Marie Logoreci
Marie Logoreci z d. Curcija, pseud. Tushi (ur. 23 września 1920 w Szkodrze, zm. 19 czerwca 1988 w Tiranie[1]) – albańska aktorka i wokalistka (sopran).
| Imię i nazwisko |
Marie Çurçija |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci |
19 czerwca 1988 |
| Zawód |
aktorka, wokalistka |
| Współmałżonek |
Kole Logoreci |
| Lata aktywności |
1945–1978 |
| Zespół artystyczny | |
| Teatr Narodowy w Tiranie | |
| Odznaczenia | |
| Order Nderi i Kombit | |
| Strona internetowa | |
ŻyciorysEdytuj
Pochodziła z rodziny rzemieślniczej, była córką Paloka i Rosy[2]. Szkołę średnią ukończyła w rodzinnej Szkodrze. Tam też związała się z amatorską grupą teatralną, w której debiutowała jako aktorka. W roku 1937 przeniosła się do Tirany, w tym czasie poślubiła Kole Logoreci, młodego ekonomistę, który wrócił ze studiów w Wiedniu do rodzinnego kraju[2]. W 1945 roku była jedną z pierwszych kobiet, które śpiewały w audycjach Radia Tirana[2]. Śpiewała głównie pieśni partyzanckie i piosenki ludowe z okolic Szkodry. Jeden z jej koncertów radiowych trwał ponad 20 minut. Występowała także publicznie, w czasie koncertów rocznicowych i świątecznych. W 1947 po raz pierwszy rozpoczęła tournée po kraju, z serią koncertów w największych miastach. Równolegle kształciła się w stołecznym liceum artystycznym Jordan Misja, pod kierunkiem Jorgiji Truji.
W listopadzie 1947 wystąpiła na scenie Teatru Ludowego (alb. Teatri Popullor), odgrywając rolę Elwiry w Świętoszku Moliera[1]. Sukces przedstawienia był tak duży, że Logoreci nie powróciła już do występów radiowych, poświęcając się całkowicie teatrowi. Związała się na stałe z Teatrem Ludowym, w którym występowała ponad 30 lat i zagrała 40 głównych ról w spektaklach. Poza dziełami dramaturgii albańskiej miała w swoim dorobku także rolę Gertrudy w Hamlecie (1960) i Tadrachowej w Moralności pani Dulskiej (1962). Występowała także w dramatach Brechta, Czechowa i Schillera[1].
Na dużym ekranie zadebiutowała w roku 1953 rolą w filmie Skanderbeg. Zagrała potem w ośmiu filmach fabularnych. Zmarła na atak serca. Za swoją pracę została uhonorowana tytułem Artist e Popullit (Artysty Ludu)[1]. W 2015 została odznaczona pośmiertnie Orderem Honor Narodu (Nderi i Kombit). Imię Marii Logoreci nosi jedna z ulic w tirańskiej dzielnicy Bathore.
FilmografiaEdytuj
- 1953: Skanderbeg jako księżna
- 1957: Fëmijët e saj jako Fatima
- 1958: Tana jako matka Stefana
- 1963: Detyrë e posaçme (Zadanie specjalne) jako Lokja
- 1964: Toka jonë jako Lokja
- 1966: Oshëtime në bregdet (Szum morza) jako matka
- 1969: Njësiti guerril (Oddział partyzancki) jako matka
- 1973: Operacioni Zjarri (Operacja Ogień) jako Bardha
- 1976: Gjenerali i Ushtrisë së Vdekur
- 1978: Dollia e dasmës sime jako matka pana młodego
- 1978: Nga mesi i errësirës
PrzypisyEdytuj
- ↑ a b c d Josif Papagjoni: Enciklopedi. Teatri & Kinematografia Shqiptare. Tirana: Toena, 2009, s. 96-97. ISBN 978-99943-1-456-0. (alb.).
- ↑ a b c Marie Logoreci, a pioneer of the Albanian drama and cinematography. rti.rtsh.al. [dostęp 2020-04-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-02-18)]. (ang.).
BibliografiaEdytuj
- Marie Logoreci w bazie IMDb (ang.)
- Strona poświęcona artystce. logoreci.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-06-14)].
- Abaz Hoxha: Enciklopedia e kinematografise shqiptare. Autore & vepra. Tirana: Toena, 2002. ISBN 99927-1-555-3. (alb.).
- Flori Slatina: Portrete artistesh. Tirana: Gazeta 55, 1993. (alb.).