Markowizna (województwo podkarpackie)
Markowizna – wieś w Polsce położona w województwie podkarpackim, w powiecie rzeszowskim, w gminie Sokołów Małopolski[4]. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa rzeszowskiego.
| wieś | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Liczba ludności (2020) |
400[2] |
| Strefa numeracyjna |
17 |
| Kod pocztowy |
36-051[3] |
| Tablice rejestracyjne |
RZE |
| SIMC |
0661434[4] |
Położenie na mapie gminy Sokołów Małopolski  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa podkarpackiego  | |
Położenie na mapie powiatu rzeszowskiego  | |
 50°17′36″N 22°05′31″E/50,293333 22,091944[1]
| |
| SIMC | Nazwa | Rodzaj |
|---|---|---|
| 0661440 | Cegielnia | część wsi |
| 0661457 | Pod Dworem | część wsi |
| 0661463 | Pod Turzą | część wsi |
Nazwy obiektów fizjograficznych:
Historia edytuj
W osiemnastym wieku powstała akcja osadnicza w dobrach królewskich na obszarze Puszczy Sandomierskiej w wyniku, której powstała wieś Markowizna. Dnia 5 grudnia 1752 roku król August III wystawił w Warszawie dokument dla szlachcica Antoniego Ratyńskiego i jego żony Katarzyny z Lewickich zezwalający na lokację Markowizny w dobrach ekonomii sandomierskiej[6].
Wyznaczono dla niej miejsce między wsiami królewskimi Mazury, Kamień oraz Rękawem i Turzą. Antoni Ratyński, podejmujący się osadzenia wsi, otrzymał ją prawem wieczystej dzierżawy na 40 lat. Przez 6 lat osadnicy zostali zwolnieni od wszelkich świadczeń na rzecz skarbu królewskiego. Po upływie wolnizny z każdego łanu, czynsz miał wynosić 10 florenów polskich.
Inwentarz Markowizny z maja 1776 r. wymienia 43 podanych i ich obciążenia[7]. Zgodnie z dokumentem Augusta III o czterdziestoletniej dzierżawie nałożonej na wieś, Markowizna pozostała w rękach potomków A. i K. Ratyńskich do 1793 r. Ostatnimi dzierżawcami z tej rodziny byli Marianna z Ratyńskich Nieświeska i jej mąż Michał Nieświeski. Wieś została założona na terytorium parafii górnieńskiej, wobec czego urzędujący ówcześnie ksiądz Wojciech Rapacki domagał się dziesięcin z powstałych gospodarstw dla kościoła górnieńskiego, tym bardziej, że mieszkańcy Markowizny przychodzili do kościoła i korzystali z sakramentów.
Przypisy edytuj
- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 77853
- ↑ Raport o stanie gminy w roku 2020. Stan ludności 31.12.2020 str. 10 [dostęp 2022-02-02]
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 766 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22].
- ↑ a b c TERYT (Krajowy Rejestr Urzędowego Podziału Terytorialnego Kraju). Główny Urząd Statystyczny. [dostęp 2015-11-18].
- ↑ Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części. „Dziennik Ustaw”. Nr 29, poz. 200, s. 1867, 2013–02–15. Ministerstwo Administracji i Cyfryzacji. [dostęp 2014-03-09].
- ↑ Archiwum Państwowe w Krakowie. Oddział na Wawelu: Teki Schneidera 1066
- ↑ Tamże, Inwentarz z 1776 r
Bibliografia edytuj
- Krzysztof Ożóg – Dzieje Parafii Górno.
- Urzędowe nazwy miejscowości i obiektów fizjograficznych - 59 - Powiat kolbuszowski. Warszawa: Urząd Rady Ministrów - Komisja Ustalania Nazw Miejscowości i Obiektów Fizjograficznych, 1965.
Linki zewnętrzne edytuj
- Markowizna 2, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. VI: Malczyce – Netreba, Warszawa 1885, s. 128.