Małgorzata Willaume

polska historyk

Małgorzata Julia Willaume (ur. 17 stycznia 1951 w Łodzi, zm. 21 grudnia 2020[1][2]) – polska historyczka, wykładowczyni, badaczka dziejów Rumunii.

Małgorzata Willaume
Państwo działania

 Polska

Data i miejsce urodzenia

17 stycznia 1951
Łódź

Data śmierci

21 grudnia 2020

profesor nauk humanistycznych
Specjalność: historia
Alma Mater

Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie

Doktorat

1 czerwca 1980

Habilitacja

1990

Profesura

4 kwietnia 2005

Uczelnia

Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie

Odznaczenia
Złoty Krzyż Zasługi Medal Komisji Edukacji Narodowej

Życiorys

edytuj

Była córką historyka i działacza politycznego Juliusza Willaume[3]. Kiedy miała dwa lata, jej rodzina przeprowadziła się do Lublina[3]. Studia historyczne na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie ukończyła w 1973[3]. Po uzyskaniu magisterium zaczęła pracę w Katedrze Historii Powszechnej Nowożytnej[3]. Doktorat obroniła w 1980 pod kierunkiem Wiesława Śladkowskiego[3]. Nosił on tytuł Stosunki polityczne polsko-rumuńskie w dobie Wiosny Ludów[3].W latach 80. była stypendystką rządu francuskiego w Paryżu, gdzie badała dzieje polsko-francuskiej wymiany intelektualnej w międzywojniu[4]. Habilitację uzyskała w 1990[4]. Tytuł naukowy profesora uzyskała w 2005. Na uczelni była zatrudniona do przejścia na emeryturę w 2020[3].

Specjalizowała się w historii nowożytnej i najnowszej. Opracowała i wydała dzienniki oraz korespondencję Zygmunta Lubicz-Zaleskiego[5]. Jest autorką przekrojowej monografii poświęconej dziejom Rumunii[6]. Należała do redakcji czasopisma „Dzieje Najnowsze[6].

Była członkinią Komisji do Badań Diaspory Polskiej Polskiej Akademii Umiejętności, członkinią prezydium Komitetu Nauk Historycznych Polskiej Akademii Nauk oraz członkinią zarządu Towarzystwa Instytutu Europy Środkowo-Wschodniej. Pełniła funkcję kierowniczki Zakładu Historii Powszechnej XIX wieku w Instytucie Historii Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie[7]. W 2012 została członkiem prezydium Komitetu Nauk Historycznych PAN[8]. Współpracowała z lubelskim oddziałem Alliance française i Towarzystwem Przyjaźni Polsko-Francuskiej[9]. Była także redaktorem naczelnym sekcji historycznej (sectio F.) wydawanego przez uczelnię czasopisma Annales Universitatis Mariae Curie-Skłodowska[10].

Odznaczona została Złotym Krzyżem Zasługi i Medalem Komisji Edukacji Narodowej.

Ważniejsze publikacje

edytuj
  • Polacy w Rumunii (1981)
  • Drogi do niepodległości: polskie i rumuńskie koncepcje polityczne i ich realizacja w latach 1837–1849 (1984)
  • Humaniści polscy nad Sekwaną w latach 1919–1939 : o polsko-francuskich kontaktach w dziedzinie nauk humanistycznych (1989)
  • Polska obecność w kulturze Francji: XVIII–XX wiek (do 1939 r.) (1991, wraz z Wiesławem Śladkowskim i Stanisławem Wiśniewskim)
  • Rumunia (2004)
  • Nowe kraje Unii Europejskiej – Bułgaria, Rumunia (2007, wraz z Adamem Koseskim)

Przypisy

edytuj
  1. Małgorzata Willaume. Nekrolog. nekrologi.net. [dostęp 2021-06-22]. (pol.).
  2. Zmarła śp. prof. dr hab. Małgorzata Willaume. umcs.pl. [dostęp 2020-12-25]. (pol.).
  3. a b c d e f g Bednarz i Nossowska 2021 ↓, s. 839.
  4. a b Bednarz i Nossowska 2021 ↓, s. 840.
  5. Bednarz i Nossowska 2021 ↓, s. 841.
  6. a b Bednarz i Nossowska 2021 ↓, s. 842.
  7. Zakład Historii Powszechnej XIX wieku UMCS. UMCS, 2007. [dostęp 2022-05-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-09-26)]. (pol.).
  8. Prezydium. www.knh.pan.pl. [dostęp 2015-10-23].
  9. Bednarz i Nossowska 2021 ↓, s. 843.
  10. Profil osobowy na stronie UMCS. umcs.lublin.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-11-26)]. dostęp dnia 21.01.2014 r.

Bibliografia

edytuj