Luzytanie
Rozmieszczenie plemion na Półwyspie Iberyjskim ok. 200 r. p.n.e.
Luzytanie (łac. Lusitani) – starożytny lud indoeuropejski, mówiący językiem luzytańskim, żyjący w zachodniej części Półwyspu Iberyjskiego.
Po długim oporze podbity przez Rzym (139 p.n.e.), uległ romanizacji.
Najbardziej znanym przedstawicielem tego ludu jest wódz luzytański Wiriatus.
Luzytanie składali ofiary z jeńców, ich wnętrzności wykorzystywali do wróżenia. Strabon, na podstawie prac Artemidora, opisuje Luzytanów w Geographia jako lud pijący piwo, używający masła i wypiekający chleb ze zmielonych żołędzi[1].
Zobacz teżEdytuj
PrzypisyEdytuj
- ↑ Peter Zralek: Portugalia dla turystów w Algavre. Wyd. I. Gdynia: Wydawnictwo Delfy, 2009, s. 16. ISBN 978-83-922200-4-6.
BibliografiaEdytuj
- Tadeusz Miłkowski, Paweł Machcewicz: Historia Hiszpanii. Wyd. I. Wrocław: Ossolineum, 1998, s. 19. ISBN 83-04-04403-X.
- Krzysztof Tomasz Witczak, Język i religia Luzytanów. Studium historyczno-porównawcze, Łódź: Wydawnictwo UŁ, 2005, ISBN 83-7171-837-3, OCLC 69373790.