Wikipedia

Marthe Keller

Marthe Keller (ur. 28 stycznia 1945 w Bazylei) – szwajcarska aktorka i reżyserka operowa. Nominowana do Złotego Globu dla najlepszej aktorki drugoplanowej za występ w filmie Maratończyk (1976)[1].

Marthe Keller
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

28 stycznia 1945
Bazylea, Szwajcaria

Zawód

aktorka, reżyserka

Lata aktywności

od 1964

ŻyciorysEdytuj

Urodziła się w Bazylei[2]. Jej ojciec był hodowcą koni[3]. W dzieciństwie uczyła się baletu, jednak w wieku szesnastu lat, po wypadku narciarskim, musiała przestać tańczyć[4]. Po ukończeniu studiów filozoficznych i socjologicznych na uniwersytecie we Frankfurcie, kształciła się na scenie w szkole Stanisławskiego w Monachium i szkole teatralnej Brechta w Berlinie[5]. Swoje rzemiosło doskonaliła w kilku niemieckich produkcjach telewizyjnych oraz na scenie z Heidelberg Repertory Company i Schiller Theater w Berlinie[6].

Po raz pierwszy wystąpiła na ekranie w telewizyjnej adaptacji sztuki Jeana Giraudoux Wojny trojańskiej nie będzie (Der trojanische Krieg findet nicht statt, 1964). Wkrótce Guy Hamilton zaangażował ją do roli Brigit w dreszczowcu szpiegowskim Pogrzeb w Berlinie (Funeral in Berlin, 1966) u boku Michaela Caine’a. W 1968 przeniosła się do Paryża, gdzie wystąpiła na scenie w przedstawieniu Dzień w śmierci Joe Egg (1969) i jako Masza w Trzy siostry (1979) w reż. Luciana Pintilie. Pojawiła się też w trzech odcinkach serialu Arsène Lupin (1971) jako hrabina Natasza. Jej przełomową rolą była postać Sarah i Rachel Stern w melodramacie Claude’a Leloucha Toute une vie (1974)[7]. Kreacja Elsy Opel w dreszczowcu Johna Schlesingera Maratończyk (1976) przyniósł jej nagrodę Bambi i nominację do Złotego Globu dla najlepszej aktorki drugoplanowej[8]. Z kolei za rolę Elisabeth w dreszczowcu Charlesa Jarrotta Amator (The Amateur, 1981) otrzymała nominację do Nagrody Genie. Jako Tina, kochanka Romano (Marcello Mastroianni) w melodramacie Nikity Michałkowa Oczy czarne (1987) była nominowana do David di Donatello dla najlepszej aktorki drugoplanowej.

W 2001 zdobyła nominację do Tony Award i Drama Desk za rolę pani Bertholt w sztuce Abby’ego Manna Wyrok w Norymberdze (Judgment at Nuremberg) wystawionej na Broadwayu[9].

Przewodniczyła jury Złotej Kamery na 47. MFF w Cannes (1994) oraz jury sekcji "Un Certain Regard" na 69. MFF w Cannes (2016). Zasiadała w jury konkursu głównego na 30. MFF w Cannes (1977) oraz w jury Złotej Kamery na 55. MFF w Cannes (2002).

Życie prywatneEdytuj

W latach 1970-1975 była związana z Philippe de Brocą, z którym ma syna Alexandre (ur. 1971)[10]. Od listopada 1976 do listopada 1978 spotykała się z Alem Pacino[10].

PrzypisyEdytuj

  1. ↑ Marthe Keller. MYmovies.it. [dostęp 2021-06-03]. (wł.).
  2. ↑ Marthe Keller Pictures. FanPix.Net. [dostęp 2021-06-03]. (ang.).
  3. ↑ Marthe Keller Biography (1945-). Film Reference. [dostęp 2021-06-03]. (ang.).
  4. ↑ Marthe Keller Biography. Yahoo!. [dostęp 2021-07-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-07-03)]. (ang.).
  5. ↑ Marthe Keller. Rotten Tomatoes. [dostęp 2021-06-03]. (ang.).
  6. ↑ Cori Ellison: Reaching the Top of the Opera World by Accident. „The New York Times”, 29 lutego 2004. [dostęp 2021-07-03]. (ang.).
  7. ↑ Sandra Brennan: Marthe Keller Biography. AllMovie. [dostęp 2021-07-03]. (ang.).
  8. ↑ Marthe Keller Awards. AllMovie. [dostęp 2021-07-03]. (ang.).
  9. ↑ Marthe Keller. Internet Broadway Database. [dostęp 2021-07-03]. (ang.).
  10. ↑ a b Marthe Keller Relationships. FamousFix. [dostęp 2015-08-03]. (ang.).

Linki zewnętrzneEdytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Marthe_Keller&oldid=67719931”