Marię i syna Bohdana[2].
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Walecznych (trzykrotnie)
- Srebrny Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)[17]
- Krzyż Kampanii Wrześniowej – pośmiertnie 1 stycznia 1986[18]
- Krzyż Wojenny z trzema gwiazdkami (Francja)
- Medal Pamiątkowy Wielkiej Wojny (Francja)
- Medal Zwycięstwa („Médaille Interalliée”)
Upamiętnienie
edytuj5 października 2007 roku Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie do stopnia podpułkownika[19]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 roku, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
Dąb Pamięci posadzony przez Gimnazjum im. Prof. Stefana Myczkowskiego, Czarna Górna 126. Certyfikat nr 000824/000423/WE/2009[20].
Zobacz też
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 3 sierpnia 1931 roku, s. 258 sprostowano nazwisko i datę urodzenia z „Grinkiewicz” ur. 18 marca 1895 roku na „Grynkiewicz-Sudnik” ur. 31 marca 1895 roku.
- ↑ a b Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 190.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 30 z 11 sierpnia 1920 roku, s. 706, 719.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 254, 428.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 235, 367.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 60, 204.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 50, 574.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 32 z 2 kwietnia 1924 roku, s. 174.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 11 kwietnia 1933 roku, s. 82.
- ↑ Lista starszeństwa 1933 ↓, s. 46.
- ↑ Lista starszeństwa 1935 ↓, s. 45.
- ↑ Jarno 2012 ↓, s. 131-132.
- ↑ Jędrzej Tucholski, Mord w Katyniu, 1991, s. 645.
- ↑ УБИТЫ В КАТЫНИ, Moskwa 2015, s. 286.
- ↑ Amtliches Material zum Massenmord von Katyn, Berlin 1943, s. 208.
- ↑ Wołągiewicz Ryszard, Katyń w albumach rodzinnych, Szczecin 1991, s. 133.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 636 „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”.
- ↑ Zarządzenie Ministra Spraw Wojskowych Nr 1/86 w sprawie nadania odznaki pamiątkowej „Krzyż Kampanii Wrześniowej 1939”. „Dziennik Ustaw RP”. 2, s. 30, 1986-04-10. Londyn: Minister Sprawiedliwości..
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 roku w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ Tomasz Lewandowski, Adam Nielski, Katyń - strona główna [online], www.katyn-pamietam.pl [dostęp 2017-12-11] [zarchiwizowane z adresu 2009-11-19] (ang.).
Bibliografia
edytuj- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty 1 lipca 1933. Warszawa: Przegląd Piechoty, 1933.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty. 5 czerwiec 1935. Dodatek bezpłatny dla prenumeratorów „Przeglądu Piechoty”. Jagiellońska Biblioteka Cyfrowa, 1935. [dostęp 2016-06-05].
- Adam Moszyński (oprac.): Lista Katyńska. Jeńcy obozów Kozielsk, Ostaszków, Starobielsk, zaginieni w Rosji sowieckiej. Warszawa: Agencja Omnipress – Spółdzielnia Pracy Dziennikarzy, Polskie Towarzystwo Historyczne, 1989. ISBN 83-85028-81-1.
- Jędrzej Tucholski: Mord w Katyniu. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1991. ISBN 83-211-1408-3.
- Ryszard Wołągiewicz: Katyń w albumach rodzinnych, Szczecin 1991.
- Jan Kiński, Helena Malanowska, Urszula Olech, Wacław Ryżewski, Janina Snitko-Rzeszut, Teresa Żach: Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Marek Tarczyński (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2000. ISBN 83-905590-7-2.
- Witold Jarno. 45. Pułk Strzelców Kresowych w obronie Tomaszowa Mazowieckiego we wrześniu 1939 r.. „Przegląd Nauk Historycznych”. 2, s. 127–161, 2012.
- УБИТЫ В КАТЫНИ, Москва Общество «Мемориал» – Издательство «Звенья» 2015, ISBN 978-5-78700-123-5.