Luzytanie
Luzytanie (łac. Lusitani) – starożytny lud indoeuropejski, mówiący językiem luzytańskim, żyjący w zachodniej części Półwyspu Iberyjskiego.
Rozmieszczenie plemion na Półwyspie Iberyjskim ok. 200 r. p.n.e.
Po długim oporze podbity przez Rzym (139 p.n.e.), uległ romanizacji.
Najbardziej znanym przedstawicielem tego ludu jest wódz luzytański Wiriatus.
Luzytanie składali ofiary z jeńców, ich wnętrzności wykorzystywali do wróżenia. Strabon, na podstawie prac Artemidora, opisuje Luzytanów w Geographia jako lud pijący piwo, używający masła i wypiekający chleb ze zmielonych żołędzi[1].
Zobacz teżEdytuj
PrzypisyEdytuj
- ↑ Peter Zralek: Portugalia dla turystów w Algavre. Wyd. I. Gdynia: Wydawnictwo Delfy, 2009, s. 16. ISBN 978-83-922200-4-6.
BibliografiaEdytuj
- Tadeusz Miłkowski, Paweł Machcewicz: Historia Hiszpanii. Wyd. I. Wrocław: Ossolineum, 1998, s. 19. ISBN 83-04-04403-X.
- Krzysztof Tomasz Witczak, Język i religia Luzytanów. Studium historyczno-porównawcze, Łódź: Wydawnictwo UŁ, 2005, ISBN 83-7171-837-3, OCLC 69373790.